«Γνωρίζουμε ότι κανένας σοβαρός άνθρωπος σε αυτή την πόλη δεν πιστεύει τις ετήσιες διακηρύξεις της ΔΕΘ, από όπου κι αν προέρχονται. Ακόμα όμως κι αν κάνουμε την αυθαίρετη υπόθεση ότι λένε αλήθεια, μπορούν πράγματι αυτά τα έργα να δώσουν ένα νέο όραμα στην πόλη;». Αυτό αναφέρει, μεταξύ άλλων, σε ανακοίνωση της η παράταξη η Πόλης Ανάποδα.
Πιο αναλυτικά:
Με αφορμή τα εγκαίνια της ΔΕΘ η κυβέρνηση παρουσίασε ξανά το σύνηθες πακέτο «έργων» που θα δώσουν μια νέα αναπτυξιακή πνοή στην πόλη κτλ. κτλ., υπό την κωδική ονομασία «Θεσσαλονίκη 2030». Από κοντά και η διοίκηση του Δήμου, αναπαρήγαγε αυτούσιες τις κυβερνητικές διαφημίσεις για την «κοσμογονία έργων που έρχεται».
Γνωρίζουμε ότι κανένας σοβαρός άνθρωπος σε αυτή την πόλη δεν πιστεύει τις ετήσιες διακηρύξεις της ΔΕΘ, από όπου κι αν προέρχονται. Ακόμα όμως κι αν κάνουμε την αυθαίρετη υπόθεση ότι λένε αλήθεια, μπορούν πράγματι αυτά τα έργα να δώσουν ένα νέο όραμα στην πόλη; Ας τα δούμε από πιο κοντά.
Τα 30 έργα
Πρώτα από όλα, τα 30 νέα έργα δεν είναι ούτε 30, ούτε νέα, αφού σε αυτά αθροίζονται με αυθαίρετο τρόπο έργα που δεν αφορούν τη Θεσσαλονίκη, αλλά γενικά τη Βόρεια Ελλάδα, «μεγάλα» έργα που γίνονται, θα γίνουν, σχεδιάζονται ή διακηρύσσονται, αυτονόητες δημοτικές εργασίες, όπως αναπλάσεις στις γειτονιές και φυσικά πολλοί –πολλοί όμως– δρόμοι. Αυτά λοιπόν που αφορούν τη Θεσσαλονίκη, μπορούν να χωριστούν στις παρακάτω κατηγορίες:
Πρώτο, έργα που ανακοινώνονται για χιλιοστή φορά, όπως:
– Ο …ιστορικός εν τη ανυπαρξία του 6ος προβλήτας του λιμανιού.
– Το Μουσείο Ολοκαυτώματος, για το οποίο, παρά τα συχνά ωραία λόγια από την πλευρά του Δημάρχου, δεν έχουμε στην πράξη καμιά πραγματική πρόοδο τα τρία τελευταία χρόνια.
– Και φυσικά, το ανέκδοτο της Ευρώπης, το Μετρό της Θεσσαλονίκης, για το οποίο το φυλλάδιο που μοίρασε η κυβέρνηση χρησιμοποιεί την εξής ποιητική διατύπωση: «χρονικός ορίζοντας υλοποίησης νοείται το τέλος του 2023»…
Δεύτερο, έργα που δεν πρόκειται σε καμία περίπτωση να γίνουν ως το 2030:
Εδώ έχουμε έργα χωρίς καμία ωριμότητα, που βρίσκονται σε επίπεδο αρχικών σχεδιασμών, ή καλών προθέσεων, και δεν πρόκειται μάλλον ούτε να ξεκινήσουν ως το 2030:
– Η «Σιδηροδρομική Εγνατία», δηλαδή η νέα γραμμή Θεσσαλονίκης – Καβάλας, που αυτή τη στιγμή αποτελεί μόνο μια κόκκινη γραμμή σε ένα χάρτη (η οποία μάλλον είναι και λάθος, αφού περνά υπερβολικά κοντά στις όχθες των δύο λιμνών).
– Το Ειδικό Χωροταξικό για το Παραλιακό Μέτωπο: με το σχέδιο αυτό εμείς έχουμε σοβαρές διαφωνίες, τις οποίες διατυπώσαμε αναλυτικά σε αντίστοιχη ανακοίνωση, καθώς αντί να ανοίγει την πόλη στη θάλασσα και να προσθέτει ελεύθερους χώρους, παραδίδει φιλέτα σε επιχειρηματικές δραστηριότητες και καταστρέφει τις τελευταίες φυσικές εκτάσεις, όπως τον Κελλάριο όρμο. Ακόμα κι έτσι όμως, δεν έχει κανένα νόημα να μιλάμε για «έργα», αφού πρόκειται μόνο για ένα σχέδιο, χωρίς μελέτες ή χρηματοδότηση. Τίποτα από αυτά δεν θα γίνει ως το 2030.
Τρίτο, έργα που αφορούν αποκλειστικά την εξυπηρέτηση ιδιωτικών εταιρειών και δη πολυεθνικών
Εδώ έχουμε το εμβληματικό παράδειγμα του «Διεθνούς Κέντρου Ψηφιακού Μετασχηματισμού και Ψηφιακών Δεξιοτήτων»: το κτήριο των παλιών Δημοτικών Σφαγείων δηλαδή, το οποίο ανακαινίστηκε από την προηγούμενη διοίκηση με δημόσια χρήματα για να γίνει κέντρο πολιτισμού και στη συνέχεια χαρίστηκε δωρεάν από τη διοίκηση Ζέρβα στην πολυεθνική Cisco για να …εκθέτει τα προϊόντα της. Ακόμα κι έτσι, το «αναπτυξιακό όφελος» για την πόλη είναι ανύπαρκτο, αφού οι εργαζόμενοι είναι ελάχιστοι. Αυτή η σκανδαλώδης δωρεά διαφημίζεται ανάμεσα στα 30 έργα, δίπλα στις αντίστοιχες προσφορές που σχεδιάζονται προς την Pfizer ή σε άλλες εταιρείες, μέσω του ThessIntec.
Τέταρτο, έργα που είναι τελείως αντίθετα με τις ανάγκες της πόλης
– Η ανάπλαση της ΔΕΘ: αντί για το Μητροπολιτικό Πάρκο που τόσο χρειαζόμαστε, η σχεδιαζόμενη ανάπλαση θα γεμίσει το κορεσμένο κέντρο με τεράστια ξενοδοχεία, πάρκινγκ, εμπορικά και συνεδριακά κέντρα (και, επιπρόσθετα, επίσης αποκλείεται να γίνει ως το 2030, καθώς δεν έχει εξασφαλίσει καμία χρηματοδότηση).
– Τα «αντιπλημμυρικά έργα»: είναι αναγκαία, αλλά γίνονται με τελείως λανθασμένο και ξεπερασμένο τρόπο. Αντί να αξιοποιήσουμε καινοτόμες φυσικές λύσεις, να δημιουργήσουμε νέες εκτάσεις με φυσικό έδαφος και πράσινο που θα απορροφούν το νερό, να αξιοποιήσουμε το βρόχινο νερό για να μην καταλήγει στο επιβαρυμένο και γερασμένο αποχετευτικό σύστημα και να ανοίξουμε τα ρέματα όπως κάνουν οι σύγχρονες πόλεις, εμείς σχεδιάζουμε πάλι «διευθετήσεις», δηλαδή εγκιβωτισμούς ρεμάτων, όπως γινόταν πριν από δεκαετίες, δημιουργώντας τις συνθήκες για νέες, χειρότερες πλημμύρες.
Πέμπτο, τα έργα που …λείπουν
Και μέσα σε όλα αυτά τα ακριβά και άχρηστα έργα, λείπουν απλές παρεμβάσεις που μπορούν να κάνουν τη ζωή μας καλύτερη. Λείπει κάθε σκέψη για νέα μέσα σταθερής τροχιάς, όπως και για επέκταση του δικτύου των ποδηλατοδρόμων. Λείπει η δημιουργία πράσινων χώρων. Τη στιγμή που όλοι αναγνωρίζουμε ότι η κλιματική κρίση είναι η σημαντικότερη πρόσκληση για όλη την ανθρωπότητα, δεν υπάρχει κανένα σημαντικό έργο στην κατεύθυνση της ενεργειακής μετάβασης. Αντίθετα, η διοίκηση, σαν να είμαστε στο ΄50, συνεχίζει να καταργεί ιστορικές πλατείες για να κάνει πάρκινγκ και να φορτώνει το κέντρο με περισσότερα ΙΧ.
Τελικά, δίνουν αυτά τα έργα έναν νέο αναπτυξιακό ορίζοντα;
Σαφώς και όχι. Όλες αυτές οι διακηρύξεις δεν φέρνουν τίποτα νέο, τίποτα καλό για την πόλη. Αποτελούν ένα αναμάσημα της ίδιας αντίληψης που πνίγει την πόλη στο τσιμέντο και τα αυτοκίνητα, χωρίς να δίνει καμία νέα παραγωγική διέξοδο και πνοή. Αντιμετωπίζουν την πόλη μας με μια επαρχιώτικη μιζέρια, όπως σε κάθε προεκλογική χρονιά που οι υποψήφιοι πολιτευτές έρχονται και υπόσχονται να μας φτιάξουν γεφύρια, ακόμα κι αν δεν έχουμε ποτάμια.
