Είναι εκ παραδόσεως η μέρα της «επίσημης» κραιπάλης, που ο κόσμος το ρίχνει έξω με μπόλικο κρέας με κρασί. Ο λόγος για την Πέμπτη της δεύτερης εβδομάδας του Τριωδίου (της επονομαζόμενης Κρεατινής), που ακούει στο άκρως περιγραφικό όνομα Τσικνοπέμπτη ή Τσικνοπέφτη. Ένα όνομα που τα λέει όλα. Και όντως τη μέρα αυτή, σύμφωνα με το έθιμο, η Ελλάδα τσικνίζει από άκρη σ’ άκρη καθώς το λίπος των κρεατικών στάζει στα πυρωμένα κάρβουνα.
Η προέλευση της Τσικνοπέμπτης
Η ακριβής προέλευση του εθίμου παραμένει ασαφής και χαμένη σε ένα ομιχλώδες, πολύ μακρινό παρελθόν. Τα χαρακτηριστικά της όμως, κρεατοφαγία, τσίκνισμα, οινοποσία κ.λπ., μαρτυρούν συγγένειες με τις βακχικές γιορτές των αρχαίων Ελλήνων αλλά και των Ρωμαίων, και ειδικοί εντοπίζουν τις ρίζες της εκεί. Άλλωστε, τα πολύ βαθιά ριζωμένα έθιμα και συνήθειες της προχριστιανικής εποχής συχνά τροποποιήθηκαν όσο χρειαζόταν και προσαρμόστηκαν στις επόμενες συνθήκες επιβιώνοντας έτσι κατά κάποιον τρόπο και στα χριστιανικά χρόνια. Το πολύ φαγητό και το πολύ ποτό, σήμα κατατεθέν της Τσικνοπέμπτης, θυμίζουν παλαιότερες πρακτικές που σχετίζονταν με την καρποφορία της γης. Ο λαογράφος Δημήτριος Λουκάτος (1908 – 2003) ερμηνεύει το φαγοπότι και το γλέντι της ημέρας ως «ομοιοπαθητικές προσπάθειες για την ευφορία της γης».
Γιατί Τσικνοπέμπτη και όχι …Τσικνοπαρασκευή (να μας βολεύει κιόλας;)
Το για ποιο λόγο επιλέχθηκε το έθιμο του τσικνίσματος να γίνεται Πέμπτη -και συγκεκριμένα την Πέμπτη που είναι 11 ημέρες πριν την Καθαρά Δευτέρα- αυτό φαίνεται να σχετίζεται με μια άλλη ισχυρή θρησκευτική παράδοση, χριστιανική αυτή τη φορά. Καθώς για την ορθόδοξη πίστη οι μέρες Τετάρτη και Παρασκευή είναι πολύ σημαντικές μέρες νηστείας, η Πέμπτη θεωρήθηκε καταλληλότερη μέρα για «οργανωμένη» κρεατοφαγία. Επίσης δεδομένου ότι η τρίτη εβδομάδα είναι αυτή της Τυρινής, που ξεκινάει η σταδιακή αποχή από το κρέας προκειμένου οι πιστοί να προετοιμαστούν για τη μεγάλη νηστεία της Σαρακοστής, η μεσαία βδομάδα της Κρεατινής ήταν η πιο ταιριαστή να …χαρίσει στο έθιμο την Πέμπτη της.
