Η αντιεξουσιαστική οργάνωση «Προλεταριακός Πυρήνας» ανέλαβε την ευθύνη για τις επιθέσεις σε δύο καταστήματα της συζύγου του υφυπουργού Πολιτικής Προστασίας Νίκου Χαρδαλιά, τα ξημερώματα της 24ης Μαΐου.
Ακολουθεί αναλυτικά η ανάληψη ευθύνης που δημοσιεύθηκε σε ιστοσελίδα τυο αντιεξουσιαστικού χώρου.
Αναλαμβάνουμε την ευθύνη για τις εμπρηστικές επιθέσεις σε 2 καταστήματα ιδιοκτησίας του Υφυπουργού Πολιτικής Προστασίας και Διαχείρισης Κρίσεων, Νίκου Χαρδαλιά, στο Βύρωνα, καθώς και στην οικία του Αντιπροέδρου του ΔΕΔΔΗΕ.
ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ ΑΝΑΔΙΑΡΘΡΩΣΗ ΣΤΟ ΦΟΝΤΟ ΤΗΣ ΥΓΕΙΟΝΟΜΙΚΗΣ ΚΡΙΣΗΣ
Η κυβέρνηση της ΝΔ, επιλέγοντας στρατηγικά την κατασταλτική διαχείριση της πανδημίας, έχει εξαπολύσει μια λυσσαλέα ταξική και κοινωνική επίθεση προς τη νεολαία και τον κόσμο της εργασίας, η οποία έχει ως στόχο την καταβαράθρωση δικαιωμάτων και κατακτήσεων, μα και συνάμα την ευρύτερη αναδιάρθρωση του καπιταλιστικού κράτους.
Σε μια συγκυρία λοιπόν παγκόσμιας καπιταλιστικής και υγειονομικής κρίσης, η κυβέρνηση διαμόρφωσε ένα ζοφερό περιβάλλον ανασφάλειας και φόβου. Προσπάθησε να αποποιηθεί τις εγκληματικές της ευθύνες, όπως και όλων των προηγούμενων κυβερνήσεων, για τη διάλυση του δημόσιου συστήματος υγείας, μετακυλώντας τις στην «ατομική ευθύνη» του καθενός και της καθεμιάς.
Αλήθεια όμως, ποιος ευθύνεται για τους χιλιάδες νεκρούς της πανδημίας; Ποιος ευθύνεται για τα ανύπαρκτα μέτρα προστασίας στους χώρους εργασίας; Πότε πάρθηκαν μέτρα ή έκλεισαν οι μεγάλες βιομηχανίες; Ποιος ευθύνεται για το στοίβαγμα των φτωχών στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς; Ποιος ευθύνεται για το ότι δεν επιτάχθηκαν οι ιδιωτικές κλίνες ΜΕΘ, την ίδια στιγμή που συνάνθρωποί μας πέθαιναν στα ράντζα στους διαδρόμους των νοσοκομείων; Ποιους εξυπηρέτησε η πολιτική της κυβέρνησης στο άνοιγμα των συνόρων για τους τουρίστες, αν όχι τα τουριστικά λόμπι; Ποιος ευθύνεται για την κατακόρυφη αύξηση των ναρκωτικών και των ψυχοφαρμάκων, καθώς και της ενδοοικογενειακής βίας την περίοδο του lockdown; Ποια πολιτική βυθίζει όλο και περισσότερο κόσμο στις εξαρτήσεις, μη μπορώντας να αντεπεξέλθει στα καθημερινά αδιέξοδα της καπιταλιστικής καθημερινότητας; Ποιος θέλει τους ανθρώπους κατεσταλμένους, αδρανοποιημένους και αποξενωμένους, δίχως συλλογικές αντιστάσεις;
Ακόμα και μέσα στην περίοδο σκληρού lockdown, η κυβέρνηση, αντί να δώσει κονδύλια για τη στελέχωση του δημόσιου συστήματος υγείας, προτίμησε να δίνει υπέρογκα ποσά σε καναλάρχες για να αναπαράγουν την κυρίαρχη προπαγάνδα, καθώς και σε εξοπλισμούς της αστυνομίας και του ιμπεριαλιστικού μηχανισμού του ΝΑΤΟ. Με εντολή Χρυσοχοϊδη έγιναν χιλιάδες προσλήψεις και αγοράστηκαν εκατοντάδες οχήματα, μηχανάκια, τεθωρακισμένα, τεχνολογικοί εξοπλισμοί, έτσι ώστε να ενδυναμώσει τα μαντρόσκυλα του κεφαλαίου και του κράτους του, στη λογική της προληπτικής αντιεξέγερσης και της προετοιμασίας για κατάπνιξη κάθε αγώνα και κοινωνικής-ταξικής αντίστασης.
Η κατασταλτική αυτή διαχείριση γίνεται ξεκάθαρη τόσο από τις απαγορεύσεις και τις συλλήψεις που έγιναν στις κινητοποιήσεις της 17 Νοέμβρη και της 6 Δεκέμβρη, όσο και από την ακραία κατασταλτική επίθεση στις διαδηλώσεις για την απεργία πείνας του πολιτικού κρατουμένου Δ. Κουφοντίνα, την καταστολή των φοιτητικών καταλήψεων σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, τον ξυλοδαρμό και βασανισμό αγωνιστών/-ριών, την ποινικοποίηση της πολιτικής δράσης μέσω της απαγόρευσης των διαδηλώσεων, της επιβολής προστίμου και της δημιουργίας πλημμελήματος για τη διασπορά COVID-19.
Σε αυτό το περιβάλλον η κυβέρνηση επέλεξε να ψηφίζει στη Βουλή πολύ κομβικά νομοσχέδια, όπως το νομοσχέδιο για τις διαδηλώσεις, για την παιδεία και την αστυνομία στα πανεπιστήμια, το αντεργατικό νομοσχέδιο. Διαβάζοντας κανείς τις διατάξεις των νομοσχεδίων αυτών, μπορεί να διαπιστώσει το μέγεθος της αντιλαϊκής και ταξικής επίθεσης που εξαπολύει η κυβέρνηση. Ουσιαστικά ποινικοποιεί την πολιτική δράση, είτε στο δρόμο, είτε στο πανεπιστήμιο, είται στους χώρους δουλειάς. Σχεδιάζει εκπαιδευτικά νομοσχέδια που προωθούν την ιδιωτική εκπαίδευση, ενώ εγκληματοποιεί τους φοιτητές και τις φοιτήτριες που αγωνίζονται μέσα από τις συλλογικοποιήσεις τους στα πανεπιστήμια.
Μέσα σ’ αυτή τη συγκυρία έρχεται να προστεθεί και η ψήφιση του νέου αντεργατικού νομοσχεδίου-εκτρώματος, με το οποίο θα ισοπεδωθούν κατακτήσεις που με αίμα και αγώνες κερδήθηκαν από την εργατική τάξη. Έρχεται να επικυρώσει το καθεστώς επισφάλειας και εργασιακής ζούγκλας που επικρατεί εδώ και χρόνια στους χώρους εργασίας. Έρχεται και αυτό με τη σειρά του, όπως και τα προηγούμενα αντεργατικά νομοθετήματα που ψηφίστηκαν απ’ όλες τις κυβερνήσεις κατά τη μεταμνημονιακή περίοδο, να κάνει ξεκάθαρο το ότι σε περιβάλλον καπιταλιστικής κρίσης και όξυνσης των ταξικών αντιθέσεων, η μείωση του κόστους εργασίας αποτελεί βασική στρατηγική του κεφαλαίου και του κράτους του.
Η «ανάπτυξη» την οποία ευαγγελίζονται καθημερινά ΕΕ-ΣΕΒ-Κυβέρνηση, σημαίνει φτωχά εργατικά χέρια, ελαστικές σχέσεις εργασίας, πλήρως προσαρμοσμένες στις ορέξεις της εργοδοσίας, εργαζόμενοι/-ες χωρίς συνδικαλιστικά δικαιώματα. Διαμορφώνεται έτσι ένα περιβάλλον όπου προφανώς το κεφάλαιο θα καρπώνεται μεγαλύτερη υπεραξία από την εργασία, ενώ παράλληλα στρώνεται το έδαφος για επενδύσεις με χαμηλό εργατικό κόστος και φοροελαφρύνσεις για το κεφάλαιο, άρα ελκυστικό τοπίο για επενδύσεις. Αυτή η διαδικασία εξυπηρετεί τόσο τα ντόπια αφεντικά, όσο και τα ευρωπαϊκά και διεθνή μονοπώλια.
Βασικός πυλώνας του νομοσχεδίου αποτελεί η κατάργηση του 8ώρου και η αντικατάστασή του με 10ωρο, το οποίο θα «συμφωνείται» από εργοδότη και εργαζόμενο μέσω ατομικής σύμβασης. Εξισώνει την υπερωρία με την ώρα, αυξάνει τον αριθμό των υπεωριών στις 150. Ποινικοποιεί το δικαίωμα στην απεργία, φακελώνει τους απεργούς μέσω του ηλεκτρονικού συστήματος ψηφοφορίας. Η διάταξη αυτή ουσιαστικά προσπαθεί να καταργήσει τελείως τις απεργίες, καθώς η εφαρμογή της ηλεκτρονικής ψηφοφορίας για την πραγματοποίηση της απεργίας θα συνδυάζεται πλέον με τη διάταξη περί υποχρεωτικής συμμετοχής στη Γενική Συνέλευση, όπου αποφασίζει απεργία τουλάχιστον το 50% των οικονομικά ενεργών μελών του πρωτοβάθμιου συνδικάτου. Θεσμοθετεί επίσης τις ποινές στα σωματεία και την αποζημίωση στην εργοδοσία όταν μια απεργία κρίνεται «καταχρηστική» και «παράνομη».
Διεύρυνση της κατάργησης της Κυριακάτικης αργίας σε πολλούς πλέον κλάδους, πέραν του σακατεμένου κλάδου του εμπορίου, και απαίτηση για προσωπικό ασφαλείας στις απεργιακές κινητοποιήσεις. Με λίγα λόγια, αύξηση της εργοδοτικής τρομοκρατίας, περαιτέρω επίθεση στις συλλογικές συμβάσεις και διαπραγματεύσεις, αποσάθρωση των όρων εργασίας, τσάκισμα της συνδικαλιστικής δράσης.
ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΤΥΧΗΜΑΤΑ, ΜΗΝ ΕΧΕΤΕ ΑΥΤΑΠΑΤΕΣ
ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΔΟΛΟΦΟΝΟΥΝ ΕΡΓΑΤΕΣ
Οι συνθήκες εργασίας λάστιχο, η εντατικοποίηση της εργασίας, σε συνδυασμό με τα ισχνά μέτρα που λαμβάνουν οι εργοδότες, νομοτελειακά οδηγούν σε δολοφονίες εργατών και εργατριών. Εκατοντάδες είναι οι εργαζόμενοι και οι εργαζόμενες, είτε δουλεύουν στον κλάδο του δικύκλου (courier, delivery), είτε στην οικοδομή, είτε σε κατασκευαστικά έργα στο δημόσιο ή ιδιωτικό τομέα, που έχουν δολοφονηθεί εν ώρα εργασίας.
Χαρακτηριστικά γεγονότα αποτελούν οι δολοφονίες των εργατών στα έργα συντήρησης του ΔΕΔΔΗΕ. 3 εγάτες εργολαβικού συνεργείου του ΑΚΤΩΡ έπεσαν νεκροί εν ώρα εργασίας στην Εύβοια στις 1 Απρίλη, ενώ στις 16 Απρίλη ανακοινώθηκε από τη ΔΕΗ άλλη μια διπλή εργατική δολοφονία στη μονάδα του Αγίου Δημητρίου.
Να μη συνηθίσουμε το θάνατο στους χώρους εργασίας, να μη λησμονήσουμε τους νεκρούς και τις νεκρές της τάξης μας, να εκδικηθούμε για όλους αυτούς που δολοφονήθηκαν από το κεφάλαιο και το κράτος του. Ενάντια στη ζοφερή συνθήκη που διαμορφώνεται, να αντισταθούμε με όσες δυνάμεις έχουμε στην καπιταλιστική αναδιάρθρωση και στην εντεινόμενη επίθεση που δεχόμαστε, ως τάξη και ως κίνημα.
ΝΑ ΕΝΩΘΟΥΜΕ
ΝΑ ΟΡΓΑΝΩΘΟΥΜΕ – ΝΑ ΑΝΤΙΣΤΑΘΟΥΜΕ
ΤΑΞΗ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΑΞΗΣ
ΥΓ: Μέσα σε αυτό το περιβάλλον σήψης και εξατομίκευσης που προωθεί η κυβέρνηση, ένα γεγονός μέσα στις φυλακές Μαλανδρίνου ήρθε να μας υπενθυμίσει με εκκωφαντικό τρόπο την αντίθεση 2 κόσμων: του κόσμου του κράτους, του κεφαλαίου, των μαφιών, της υπηρεσίας των φυλακών, των διαπλεκόμενων κρατουμένων, του νόμου της ζούγκλας και των ισχυρών από τη μία, και από την άλλη του κόσμου της ισότητας, της αλληλεγγύης, της ανιδιοτέλειας, του αγώνα και της αξιοπρέπειας. Αυτή την αντίθεση ανέδειξε η επίθεση και ο ξυλοδαρμός με βαρύ τραυματισμό που δέχθηκε ο αναρχικός σύντροφος και πολιτικός κρατούμενος, Γιάννης Δημητράκης, από κρατουμένους, διαπλεκόμενους με μαφίες και υπηρεσία στη φυλακή Μαλανδρίνου. Ο Γιάννης με τη στάση του, υπερασπιζόμενος τον αδύναμο και το δίκαιο, επιβεβαίωσε πως «αν θες να λέγεσαι άνθρωπος δε θα πάψεις ούτε στιγμή ν’ αγωνίζεσαι για την ειρήνη και για το δίκιο. Θα βγεις στους δρόμους, θα φωνάξεις, τα χείλια σου θα ματώσουν από τις φωνές, το πρόσωπό σου θα ματώσει από τις σφαίρες, μα ούτε βήμα πίσω.» (Λειβαδίτης). Την αμέριστη αλληλεγγύη μας και καλή ανάρρωση. Ό,τι και αν του συμβεί, συνυπεύθυνοι είναι η κυβέρνηση, ο Χρυσοχοϊδης και η Νικολάου.
Προλεταριακός Πυρήνας
