τά από δυο χρόνια πανδημίας διαπιστώνεται έλλειψη του αναγκαίου προσωπικού για τις επιχειρήσεις εστίασης και τουρισμού στην Χαλκιδική και όχι μόνον.
Ο δημοσιογράφος της ΕΡΤ Παύλος Σαρόγλου, συζητά με τους εστιάτορες στην Καλλιθέα που αγωνιούν εν όψει της θερινής περιόδου.
Οι επιχειρηματίες εγγυώνται υψηλά μεροκάματα και καλές συνθήκες εργασίας, που ούτως ή άλλως μπορούν να διαπιστωθούν στην πράξη, όπως τονίζει ο Βασίλης Τρέλλης, πρόεδρος εστιατόρων Κασσάνδρας.
Το πρόβλημα εστιάζεται στην έλλειψη εξειδικευμένου προσωπικού. «Οι υποψήφιοι εργαζόμενοι δεν διαθέτουν τα προσόντα για να αναλάβουν εργασία και δεν υπάρχει ο χρόνος για να εκπαιδευτούν στο αντικείμενο».
Δεν μπορεί κάποιος που δούλευε στα χωράφια να μετακινηθεί στην εστίαση. Δεν γνωρίζουν το αντικείμενο. Χρειάζεται μια εκπαίδευση, προκειμένου να μπορούν να ανταποκριθούν στις ανάγκες της εργασίας στο 80%, έστω και στο 70%.
Η κακή εξυπηρέτηση σημαίνει ότι οι τουρίστες θα μεταφέρουν την εμπειρία τους από το σέρβις στις χώρες τους και αυτό θα έχει γενικότερες επιπτώσεις καταλήγει ο κ. Τρέλλης. Η λειτουργική αποτελεσματικότητα είναι το κλειδί.
Η Ελβετία θεωρείται η γενέτειρα της φιλοξενίας και διαθέτει περισσότερα από 35 σχολεία και πανεπιστήμια με ειδίκευση στον τομέα του τουρισμού (ένα μεταπτυχιακό κοστίζει γύρω στις. Στον κλάδο απασχολείται μόνιμα το 4% του εργατικού δυναμικού της χώρας. Απαραίτητο προσόν για την εγγραφή στις σχολές είναι η γνώση της Αγγλικής γλώσσας, που διαπιστώνεται έπειτα από εξετάσεις, ενώ διδάσκονται πρακτικές πτυχές του τουρισμού, συμπεριλαμβανομένων των επιχειρήσεων, τουριστική συμπεριφορά, εξυπηρέτηση πελατών κ.λπ. και ακολουθεί εξάμηνη πρακτική εξάσκηση σε κάποια επιχείρηση.
Στην Ελλάδα οι αντίστοιχες σχολές τουριστικών επαγγελμάτων θα έπρεπε να εμπλουτιστούν με επιπλέον τμήματα και να προσφέρουν την δυνατότητα της πρακτικής εξάσκησης. Ίσως αν υπήρχαν περισσότερα τμήματα που θα αφορούσαν την εστίαση και όχι μόνο τα “πεντάστερα” ξενοδοχεία, οι απόφοιτοι θα ήξεραν ότι τους περιμένει μια καλοπληρωμένη εργασία, αντί να στριμώχνονται για μια θέση εισαγωγής σε σχολές με μικρή έως μηδενική ανταπόκριση στην αγορά εργασίας. Έχει αποδειχθεί στην πράξη ότι σε χώρες όπως π.χ. Αυστρία, Γερμανία, όπου από το δημοτικό αποφασίζεται εάν ένα παιδί θα ακολουθήσει κάποια τεχνική σχολή, ή θα πάει στο πανεπιστήμιο, έχουν προχωρήσει περισσότερο οικονομικά, εργασιακά και αναπτυξιακά. Η άνευ όρων εισαγωγή στα ΑΕΙ εγγυάται ανεργία, κακές συνθήκες εργασίας σε διαφορετικό αντικείμενο σπουδών και φυγή νέων στο εξωτερικό, όπου φυσικά πτυχία με βαρύγδουπους τίτλους, πλήν κενά περιεχομένου δεν συγκινούν τους εργοδότες.
