Το βελόνι παίρνει φωτιά.
Η ραπτομηχανή με τον χαρακτηριστικό ήχο, σαν γάργαρο ποτάμι, τρέχει για να προλάβει να ολοκληρώσει το έργο της. Κόκκινες, κίτρινες, μπλε κλωστές, σε όλα τα χρώματα, ενώνουν τα χαρούμενα υφάσματα και τα μετατρέπουν σε υπέροχα ρούχα, κουκλάκια και αξεσουάρ, με μοναδικό στόχο να προσφέρουν ένα πλατύ χαμόγελο, σε παιδιά που πραγματικά το έχουν ανάγκη.
Δεν πρόκειται για ένα απλό βελόνι ραπτομηχανής, αλλά για «Το ακούραστο βελόνι», που αποτελεί την εθελοντική δράση γυναικών, τις «μοδίστρες αγάπης», που ασχολούνται με τη ραπτική, φτιάχνοντας ρούχα και άλλες κατασκευές από ύφασμα, τα οποία δωρίζουν σε ιδρύματα της χώρας.
«Το “Ακούραστο Βελόνι”, είναι εθελοντική δράση, μια συνεργατική προσπάθεια γυναικών, που ασχολούνται με τη ραπτική, να προσφέρουν βοήθεια», επισημαίνει μιλώντας στο Αθηναϊκό και Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων η Κυριακή Τσιχήτα και εξηγεί πως, «το όνομα, προέκυψε από τη σκέψη πως στο τέλος μιας κουραστικής μέρας, αν είναι για καλό σκοπό, πάντα βρίσκει κανείς ενέργεια και δύναμη να εργαστεί, προκειμένου να βοηθήσει κάποιον που έχει ανάγκη. Στην προκειμένη περίπτωση ράβοντας».
«Το ακούραστο βελόνι» δίπλα στα προσφυγόπουλα της Ουκρανίας
Δε θα μπορούσαν σε καμία περίπτωση να μείνουν ασυγκίνητες οι γυναίκες αυτές στην εικόνα των χιλιάδων προσφύγων, ανάμεσα τους και παιδιά κάθε ηλικίας, που γεννά ο πόλεμος που μαίνεται στην Ουκρανία. Ήδη προσπαθούν να βρουν τον τρόπο για να σταθούν εμπράκτως δίπλα τους. «Στη σκέψη των προσφύγων και της ανθρωπιστικής βοήθειας που σίγουρα θα χρειαστούν οι άνθρωποι της Ουκρανίας, προσπαθούμε ήδη να οργανώσουμε μια έκτακτη δράση και να αρχίσουμε, το συντομότερο δυνατό, να φτιάχνουμε είδη όπως ατομικές κουβέρτες, σκουφάκια και ότι άλλο μπορεί να χρειάζονται οι πρόσφυγες», αναφέρει βαθιά συγκινημένη, η Κυριακή Τσιχήτα.
«Εμπνεύστηκαν από μια γυναίκα 100 ετών που έραβε για παιδιά»
Όπως η ίδια περιγράφει, η ιδέα για «Το ακούραστο βελόνι», γεννήθηκε όταν είδε το βίντεο μιας ηλικιωμένης γυναίκας 100 ετών, που έραβε παιδικά φορέματα για ιεραποστολές σε χώρες της Αφρικής. «Ξυπνούσε κάθε πρωί, έπινε τον καφέ της και περνούσε τη μέρα της τραγουδώντας gospel και ράβοντας. Θυμάμαι χαρακτηριστικά μια φράση της: «Ο Θεός μου χάρισε χέρια, χωρίς αρθριτικά». Σε μια τόσο προχωρημένη ηλικία, αντί να αισθάνεται ανήμπορη, βρήκε έναν τρόπο, να δώσει νόημα στη ζωή της και να βοηθήσει άλλους με ό,τι μέσα και ικανότητες διαθέτει. Ήταν συγκινητικό και στα μάτια της έβλεπε κανείς, μια χαρά που λείπει από τους περισσότερους από μας», σημειώνει.
«Πολλές φορές δωρίζουμε χρήματα ή αντικείμενα για καλό σκοπό και γρήγορα το ξεχνάμε. Αλλά όταν προσφέρουμε προσωπική εργασία και προσπάθεια σε αυτό, τότε εμπλεκόμαστε κάπως πιο ενεργά και μέρος της προσφοράς επιστρέφει πίσω σε εμάς», προσθέτει.
Περιγράφοντας πώς μια απλή ιδέα τελικά μετατράπηκε σε φιλανθρωπική δράση η κ. Τσιχήτα λέει: «Αρχικά σκέφτηκα πως υπάρχουν πολλές γυναίκες εκεί έξω που θα μπορούσαν να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους και τις ικανότητες στην ραπτική. Άρχισα να το συζητάω με φίλες μου και να οργανώνουμε αυτή την αρχική ιδέα σε κάτι πιο συγκεκριμένο. Φτιάξαμε μια ομάδα στο facebook αναζητώντας εθελοντές και πολύ γρήγορα ήρθαν οι πρώτες ενθουσιώδεις συμμετοχές. Χάρηκα πολύ με την ανταπόκριση και την ειλικρινή διάθεση προσφοράς των γυναικών που ενδιαφέρθηκαν. Πολύ σύντομα αναλάβαμε την πρώτη μας αποστολή, που ήταν να φτιάξουμε φορέματα και διάφορα άλλα μικροαντικείμενα για τα κορίτσια του ορφανοτροφείου Μέλισσα».
