Οι α…ξεχαστες παιδικες αναμνησεις της Μαιρης 19/11/2009

Οταν η γιαγια μου η Μαρια, καλεσε τις φιλες της στα παλια τα χρονια για τσαι, απο το γηροκομειο, οπου και βρισκοταν οι περισοτερες, ζητησε απο τον γυιο της [και πατερα μου] να την βοηθησει γραφοντας μια λιστα επανω στο τραπεζι, και να σημειωσει με την σειρα,τι θα προσφερει σ’αυτες και μετα καθε φορα θα το διεγραφε και θα προχωρουσε στο επομενο κερασμα. Η λιστα αυτη θα την βοηθουσε πολυ μια που ξεχνουσε και αποτελειτο απο, τσαι,κεικ, κουλουρακια. Το αποτελεσμα ηταν να πηγαινοερχεται στην κουζινα και να τις φερνει τσαι, τσαι, τσαι, ξεροσφυρι. Ηταν πολυ προχωρημενο το αλτσχαιμερ. Και οταν ηρθαν να παρουν τις καλεσμενες, μεσα στο αυτοκινητο, την κουτσομπολευαν, οτι τιποτα δεν προσφερε η τσιγκουνα, ουτε ενα τσαι. Μα για ποια μιλατε; Ρωτησε μια απο την παρεα. Για την Μαρια. Την Μαρια; Μπα σε καλο σας που την θυμηθηκατε τωρα αυτην; [ Καλα ε; Το κλαμπ ηταν μεγαλο]. Με τον χρονο χειροτερευε η γιαγια Μαρια και δυσκολευε την ζωη ολων. Καθοταν στην τηλεοραση [ασπρομαυρη τοτε] και μιλουσε με το καθε ειδωλο που εβγαινε στην οθονη, ζητωντας απο εμας επιμονα να τους προσφερουμε καφε και νερο γιατι στεγνωσε το στομα τους. Και να δινει παντα δικαιο στον καθε ομιλητη [ναι, ναι, ετσι ειναι οπως τα λες]. Το χειροτερο ηταν οταν κρυβοταν κατω απο το τραπεζι, οταν επαιζε ο <<αγνωστος πολεμος>>, <<η μαχη>>, τρεμοντας μην την σκοτωσουν οι Γερμανοι που την κυνηγουσαν χρονια, λες και ηταν η κατασκοπος Μαρλεν Ντητριχ. Επρεπε να ερθει ο μπαμπας μου απο την δουλεια για να την βγαλει με χιλια ζορια, κατακοκκινη απο τον φοβο της. Δεν θα ξεχασω, που μια φορα βρηκα κατω απο το μαξιλαρι της, ενα μαχαιρι και ενα ψαλιδι, σαν τον Τζακ τον αντεροβγαλτη, για να σκοτωσει εναν παπα, που ταχαμου τον ειδε να κανει φονικο στο χωριο. Τρεχα γυρευε. Μεγαλη φαντασια. Πεθανε πληρης ημερων 100 και πλεον χρονων, αφου την ξεπροβοδισαμε με ενα Ave Maria, με μεγαλη ανακουφιση. Δυστυχως ομως η ζωη επαναλαμβανεται και ο μπαμπας μου, μαζι με τις τρεις αδελφες του, αντι να κληρονομησει κανενα φραγκο, κληρονομησε το Αλτσχαιμερ. [Εγω εκανα αποποιηση της περιουσιας, να μου λειπει]. Αλλοιμονο σε μας, μα πιο πολυ στην μαννα μας. Η ζωη μας ηταν τραγελαφικη. Δραμα και κωμωδια μαζι. Τον χασαμε δυο φορες, τον ψαχναμε αλλες τοσες. Δεν μας γνωριζε καθολου. Θυμοταν την μαμα του, τον μπαμπα του, αλλα οχι εμας. Επαιρνε οτι παπουτσι ειχε το σπιτι αγκαλια και πηγαινε στην πορτα, γιατι ειχε τασεις φυγης. Μια φορα εφαγε το φαγητο του σκυλου, και ο σκυλος εμεινε να τον κοιταζει περιλυπος. Εσκιζε ολα τα σεντονια, μαξιλαρια, παπλωματα, τις φανελες του, λες και ηταν ο Ρουβας, τα παντα. Σας λεω πανικος. Γελια και κλαματα μαζι. Εκοβε τα κουμπια απο την πυτζαμα, εμενε ξεβρακωτος, προσπαθουσε να κουμπωθει παντα στραβα, επι ωρες. Μια φοραπηγα να τον βοηθησω να κουμπωθει καλα, και του λεω ,Μπαμπα, του σακακιου σου το κουμπι ειναι στου πουκαμισου. Και αυτος με απαντα. Αλλοι εννια μου τοπανε, αντε και συ γα…ου. Ελεγε βωμολοχιες, που ποτε δεν τις ελεγε οταν ηταν υγιης. Ηταν ενας αλλος ανθρωπος. Βασικα και μεις χορευαμε στον ρυθμο του. Και ελπιζω οτι μια μερα, καποιος θα κανει το ιδιο και για μενα, οταν ερθει η δικη μου η ωρα. Εκτος αν η μεγαλη ανακαλυψη με προλαβει…