Ο Αχμαντί Ζαμπί, εργαζόμενος ως διερμηνέας Φαρσί σε ξενώνα φιλοξενίας ασυνόδευτων ανηλίκων προσφύγων της «ΑΡΣΙΣ» στη Θεσσαλονίκη, μας έστειλε την παρακάτω επιστολή, την οποία δημοσιεύουμε όπως μας στάλθηκε, και στην οποία παρουσιάζει τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι εργαζόμενοι των δομών, οι οποίοι αυτή την περίοδο βρίσκονται σε κινητοποιήσεις διεκδικώντας καμία απόλυση και καταβολή όλων των δεδουλευμένων.
Η επιστολή έχει ως εξής:
«Η κατρακύλα της ΑΡΣΙΣ δεν έχει τέλος… ή αλλιώς… “εκεί που μας χρωστούσαν, μας πήραν και το βόδι”.
Η πολύμηνη καθυστέρηση στις πληρωμές έχει γίνει πλέον από σύνηθες φαινόμενο …μόνιμο καθεστώς. Αυτή τη στιγμή δουλεύουμε απλήρωτοι για 4ο μήνα! Ο τελευταίος μισθός που μας καταβλήθηκε ήταν ο μισθός του Φλεβάρη και κοντεύουμε στα τέλη του Ιούνη.
Η ζωή με δανεικά έχει γίνει μόνιμη καταδίκη για μένα και τους υπόλοιπους συναδέλφους και συναδέλφισσες. Βασικές ανάγκες μας παραμένουν ακάλυπτες, έχουμε εξαναγκαστεί να ζούμε με λίγα και αναγκαία, να δίνουμε συνεχώς αναβολές, έχουμε χάσει την αξιοπιστία και την υπόληψή μας λόγω ξεδιάντροπης απληρωσιάς… Η διοίκηση απούσα συνεχώς, καμία επικοινωνία, κανένα ενδιαφέρον για το πώς τα φέρνουμε βόλτα, καμιά αίσθηση ευθύνης.
Κάτω από αυτές τις δύσκολες συνθήκες, εξακολουθούμε και προσπαθούμε να στηρίξουμε, όσο μπορούμε, τους ξενώνες, τα παιδιά που φιλοξενούνται σε αυτούς, να προσφέρουμε ακόμα και απλήρωτοι τις υπηρεσίες μας.
Πιστεύει κανείς ότι η διοίκηση το εκτίμησε αυτό; Περιμένει κανείς μια στήριξη σε ανθρώπινο επίπεδο; Έστω ένα “Ευχαριστώ”; Πιαστήκαμε κορόιδα! Περικοπές προσωπικού ήταν το μόνο που ακούσαμε ξαφνικά, όταν οι υπεύθυνοι ξαναβρήκαν τη μιλιά τους και εμφανίστηκαν διά αντιπροσώπου!
Απολύσεις μας ανακοίνωσαν οι συντονιστές του προγράμματος πριν λίγες ημέρες.
Σε ορισμένους δεν θα ανανεωθούν οι συμβάσεις μετά τον Ιούνιο, σε άλλους έγιναν μειώσεις ωραρίου.
“Προβλήματα με το μπάτζετ, μειωμένος ο προϋπολογισμός”, όπως ειπώθηκε..
Τεχνοκρατικές λέξεις που δεν ακουμπάνε με τίποτα το ανθρώπινο και το κοινωνικό πρόβλημα που σέρνεται στα σπίτια μας και στις ζωές των ανήλικων! Είχαμε καμάρι που δουλεύαμε σε κοινωνική οργάνωση υποστήριξης των δικαιωμάτων των αδυνάτων. Τώρα που μας εξάντλησαν παίρνοντας χρόνια από το πιο παραγωγικό κομμάτι της ζωής μας, κέφι από το κέφι μας, δύναμη από τη δύναμή μας, αντί για τα λεφτά που μας χρωστάνε, μας πασάρουν μασημένα λόγια κι απολύσεις. Οι συνάδελφοι που απολύονται (γιατί για μένα είναι απόλυση, όχι απλά μη ανανέωση σύμβασης) επιλέχθηκαν σκόπιμα από τη διοίκηση γιατί συμμετέχουν στην επίσχεση εργασίας. Τους ενοχλούμε δηλαδή γιατί δεν καθόμαστε σαν καλά παιδιά να κάνουμε τη δουλειά μας χωρίς να μιλάμε ακόμα και απλήρωτοι. Το να διεκδικούμε να πληρωνόμαστε για την εργασία μας, το να διαμαρτυρόμαστε για την ανευθυνότητα και την αναλγησία τους, μας στοχοποίησε.
Αξιολογηθήκαμε για την εργασία μας και βρεθήκαμε “ανεπαρκείς”!
Πριν ένα μήνα, που στον Ξενώνα της Περαίας επιτέθηκε με πέτρες και ξύλα πολυπληθής ομάδα νεαρών, ήταν οι απλήρωτοι εργαζόμενοι στη βάρδια που προστάτεψαν τα παιδιά. Αυτοί οι εργαζόμενοι που ρίσκαραν τη σωματική τους ακεραιότητα, μαζί με άλλους που έχουν βρεθεί σε αντίστοιχες δύσκολες στιγμές ανά τα χρόνια, ξαφνικά είναι “ανεπαρκείς”. Δεν κάνουν για τους ξενώνες, γιατί τολμούν και κάνουν επίσχεση. Είναι οι εργαζόμενοι που μέσα σε αυτή τη συγκυρία, είδαν τη δουλειά τους να μεταφέρεται εκτός πόλης και αναγκάζονται να κάνουν 60 επιπλέον χιλιόμετρα (πήγαινε – έλα) κάθε μέρα, με τη βενζίνη κοντά στα 3 ευρώ, για να κρατήσουν βάρδια, να μη μείνει ακάλυπτος ο Ξενώνας. Είναι οι ίδιοι άνθρωποι που περιμένουν να βρουν από κάπου το δίκιο τους και να πληρωθούν για τη δουλειά τους, να πληρώσουν τους λογαριασμούς τους και να δώσουν πίσω τα χρωστούμενα (πολλά από τα οποία έχουν πάει στις βενζίνες).
Χορτάσαμε ανθρωπισμό κύριοι της ΑΡΣΙΣ. Η “ανθρωπιστική” οργάνωση στην οποία δουλεύω τα τελευταία χρόνια συμπεριφέρεται σαν πολυεθνική, λειτουργεί με εκδικητικότητα, δεν εκτιμά τη δουλειά των ανθρώπων, τιμωρεί όσους δεν σκύβουν το κεφάλι και δίνει και το μήνυμα σε όσους μένουν ακόμα στη δουλειά “μη μιλάτε και πολύ, μη φέρνετε αντιρρήσεις, γιατί θα έρθει και η σειρά σας”.
Να με συμπαθάτε, εμένα δεν μου αρέσει να σκύβω το κεφάλι! Δεν το έκανα και ούτε θα το κάνω τώρα. Ψάχνω το δίκιο που μου στερείτε κι αναζητώ ευθύνες που τις έχετε πάνω σας.
Οι ξενώνες δεν μπορούν να λειτουργήσουν με ασφάλεια με λιγότερο προσωπικό. Μετά το τέλος του μήνα δεν θα μας ανανεώσουν τις συμβάσεις, απολύοντάς μας, νόμιμα και χωρίς αποζημίωση, παρά τα τόσα χρόνια συνεχούς εργασίας μας. Με τις δραστικές περικοπές προσωπικού υπάρχει πλέον σοβαρός κίνδυνος για τους ανήλικους, τους εργαζόμενους που θα απομείνουν, αλλά και την κοινωνική γαλήνη στις γειτονιές που φιλοξενούνται οι ξενώνες.
Το να ζητάω το μισθό μου για τη δουλειά που κάνω, για μένα είναι αξιοπρέπεια. Το να ζητάω αξιοπρεπείς συνθήκες σε χώρους παιδικής προστασίας και υποστήριξης, είναι θέμα επιβίωσης. Σε έναν τέτοιο ξενώνα της ΑΡΣΙΣ, άλλωστε, φιλοξενήθηκα κι εγώ για χρόνια και ενηλικιώθηκα με τη φροντίδα εργαζόμενων που με βοήθησαν να γίνω αυτό που είμαι.
Όμως…. Αν το να θέλεις να δουλεύεις με αξιοπρέπεια είναι λόγος απόλυσης, τότε χίλιες φορές να με απολύσουν!».
