Η Τσικνοπέμπτη είναι για κάποιους η καλύτερη γιορτή του χρόνου. Μάλλον για τους φαν του κρέατος, καθώς μπριζόλες, παϊδάκια, μπιφτέκια, κοντοσούβλια και κάθε λογής κοψίδια μπαίνουν στη σχάρα και του δίνουν και καταλαβαίνει! Άλλοι πάλι, επιφυλακτικοί, αποφεύγουν να βγουν για κρέας την Τσικνοπέμπτη θέλοντας να μείνουν μακριά από το στριμωξίδι στις ταβέρνες, το αργό σέρβις, τα κακά ψησίματα αλλά και τα κρέατα που ίσως να μην είναι πρώτης ποιότητας μια μέρα με τόσο μαζική κατανάλωση (όποιος ανήκει σε αυτή την κατηγορία ας τσεκάρει αυτή τη λίστα με τις αγαπημένες μας ψαροταβέρνες για την Τσικνοπέμπτη). Επίσης, τη στιγμή που ολόκληρος ο πλανήτης συνειδητοποιεί πως πρέπει να ξανασκεφτεί τον τρόπο που καταναλώνει κρέας (για λόγους που ποικίλουν -από την κλιματική κρίση και τα θέματα υγείας που σχετίζονται με την κατανάλωσή του, μέχρι τους τρόμους της εντατικής κτηνοτροφίας), η Τσικνοπέμπτη προκαλεί δικαίως προβληματισμούς.
Πώς ξεκίνησε όμως το συγκεκριμένο έθιμο και ποιοι είναι οι συμβολισμοί του; «Τη δεύτερη εβδομάδα του Τριωδίου, την Κρεατινή, επιβάλλεται η κατανάλωση άφθονου κρέατος» γράφει η Βιβή Κωνσταντινίδου.
«Την περίοδο αυτή γίνονται τα δεύτερα χοιροσφάγια της χρονιάς και το κρέας με τους μεζέδες του αφθονούν: ζουμερές τηγανιές, λουκάνικα, κοψίδια, τσιγαρίδες και, με τον καιρό, σουβλάκια, μπριζόλες, πανσέτες. Η κρεοφαγία κορυφώνεται την Τσικνοπέμπτη, ημέρα που είναι απαραίτητο το τσίκνισμα, έθιμο που ίσως έχει ρίζες πανάρχαιες, από την εποχή που οι θνητοί θυσίαζαν και τσίκνιζαν το κρέας, ώστε η τσίκνα, η «κνίσσα», να φτάσει μέχρι τους θεούς, που αρκούνταν με τούτη την προσφορά. Με τα χρόνια, το τσίκνισμα είχε εκτός από γαστρονομική και μία ακόμη σημασία: ήταν ένας τρόπος να δηλώσει το σπιτικό στη γειτονιά ένα «παρών» ζωής και καλής λειτουργίας, ότι ο νοικοκύρης του μπορεί να συμμετέχει οικονομικά στα έθιμα των ημερών».
Στο τέλος της κρεατινής εβδομάδας, την Κυριακή, σταματά η κρεοφαγία, «αποκρεύουμε» δηλαδή, για να έρθει η σειρά της εβδομάδας της Τυρινής.
πηγή: gastronomos.gr
