“Δεν κόβουν μόνο ένα λουλούδι, θέλουν να εμποδίσουν τον ερχομό της άνοιξης
Στις 26 Νοεμβρίου θα πραγματοποιηθεί η δίκη των 49 συλληφθέντων της ΣΘΕ, από την εκκένωση της κατάληψης στις 16/03/2024. Το κράτος έχει πάρει την πολιτική επιλογή να δικάσει τους 49 για δίμηνη κατάληψη κατά συναυτουργία, επιχειρώντας έτσι να ανεβάσει στο εδώλιο ένα πανελλαδικό φοιτητικό κίνημα αφορμώμενο από τον νόμο Πιερρακάκη, ο οποίος προέβλεπε την ίδρυση ιδιωτικών/μη κρατικών πανεπιστημίων.
Σε όλες τις πόλεις, σε όλες τις σχολές, έτσι και στον Σύλλογο Φοιτητών Φυσικού, ο αγώνας ξεκίνησε με κύριο πρόταγμα την πραγματικά δημόσια τριτοβάθμια εκπαίδευση, χωρίς ταξικούς φραγμούς, αλλά στη σχολή μας γρήγορα εξελίχθηκε σε έναν αγώνα ενάντια στην εκπαιδευτική αναδιάρθρωση συνολικά (στην εν εξελίξει και την ήδη πραγματωμένη), ενώ ταυτόχρονα έπιασε το νήμα και άλλων ταξικών-κοινωνικών αγώνων, όπως τον αγώνα ενάντια στον νέο ποινικό κώδικα, την ακρίβεια και τους πλειστηριασμούς πρώτης κατοικίας, τη συγκάλυψη της κρατικής δολοφονίας στα Τέμπη, την αποσιώπηση της γενοκτονίας των Παλαιστινίων και της συμμετοχής του ελληνικού κράτους σε αυτήν μέσω και των πανεπιστημίων του. Σε όλα τα προαναφερθέντα μέτωπα δεν μείναμε αμέτοχες ηθικολογώντας και διακηρύσσοντας το δίκαιο, αλλά προσπαθήσαμε να έχουμε τη μέγιστη ικανή συμμετοχή με νου, ψυχή και σώμα ριγμένο στον αγώνα.
Αυτή η κουλτούρα αγώνα αφορμάται από ένα επιμέρους και επίκαιρο κοινωνικό ζήτημα, διευρύνεται, ριζοσπαστικοποιείται και διαχέεται από τις φοιτητικές διαδικασίες και το πανεπιστήμιο σε ολόκληρη την πόλη. Αυτή η κουλτούρα αγώνα είναι η πολιτική συνθήκη που υπάρχει στα ελληνικά πανεπιστήμια από την πτώση της χούντας και μετά. Αποτελεί κοινωνικό κεκτημένο και συνιστώσα του ιστορικού προτσές εντός των ελληνικών πανεπιστημίων, με αντίρροπη ως προς αυτή δύναμη τους κρατικούς μηχανισμούς, οι οποίοι στοχεύουν στην μεγιστοποίηση της επιβολής της ιδεολογικής τους κυριαρχίας και της κερδοφορίας του κεφαλαίου. Η αποτύπωση του κοινωνικού και ταξικού ανταγωνισμού έχει πάρει ιστορικά διάφορες μορφές,με εξάρσεις και υφέσεις, αναδιαρθρώσεις και επελάσεις της κρατικής πολιτικής, ιστορικές νίκες και ιστορικές ήττες φοιτητικών και μη κινημάτων, τα οποία δεν περιγράφουμε εδώ, αλλά τα αφήνουμε στη συλλογική μνήμη συντρόφων και αγωνιστριών που οι εμπειρίες τους, όπως και τα ίδια τα γεγονότα, μας ξεπερνάν.
Ως συνέχεια των πολιτικών-ιδεολογικών συγκρούσεων και των κοινωνικών διεργασιών, το κράτος τώρα καταλήγει στο ότι ήρθε η ώρα του να δικάσει ένα κίνημα. Μετράει τις δυνάμεις του, τις αποτιμάει, ίσως και αλαζονικά, να πλεονάζουν, οπότε αποπειράται να χαράξει μία τομή επάνω στους 49 και κατ’ επέκταση στη διαλεκτική κινημάτων και κράτους.Mε πιθανότητα να αφήνεται έτσι ένα προηγούμενο το οποίο διευρύνει τα όρια του παραθύρου του εφικτού της κρατικής καταστολής (το οποίο βλέπουμε να διευρύνεται όλο και περισσότερο τα τελευταία χρόνια).
Η Σχολή Θετικών Επιστημών φιλοξενούσε διαχρονικά διάφορες πολιτικές τάσεις και αγώνες φοιτητικούς και μη. Όμως, μετά το 2019 που υπερψηφίστηκε για πρώτη φορά το Ανοικτό Πλαίσιο, για την επέτειο της εξέγερσης του πολυτεχνείου, και ειδικά μετά το κίνημα του 2021 ενάντια στον νόμο 4777 (Κ-Χ) άλλαξε ριζικά η κουλτούρα του φοιτητικού συνδικαλισμού στον Σύλλογο Φοιτητών Φυσικού. Στο κίνημα του 2021, επαναχρησιμοποιηθήκαν και επαν-ανακαλύφθηκαν εργαλεία ριζοσπαστικών κινημάτων της προηγούμενης δεκαετίας, με επιρροές από την αναρχία, την ιταλική αυτονομία και άλλα επαναστατικά ρεύματα. Στην πράξη αυτό εκφράστηκε με αντι-ιεραρχικές, συνδιαμορφωτικές διαδικασίες ανοικτού πλαισίου, μαζικών γενικών συνελεύσεων που κατέλυαν τον αναθετικό χαρακτήρα τους και λαμβάναν αποφάσεις πέρα από τα όρια τα οποία έβαζαν οι παραδοσιακές θεσμικές φοιτητικές διαδικασίες. Δημιουργήθηκαν γραμμές διαφυγής από το θεσμικό φοιτητικό κίνημα, χαράσσοντας μία νέα πορεία για ένα αδιαμεσολάβητο φοιτητικό κίνημα με κοινότητες αγώνα που είχαν ως καύσιμο την οριζοντιότητα, την άμεση δράση, την κοινωνική αντιβία που άνθιζε είτε σε μαζικές συγκρούσεις είτε σε συνωμοτικά ραντεβού στην άκρη της νύχτας. Μέσα στην περίοδο του κινήματος, η κουλτούρα αυτή αναγεννήθηκε και ρίζωσε στις καρδιές ανθρώπων, που λόγω και της σύνδεσης τους με τους φοιτητικούς συλλόγους , απέκτησαν οργανική σχέση με το κτίριο και το άσυλο γενικότερα. Αυτή την παρακαταθήκη πολιτικής παιδείας προσπαθήσαμε να κρατήσουμε ζωντανή και να δώσουμε πνοή στα αγωνιστικά αντανακλαστικά που αναπτύχθηκαν τότε στην κοινότητα φυσικού, εντός του φετινού κινήματος. Η κοινότητα του φυσικού δεν αποτελείται από σταθερά άτομα ή παρέες ούτε είναι μία προέκταση του Αυτόνομου Σχήματος Φυσικού. Είναι ένα ζωντανό δίκτυο σχέσεων, ανθρώπων που αντιλαμβάνονται την ταξική τους θέση, συσπειρώνονται και δρουν γύρω από αυτήν, για αυτό και επεκτείνεται πέρα από άτομα του συλλόγου/ων.
Η σκοπιά από την οποία επιλέγουμε να αναλύουμε την κρατική πολιτική, προσπαθεί να μην είναι αποσπασματική και κεντροβαρισμένη μόνο στα μεγάλα πολιτικά γεγονότα ή τις ημερομηνίες-ορόσημα, αλλά να περιέχει και τις δυναμικές κοινωνικές διεργασίες της καθημερινότητας, τις οποίες προσπαθούμε τόσο εμείς, όσο και το κράτος να επηρεάσουμε. Το κράτος δεν στοχοποιεί τη ΣΘΕ λόγω ανομίας ή/και ιδεολογικών αποχρώσεων αλλά επειδή αναγνωρίζει την επικινδυνότητα των κοινοτήτων που κατοικούν εντός της και των απρόβλεπτων, ανεξέλεγκτων συνθηκών που αυτές μπορούν να δημιουργήσουν. Οποιαδήποτε κοινότητα ατσαλώνεται με ταξική και αντι-κρατική συνείδηση αναπτύσσει τα εργαλεία τα οποία θα την καταστήσουν εσωτερικό εχθρό του κράτους. Αυτή η επικινδυνότητα την οποία το κράτος αναγνωρίζει είναι που οδήγησε στην εκκένωση του Στεκιού στο Βιολογικό, την παλαιότερη εστία αγώνα εντός της ΣΘΕ, η οποία καθορίζει ακόμη και σήμερα τον χαρακτήρα της. Εκείνη την περίοδο, ο ήδη υπάρχων επικοινωνιακός πόλεμος ενάντια του ασύλου και των αγώνων εντός του, οξύνθηκε, η ιδεολογική προπαγάνδα διαχύθηκε σε όλα τα ΜΜΕ, οι μπάτσοι στρατοπέδευσαν πάνω από τη ΣΘΕ με πρόσχημα τη βιβλιοθήκη στο βιολογικό και οι πρυτανικές αρχές διακήρυξαν πόλεμο εναντίον των «σκοτεινών αντιδημοκρατικών δυνάμεων».
Όμως, μετά από κάποιο διάστημα, όπως συμβαίνει συχνά, τα εντονότερα πολεμικά αφηγήματα υποχώρησαν, αλλά οι μπάτσοι έμειναν με όρους στρατού κατοχής χαρίζοντας την τιμή στη ΣΘΕ να είναι η μόνη σχολή, πανελλαδικώς, με μία διμοιρία σταθμευμένη από πάνω της σχεδόν για δύο χρόνια αδιάλειπτα. Μετά από οργανωμένες παρεμβάσεις, συγκρούσεις, μαζικές ή συνωμοτικές, υπό το φως της ημέρας ή τη νύχτα, με καταλήψεις,πορείες, διαδηλώσεις, γενικές συνελεύσεις, αναγκάστηκαν να υποχωρήσουν και οι μπάτσοι. Στο φοιτητικό κίνημα του 2024, το οποίο είναι αυτό που κατάφερε εν τέλει να διώξει τους μπάτσους, το κράτος πρώτα εξάντλησε τους ιδεολογικούς του μηχανισμούς, για να το καταστείλει, όμως όταν δεν τα κατάφερε, ξεκίνησε η πιο έντονη και στοχευμένη καταστολή, αυτήν την φορά χωρίς παρατεταμένη παρουσία/στρατοπέδευση των μπάτσων στο άσυλο. Το κράτος φαίνεται να είχε μάθει το προηγούμενο διάστημα από τα λάθη του και άλλαξε στρατηγική ανεβάζοντας κλιμακωτά την θερμοκρασία στο πείραμα της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης: αναίμακτες εκκενώσεις χωρίς συλλήψεις,επιθέσεις σε πορείες και τελικώς την εκκένωση της ΣΘΕ.
Μέσα σε αυτό το φοιτητικό κίνημα είδαμε το πανεπιστήμιο να θέλει να εφαρμόσει το νέο νομικό οπλοστάσιο το οποίο θεσμοθετήθηκε με τον νόμο Κ-Χ. Ακούσαμε απειλές από κοσμήτορες, πρυτάνεις σχολών, μέχρι κι απ’ τον ίδιο τον 
πρωθυπουργό για πειθαρχικές διώξεις φοιτητών που αγωνίζονται και συμμετέχουν στο κίνημα. Είδαμε την απόλυση ενός εργαζόμενου του ΕΚΠΑ που στάθηκε αλληλέγγυος στην προσπάθεια σαμποτάζ των απεργοσπαστικών τηλεμαθημάτων. Ήταν, λοιπόν, ξεκάθαρη η διάθεση του κράτους να επιβάλλει μία νέα εποχή για τα πανεπιστήμια, τα φοιτητικά κινήματα και κατά προέκτασηγια την κοινωνική βάση.
Στο επίπεδο της επικοινωνιακής και άμεσης, φυσικής καταστολής σταθήκαμε στο ύψος που απαιτούσε η εποχή μας. Τώρα όμως το ελληνικό κράτος χαρούμενο αποφασίζει να ανακοινώσει το τέλος της μεταπολίτευσης. Επιθέσεις εντός του ασύλου και σε μεγάλες μάζες κόσμου έχουν σημειωθεί πολλές φορές στο παρελθόν και αρκετές πολύ πιο αναβαθμισμένες (σε βία και ποινές) από αυτήν. Ωστόσο σε αυτήν την υπόθεση δεν εκδικάζουν ποινικές πράξεις ή γεγονότα αλλά στοχεύουν στην καρδιά των κινημάτων όπου ακόμα χτυπάει. Δεν αποπειρώνται να κόψουν ένα λουλούδι που άνθισε τον χειμώνα του ’24 αλλά να ρίξουν αλάτι και να κάψουν την ίδια την γη που θρέφει τόσα χρόνια τα κινήματα. Η τομή που επιχειρείται αυτήν τη στιγμή είναι η εκδίκαση ολόκληρου του διμήνου και ό,τι αυτό συντελούσε. Το να δικάζεις 49 άτομα για την ίδια τους την ύπαρξη σε μία δίμηνη περίοδο της ζωής τους είναι ταυτόχρονα το να καταδικάζεις, και με την βούλα, όλη τη ζωή που ξεδιπλωνόταν εντός των αγώνων και των καταλήψεων. Στο δικαστήριο οι 49 δε στέκονται μόνοι τους αλλά μαζί με νέους και παλιούς, αειθαλείς ανθούς που έχουν ριζώσει στο ίδιο εύφορο χώμα των κινημάτων.
Το κράτος δεν δικάζει μονάχα ένα κίνημα αλλά δικάζει τα κινήματα. Στεκόμαστε αλληλέγγυοι και αμετανόητες για τον χώρο που απαλλοτριώσαμε, τα ρολόγια που σταματήσαμε και κάναμε να κυλήσουν πιο αργά, τα χρώματα που δώσαμε στο γκρίζο πανεπιστήμιο και τα χαρμόσυνα βουητά ανάμεσα στους κρότους πολέμου, τις ιαχές και τα χημικά. Στα δικαστήρια δεν κατηγορούνται οι εμπροσθοφυλακές των κινημάτων, αυτά είναι όνειρα θερινής νυκτός μπάτσων και δικαστών. Στο εδώλιο κάθονται όσοι, δυστυχώς, πιάστηκαν, αλλά πλάι σ’ αυτούς βρισκόμαστε όλες οι υπόλοιπες. Η συλλογική αντίσταση δε γνωρίζει αποκλειστικούς και κύριους αυτουργούς. Οι διαδικασίες μας έχουν ανοσία στο μικρόβιο της ατομικής ευθύνης. Καλούμε, λοιπόν, κάθε ομάδα, άτομο, που βλέπει τον εαυτό του μέσα στα κινήματα να δείξει την έμπρακτη αλληλεγγύη του στους 49, με όποιο μέσο κρίνει πως αρμόζει.
Αλληλεγγύη στους 49
Αλληλεγγύη στις καταλήψεις του ΕΜΠ
Κανένα μόνο στα χέρια του κράτους
