Ο σακχαρώδης διαβήτης τύπου 2 αποτελεί τη βασική αιτία θανάτου για περίπου 7.000.000 άτομα ετησίως σε όλο τον κόσμο, ενώ όσο λιγότερο δραστήριοι είστε σωματικά, τόσο αυξάνεται ο κίνδυνος.
Τι γίνεται όμως όταν ασκούμαστε σε υπαίθριους χώρους όπου η ατμοσφαιρική ρύπανση είναι αυξημένη;
Μια καινούρια έρευνα αποδεικνύει ότι η συστηματική σωματική άσκηση αποτελεί πρόληψη για τον σακχαρώδη διαβήτη τύπου 2 ακόμα και για τους ανθρώπους που κατοικούν σε περιοχές με υψηλή ατμοσφαιρική ρύπανση.
Η έρευνα που δημοσιεύτηκε στο Diabetologia είναι και η πρώτη που εξετάζει το συνδυασμό της άσκησης με την περιβαλλοντική μόλυνση όσον αφορά τον κίνδυνο εμφάνισης σακχαρώδη διαβήτη τύπου 2. Η μελέτη πραγματοποιήθηκε από τους Δρ Cui Guo και Lao Xiang Qian του Τμήματος Ιατρικής του Κινεζικού Πανεπιστημίου στο Χονγκ Κόνγκ και της Δρ Hsiao Ting Yang σε συνεργασία με το Ινστιτούτο Διαχείρισης Κρίσεων του Πανεπιστήμιου της Ουτρέχτης στην Ολλανδία.
Σύμφωνα με τα διαθέσιμα στοιχεία η ατμοσφαιρική ρύπανση είναι ένας νέος παράγοντας κινδύνου εμφάνισης σακχαρώδη διαβήτη τύπου 2. Μέσω της άσκησης, εισπνέουμε περισσότερα μολυσμένα μικροσωματίδια γεγονός που μπορεί να επιδεινώσει την υγεία μας με διαφορετικούς τρόπους.
Παρόλα αυτά, υπάρχουν περιορισμένα δεδομένα σχετικά με το συνδυασμό άσκησης και ατμοσφαιρικής ρύπανσης όσον αφορά την ανάπτυξη σακχαρώδη διαβήτη τύπου 2. Η συσχέτιση ατμοσφαιρικής ρύπανσης και σωματικής άσκησης άλλωστε είναι ένα σημαντικό ζήτημα παγκοσμίως, καθώς σε πολλές περιοχές της γης, η περιβαλλοντική μόλυνση είναι ιδιαίτερα αυξημένη πάνω από το φυσιολογικό.
Στην συγκεκριμένη έρευνα, οι ερευνητές εξέτασαν 156.314 ενήλικες για να διαπιστώσουν εάν υπάρχει συσχέτιση μεταξύ της σωματικής άσκησης και της χρόνιας έκθεσης σε αιωρούμενα σωματίδια (αερολύματα) με διάμετρο μικρότερη από 2,5 μm (τα λεγόμενα σωματίδια PM2,5) με τον σακχαρώδη διαβήτη τύπου 2.
Οι συμμετέχοντες είχαν υποβληθεί σε συνολικά 422.831 ιατρικές εξετάσεις στην Ταϊβάν, όπου η ετήσια συγκέντρωση σωματιδίων PM2,5 είναι περίπου 2,6 φορές υψηλότερη από το προτεινόμενο όριο του Παγκοσμίου Οργανισμού Υγείας.
Η διάγνωση του σακχαρώδη διαβήτη έγινε επίσης με εξετάσεις, ενώ η έκθεση των συμμετεχόντων σε αυτά τα μολυσμένα σωματίδια υπολογίστηκε για κάθε συμμετέχοντα ξεχωριστά, χρησιμοποιώντας τη διεύθυνσή του με ένα μοντέλο που βασίζεται σε δορυφόρο. Οι πληροφορίες για την άσκηση και άλλες μεταβλητές συλλέχθηκαν χρησιμοποιώντας ένα ερωτηματολόγιο.
Σε σύγκριση με την έντονη και συστηματική άσκηση, η μέτρια (κατά 31%) και η χαμηλή σωματική δραστηριότητα (κατά 56%) συσχετίστηκαν με υψηλότερο κίνδυνο εμφάνισης σακχαρώδη διαβήτη τύπου 2. Οι συμμετέχοντες με μέτρια (κατά 31%) και υψηλή (κατά 94%) συγκέντρωση σωματιδίων (PM2,5) είχαν υψηλότερο κίνδυνο διαβήτη τύπου 2 από τους συμμετέχοντες που εκτέθηκαν σε περιβάλλοντα με χαμηλές τιμές σωματιδίων PM2,5.
Όσοι συμμετέχοντες ακολουθούσαν μια συστηματική σωματική δραστηριότητα σε συνδυασμό με χαμηλές τιμές του PM2.5 είχαν 64% χαμηλότερο κίνδυνο εμφάνισης διαβήτη τύπου 2 από εκείνους που δεν αθλούνταν καθόλου ή λιγότερο και υψηλό PM2,5.
«Διαπιστώσαμε ότι η συστηματική άσκηση σε συνδυασμό με χαμηλούς δείκτες των σωματιδίων PM2.5 συνδέονται με μικρότερο κίνδυνο εμφάνισης σακχαρώδη διαβήτη τύπου 2, ενώ η περιορισμένη ή και καθόλου σωματική δραστηριότητα σε συνδυασμό με υψηλούς δείκτες των σωματιδίων PM2.5 συνδέεται με υψηλότερο κίνδυνο εμφάνισης διαβήτη τύπου 2» αναφέρουν οι συγγραφείς της έρευνας, δίνοντας έμφαση ακόμα στο γεγονός ότι «τα οφέλη της συστηματικής άσκησης στο διαβήτη τύπου 2 δεν άλλαξαν ανεξάρτητα με τα επίπεδα της ατμοσφαιρικής ρύπανσης».
«Τα ευρήματά μας δείχνουν ότι η συχνή σωματική άσκηση αποτελεί μια ασφαλή στρατηγική για την πρόληψη του διαβήτη για άτομα που κατοικούν σε περιοχές βεβαρημένες με ατμοσφαιρικούς ρύπους και θα πρέπει να προωθηθεί. Η μελέτη μας ενισχύει τη σημασία του ελέγχου της ατμοσφαιρικής ρύπανσης για την πρόληψη του διαβήτη» καταλήγουν οι ερευνητές.
Πηγή: ygeiamou
