Επιστρέφοντας στο σπίτι του από την εργασία στα χωράφια στην πατρίδα του, ο 28χρονος Ινδός είχε κάνει πρώτα μια στάση στο σπίτι του 22χρονου συμπατριώτη φίλου του, Shorab για να τον ενημερώσει σχετικά. «Πάμε στην Ελλάδα» του είπε, όπως αναφέρει στο Αθηναϊκό/Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων και ταυτόχρονα έψαχνε μέσα του να βρει τις λέξεις που θα χρησιμοποιούσε για να πει τα νέα στην γυναίκα του.
«Ο φίλος μου πέταξε από τη χαρά του με τα νέα», θυμάται ο 28χρονος, εξηγώντας ότι ο εργάτης που έχει δηλώσει στην εταιρεία εύρεσης εργασίας ότι επιθυμεί την μετάκληση, έχει το δικαίωμα να ζητήσει να φύγει για δουλειά τόσο μακριά από την πατρίδα του και με κάποιον φίλο, συγγενή ή γνωστό του. «Ευτυχώς το νέο αφεντικό ήθελε περισσότερα άτομα του ενός και έτσι βολευτηκε και ο Shorab», σημειώνει ο Shiv Kumar χαμογελώντας.
Στο κατώφλι της πόρτας του σπιτιού του κοντοστάθηκε ψάχνοντας ακόμη να βρει τα λόγια που θα χρησιμοποιούσε στην γυναίκα του αλλά εκείνη τον πρόλαβε, καθώς το νέο είχε κυκλοφορήσει, και τον συνεχάρη για τη νέα του δουλειά στην μακρινή Ελλάδα. Ακολούθησαν πολλές συζητήσεις όπως λέει, αφού έπρεπε να τακτοποιηθούν σειρά απο ζητήματα και το πιο σημαντικό από όλα, να βρεθούν τα χρήματα που θα του εξασφάλιζαν την έλευσή του στην Ελλάδα.
«Το κόστος του αεροπορικού εισιτηρίου, περισσότερες 44.000 ρουπίες (πάνω από 500 ευρώ), δεν καλύπτεται από καμία υπηρεσία, ούτε από το νέο αφεντικό», σημειώνει και προσθέτει ότι η εξασφάλισή του αποτέλεσε οικογενειακή υπόθεση, αφού τελικά όλοι συνείσφεραν τον οβολό τους. «Μέχρι και ο ανιψιός μου άνοιξε τον κουμπαρά του και μου έδωσε το ένα ευρώ (90 ρουπίες περίπου) που είχε μαζέψει», αναφέρει ο 28χρονος Ινδός, εκφράζοντας την ευγνωμοσύνη του για την τύχη που του έμελλε.
Αντίστοιχη ήταν και η κατάσταση που βίωνε ο 22χρονος Shorab, αν και όπως λέει χαρακτηριστικά, πέραν της αγωνίας του να συγκεντρωθούν τα χρήματα για την εξασφάλιση του αεροπορικού εισιτηρίου, ο ίδιος δεν χρειάστηκε να πιεστεί συναισθηματικά, αφού όπως αναφέρει, δεν είναι «ούτε παντρεμένος και ούτε καν λογοδοσμένος». «Ήμουν απλώς χαρούμενος με το γεγονός ότι μου χαμογέλασε η τύχη» πρόσθεσε.
Οι δύο άντρες ένιωθαν τυχεροί, γιατί η εξέλιξη τους έπαιρνε μεν μακριά από το σπίτι τους και τις οικογένειές τους, αλλά τουλάχιστον η νέα τους βάση, η Ελλάδα «είναι μια φιλόξενη χώρα, με ήπιο κλίμα και με ανθρώπους ωραίους», εικόνα που τους είχαν μεταφέρει άλλοι συμπατριώτες τους που είχαν εργαστεί κατά καιρούς εδω.
Σε μία εβδομάδα οι δύο άντρες τα είχαν όλα έτοιμα. Το αεροπορικό εισιτήριο στα χέρια, από μια μικρή βαλίτσα με λίγα ρούχα και είδη πρώτης ανάγκης και από σαράντα ευρώ, καλά φυλασσόμενα στην τσέπη για τα πρώτα έξοδα.
Ο Shiv και ο Shorab ταξίδεψαν για περισσότερες από έντεκα ώρες προκειμένου να φτάσουν στην Ελλάδα, αφού η πτήση τους ήταν με ανταπόκριση από το Νέο Δελχί και φτάνοντας στο αεροδρόμιο «Μακεδονία» από την Αθήνα, τους υποδέχτηκαν άνθρωποι του Αγροτικού και Κτηνοτροφικού Συνεταιρισμού Γαλάτιστας και το νέο τους αφεντικό.
Η νέα ζωή στην Ελλάδα και οι…δυσκολίες
Ένα σπιτάκι τριάντα πέντε τετραγωνικών μέτρων, στην είσοδο της κτηνοτροφικής μονάδας όπου απασχολούνται οι δύο άντρες και απέχει πέντε χιλιόμετρα από την Γαλάτιστα Χαλκιδικής, είναι ο χώρος μέσα στον οποίο περνούν τον προσωπικό τους χρόνο οι δυο Ινδοί εποχικοί εργάτες. «Έκτος από τα δύο κρεβάτια, έχουμε την κουζίνα μας, μπάνιο, θέρμανση, τηλεόρασή και δωρεάν ίντερνετ», επισημαίνουν οι δύο άντρες, δηλώνοντας ικανοποιημένοι με τις συνθήκες διαβίωσής τους και τις παροχές που τους προσφέρονται. «Μιλάμε καθημερινά με βιντεοκλήση με την οικογένειά μας και έχουμε όλα όσα χρειαζόμαστε προκειμένου να μην νοιώθουμε αποκομμένοι από την ζωή μας όπως την ξέραμε στην Ινδία», επισημαίνουν.
Βέβαια, ισχυρό κίνητρο για να πάρουν την απόφαση και να έρθουν στην Ελλάδα, ήταν ο μισθός τους, όπως λένε οι ίδιοι, αφού «άλλο είναι εκατόν εξήντα εννιά ρουπίες ημερησίως, σχεδόν δύο ευρώ δηλαδή και εντελώς διαφορετικό το μεροκάματο στην Ελλάδα που φτάνει μέχρι και τα 25 ευρώ ημερησίως». Όπως αναφέρουν «σε αυτό το ποσό δεν συνυπολογίζεται η ασφάλισή τους, ούτε και τα εξτρά που εξασφαλίζουν με τις υπερωρίες τους».
Σχετικά με τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν στην Ελλάδα, κοινό χαρακτηριστικό και των δύο αντρών είναι … το πρωϊνό ξύπνημα, γεγονός που επιβεβαιώνει και ο Έλληνας σταβλίτης στη μονάδα. «Πρέπει στις 6.30 το πρωί να βρισκόμαστε ήδη στα ζώα και να τα φροντίζουμε, αλλά δυστυχώς ακόμη δεν το έχουμε καταφέρει», λένε και προσθέτουν ότι «πάμε με μία ώρα καθυστέρηση και το αφεντικό μας μαλώνει ελαφρά και με το δίκιο του».
Μπορεί να «φταίει η διαφορά ώρας ανάμεσα στις δύο χώρες και δυσκολευόμαστε ακόμα να το συνηθίσουμε», λένε γελώντας και εκφράζουν την ελπίδα τους να καταφέρουν το πρωϊνό ξύπνημα. Άλλωστε επιθυμία τους είναι να ικανοποιήσουν τους ανθρώπους που τους έφεραν στην Ελλάδα για δουλειά, οι οποίοι όπως λένε «μας περιποιούνται και φροντίζουν να μην μας λείπει τίποτα, το σπιτικό δε φαγητό είναι πεντανόστιμο».
Μια άλλη δυσκολία που αντιμετωπίζουν οι ίδιοι, αλλά και οι Έλληνες στη μονάδα είναι η επικοινωνία. Οι Shiv και ο Shorab δεν μιλούν παρά ελάχιστα αγγλικά και ακόμη καθόλου ελληνικά, αν και, όπως σημειώνουν, προσπαθούν και θέλουν να μάθουν τα βασικά, αλλά και τις ελληνικές λέξεις που ακούν ως εντολές τα ζώα στην κτηνοτροφική μονάδα, παρόλο που άρχισαν και αυτά να εξοικειώνονται με τις δικές τους προτροπές.
«Ίσως να έχουν μάθει τον ήχο της φωνής μας, ποιος ξέρει;», τονίζουν χαρακτηριστικά
Οι δύο Ινδοί που εργάζονται σε μία από τις παλαιότερες κτηνοτροφικές μονάδες της Γαλάτιστας με πάνω από είκοσι χρόνια λειτουργίας και περισσότερα από 300 πρόβατα και 200 κατσίκια, εργάζονται καθημερινά από νωρίς το πρωί μέχρι και τις 12-12.30 το μεσημέρι και μετά ξανά από τις 17.30 έως και τις 21.30 το βράδυ. Ταϊζουν, αρμέγουν και ποτίζουν τα ζώα στην μονάδα, ενώ καθαρίζουν τις εγκαταστάσεις και κάνουν όλες τις δουλειές που απαιτούνται.
Στο χρονικό διάστημα που βρίσκονται στην Ελλάδα, οι Ινδοί πήγαν δύο φορές στο χωριό της Γαλάτιστας προκειμένου να προμηθευτούν κάποια είδη διατροφής και πρώτης ανάγκης, ενώ αναφέρουν: «εμείς ήρθαμε εδώ για δουλειά. Να μαζέψουμε χρήματα, να στείλουμε στις οικογένειές μας, δεν χρειαζόμαστε κάτι άλλο». Βέβαια, όπως σπεύδουν να σημειώσουν, «αν έχουμε κουράγιο, βρισκόμαστε με τους άλλους δύο συντοπίτες μας που εργάζονται σε άλλη κτηνοτροφική μονάδα λίγα λεπτά μακριά από τη δική μας».
Ο κλειδάριθμος και η επιλογή…λαχείο
«Την τελευταία τριετία η έλλειψη εργατικών χεριών στην περιοχή έχει χτυπήσει κόκκινο», σημειώνει μιλώντας στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο πρόεδρος του Αγροτικού και Κτηνοτροφικού Συνεταιρισμού Γαλάτιστας, Άγγελος Τσιαρτσιαφλής, μέλος της Εθνικής Ένωσης Αγροτικών Συνεταιρισμών και προσθέτει ότι μετά τη μαζική απόρριψη των αιτήσεων που κατατέθηκαν για τη μετάκληση εργατών γης από το Πακιστάν, «η λύση από Ινδία αποτελεί μονόδρομο».
Θα μπορούσαν να έχουν επιλεγεί εργάτες γης από Ταϊλάνδη ή και Βιετνάμ προσθέτει ο κ. Τσιαρτσιαφλής και εξηγεί ότι προτιμήθηκαν αυτοί από την Ινδία «αφού έχουν έρθει και άλλες φορές στην περιοχή μας εργάτες από την Ινδία και είδαμε ότι δουλεύουν καλά και προσαρμόζονται πιο εύκολα έναντι άλλων», επισημαίνει χαρακτηριστικά.
Όπως λέει, με την εκδήλωση του ενδιαφέροντος στην ΕΘΕΑΣ «λάβαμε έναν κλειδάριθμο και χρησιμοποιώντας τον μπήκαμε στη βάση δεδομένων της ένωσης και μεταξύ των χιλιάδων δυνάμει εργατών γης επιλέξαμε τους δύο προαναφερόμενους άντρες, συν άλλους δύο που δουλεύουν σε δεύτερη κτηνοτροφική μονάδα στη Γαλάτιστα», σημειώνει. Η επιλογή τους, έγινε από τη φωτογραφία τους, «δεν λαμβάνουμε άλλες πληροφορίες», σημειώνει, και προσθέτει «είναι ένα λαχείο που τραβάς και ελπίζεις να σου βγει κερδοφόρο».
Μετά την επιλογή, οι κτηνοτρόφοι καταθέτουν κανονικά τις δηλώσεις τους προς την αρμόδια Αποκεντρωμένη Διοίκηση, από όπου και δίνεται το πράσινο φως, ενώ μετέπειτα, ακολουθώντας τα βήματα που προβλέπονται, αποστέλλονται οι ονομαστικές αιτήσεις προς την ελληνική Πρεσβεία στο Νέο Δελχί, η οποία καλεί τους εργάτες για συνέντευξη μέσα σε ένα πλαίσιο 15 ημερών. Υπενθυμίζεται πως βάσει της Κοινής Υπουργικής Απόφασης, για τα έτη 2023 και 2024, πλέον δεν καθορίζονται οι θέσεις ανά Περιφερειακή Ενότητα, αλλά ανά Περιφέρεια. Το γεγονός αυτό δίνει τη δυνατότητα της μεταφοράς μετακλητών εργατών. Συνολικά στην περιοχή της Γαλάτιστας, υπάρχει ανάγκη για περισσότερα από εβδομήντα άτομα ως εργάτες γης και σύμφωνα με τον κ. Τσιαρτσιαφλή, αυτοί που τελικά καταφθάνουν Ελλάδα «μένουν και εργάζονται εδώ για 12 μήνες σίγουρα, ενώ έχουν το δικαίωμα εφόσον το επιθυμούν να μείνουν και δύο και τρία χρόνια».
