Αυτές λοιπόν τις διάσημες φωτογραφίες τις έβγαλε ο Haworth Woodlley, πρώην αξιωματικός του βρετανικού στρατού και ανταποκριτής του πρακτορείου Central News Agency, με έδρα το Λονδίνο. Ο Haworth Woodlley κάλυψε φωτογραφικά τον Α΄ Βαλκανικό πόλεμο, ξεκινώντας από την έναρξη του πολέμου στις 6 Οκτωβρίου 1912, έως και την κατάληψη των Ιωαννίνων στις 21 Φεβρουαρίου 1913.Ο Woodley ακολούθησε τον ελληνικό στρατό στην προέλασή του προς τον βορρά. Παραμονές της κατάληψης της Θεσσαλονίκης, κατόρθωσε να έλθει σε επαφή με τον διάδοχο Κωνσταντίνο, και να τον φωτογραφίσει καθώς προελαύνει μέσα στην πόλη. Μετά την απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης ακολούθησε τον Κωνσταντίνο στην Ήπειρο και αποτύπωσε πολεμικές σκηνές της πολιορκίας και της κατάληψης των Ιωαννίνων.
Όλες αυτές τις φωτογραφίες του, ενενήντα έξι τον αριθμό, ο Woodley, τις τοποθέτησε σε ένα χειροποίητο λεύκωμα, με χειρόγραφους υπομνηματισμούς, και το αφιέρωσε στον αρχιστράτηγο -και βασιλιά πλέον- Κωνσταντίνο. Το λεύκωμα αυτό, μετά από πολύχρονες περιπέτειες, κατέληξε στα χέρια του γνωστού συλλέκτη φωτογραφιών Χρήστου Καλεμκερή και αποτελεί πλέον ένα από τα σημαντικότερα αποκτήματα του Μουσείου Φωτογραφίας «Χρήστος Καλεμκερής» του Δήμου Καλαμαριάς.Οι δύο γνωστές φωτογραφίες, καθώς και άλλες σπάνιες φωτογραφίες που απεικονίζουν εκείνες τις συγκλονιστικές μέρες που άλλαξαν την ιστορία της πόλης, παραχωρήθηκαν προς δημοσίευση, σε υψηλή ανάλυση, στο travel.gr από το Μουσείο Φωτογραφίας «Χρήστος Καλεμκερής», το οποίο και ευχαριστούμε θερμά.
Λίγες ματιές στην ιστορία
Από τις αρχές του 1912 τα Βαλκανικά κράτη είχαν αρχίσει διεργασίες με στόχο να απαλλαγούν από την κυριαρχία της Οθωμανικής αυτοκρατορίας. Ελλάδα, Σερβία, Βουλγαρία και Μαυροβούνιο, καταφέρνουν έως τον Αύγουστο του ίδιου έτους, να έρθουν σε μεταξύ τους συμφωνία και να ασκήσουν από κοινού διπλωματικές πιέσεις προς την Οθωμανική αυτοκρατορία, για ευρείες μεταρρυθμίσεις και απόδοση αυτονομίας σε όλες τις χριστιανικές περιοχές. Η Υψηλή πύλη απορρίπτει το τελεσίγραφο των τεσσάρων και τον Οκτώβριο του 1912 ξεκινάει ο Α’ Βαλκανικός πόλεμος. Ο ελληνικός στρατός προελαύνει με σχετική ευκολία προς το βορά. Μελούντα, Σαραντόπορο, Κατερίνη, Κοζάνη και στις 20 Οκτωβρίου, μετά από μία δύσκολη μάχη, απελευθερώνει τα Γιαννιτσά.Είναι γνωστό το δίλημμα και η καθοριστική διαφωνία, μεταξύ του αρχηγού του στρατεύματος και διαδόχου του θρόνου Κωνσταντίνου και του τότε πρωθυπουργού Ελευθέριου Βενιζέλου, για τις επόμενες κινήσεις του στρατού. Με τον μεν πρώτο να θέλει να κινηθεί βορειοδυτικά προς το Μοναστήρι (σημερινά Μπίτολα), όπου κατοικούνταν από συμπαγή ελληνικό πληθυσμό, και τον Βενιζέλο να υποστηρίζει ότι ήταν στρατηγικής σημασίας και απόλυτη προτεραιότητα η απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης. Ο ελληνικός στρατός κινείται τελικά προς τη Θεσσαλονίκη και περνάει με μυθιστορηματικό τρόπο τον ποταμό Αξιό, πάνω σε βαρέλια κρασιού, ελλείψει γέφυρας. Από δω και πέρα το παιχνίδι παίχτηκε στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων. Το απόγευμα της 26ης Οκτωβρίου, ο Ταχσίν Πασάς παραδίδει αναίμακτα την πόλη, με συμφωνία που υπογράφεται αργά το βράδυ στο Διοικητήριο, σημερινό κτήριο του Υπουργείου Μακεδονίας-Θράκης.
Ένας κόσμος που αλλάζει
Η απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης σήμαινε, μεταξύ άλλων, το οριστικό τέλος μίας εποχής που διήρκησε σχεδόν πέντε αιώνες, για την ακρίβεια 482 χρόνια. Ο πολυεθνικός χαρακτήρας της πόλης χάνεται και η μεγάλη πυρκαγιά που θα ακολουθήσει πέντε χρόνια αργότερα, θα αλλάξει ριζικά τη φυσιογνωμία της. Ρίχνουμε δύο κλεφτές ματιές στην παλιά Θεσσαλονίκη, μέσα από δύο σπάνια φωτογραφικά ντοκουμέντα.Στην φωτο 7 η αψίδα του Γαλέριου, φωτογραφημένη το 1890 για τις ανάγκες του φωτογραφικού αρχείου του σουλτάνου Αμπντούλ Χαμίντ. Οθωμανικά φέσια, ναργιλέδες, υπαίθριοι κρεοπώλες με τα σφαχτάρια τους πάνω στα υποζύγια και η Εγνατία οδός λιθόστρωτη.
