Ως απαράδεκτη και χωρίς ευαισθησία ενέργεια χαρακτηρίζει η «Οικολογία-Αλληλεγγύη» την έγκριση από το Δημοτικό Συμβούλιο Θεσσαλονίκης της «φιλοξενίας» των «βασιλικών γερακιών» στη ΔΕΘ.
«Δεν είμαστε υποχρεωμένοι να δεχόμαστε αναχρονιστικές πρακτικές ως δήθεν “παράδοση της χώρας”», δηλώνει ο Δημοτικός Σύμβουλος Θεσσαλονίκης της παράταξης «Οικολογία-Αλληλεγγύη», Μιχάλης Τρεμόπουλος. Συνεχίζει δε ότι “ενώ είναι γνωστό ότι στα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα η δημοκρατία είναι άγνωστη λέξη και απαγορεύεται η λειτουργία των πολιτικών κομμάτων. Εκεί απόψεις σαν του μητροπολίτη Δωδώνης είναι καθεστώς: αν μία γυναίκα καταγγείλει ότι βιάστηκε, συλλαμβάνεται διότι παραβίασε τον ισλαμικό νόμο! Από τις επιπτώσεις της Σαρίας δεν ξεφεύγουν ούτε οι έγκυες: αν μία έγκυος δεν είναι παντρεμένη, αποτελεί απόδειξη ότι έχει διαπράξει το θρησκευτικό έγκλημα!
Οπότε, τα γεράκια τους μας πείραξαν;
Βεβαίως! Τα ταλαίπωρα γεράκια χρησιμοποιούνται από πλούσιους Άραβες για ιερακοθηρία. Πρόκειται για μία δραστηριότητα επίδειξης πλούτου, καταστροφής των πληθυσμών των άγριων γερακιών και εξόντωσης της τοπικής πανίδας. Και ως τέτοια θα έπρεπε να αντιμετωπισθεί απολύτως αρνητικά από τη ΔΕΘ και τον Δήμο Θεσσαλονίκης”.
Η ανακοίνωση της Οικολογίας Αλληλεγγύης επισημαίνει επίσης: “Τα γεράκια που χρησιμοποιούνται στην ιερακοθηρία αρπάζονται ως νεοσσοί από τις φωλιές τους (λαθροθηρία), πριν ακόμη μάθουν να πετάνε. Τη δήθεν «κοινωνικοποίησή» τους την πετυχαίνουν με το να τα κρατούν αιχμάλωτα σε συνθήκες βασανισμού, δεμένα και κουκουλωμένα. Αυτά τα μωρά υποβάλλονται σε παρατεταμένη πείνα και δίψα ώσπου να «μάθουν» να τρώνε από το χέρι του δεσμοφύλακά τους. Κι όποιο αντέξει! Υπάρχει άλλωστε και η διεθνής φράση μεταξύ γερακάρηδων «με την πείνα κρατιούνται τα αρπακτικά στο χέρι».
Όσα καταφέρουν να μεγαλώσουν και να υποταχθούν, εκπαιδεύονται να κυνηγάνε προς όφελος του ανθρώπου. Στην χώρα μας είναι πάμπολλες οι περιπτώσεις που γεράκια δραπετεύουν από τους βασανιστές τους, προκαλώντας μεγάλα προβλήματα στην ντόπια πανίδα, εκτοπίζοντας τα αυτόχθονα είδη. Επιπλέον, ο έλεγχος στη χώρα μας είναι ανύπαρκτος: κανένας φορέας δεν γνωρίζει πόσα είναι τα γεράκια της ιερακοθηρίας, πώς αποκτήθηκαν, πώς εκπαιδεύτηκαν, σε ποιον ανήκουν, πού κυνηγάνε.
Όμως, ακόμη και αν το εξετάσουμε ως απλή εικόνα, τι βλέπουμε; Ένα περήφανο πουλί, υποταγμένο με βία στην «υπεροχή» του ανθρώπου, που εκμεταλλεύεται αλαζονικά τη φύση για το -βραχυπρόθεσμο- όφελός του ή τη διασκέδασή του. Ο άνθρωπος που αδιαφορεί για το περιβάλλον, ο άνθρωπος που αρπάζει, βασανίζει, επιδεικνύει, σκέφτεται μόνο το ατομικό του συμφέρον. Είναι αυτή η εικόνα που θέλουμε να προβάλλουμε στους συμπολίτες μας; Αυτό το πρότυπο θέλουμε για τα παιδιά μας; Εμείς λέμε όχι!”.
