Συγκέντρωση διαμαρτυρίας έχει προγραμματιστεί για σήμερα στις 17:00 το απόγευμα στην Καμάρα, για τον ένα χρόνο από τα γεγονότα στον Έβρο και τα νησιά, ενώ αργότερα θα ακολουθήσει πορεία σε κεντρικούς δρόμους της πόλης.
Δείτε την ανακοίνωση:
Έχει περάσει σχεδόν ένας χρόνος από τα πολεμικά γεγονότα στα ελληνοτουρκικά σύνορα. Ένας χρόνος από τότε που χιλιάδες μετανάστες που προσέγγισαν τα ελληνοτουρκικά σύνορα, στον Έβρο και τα νησιά,προκειμένου να περάσουν στην ελληνική επικράτεια, αποτέλεσαν την αφορμή για την πραγματοποίηση μιας από τις εντονότερες, βιαιότερες και εντατικότερες πολεμικές επιχειρήσεις του ελληνικού κράτους, των μηχανισμών του και όσων παραστρατιωτικών, ένοπλων, φασιστικών ομάδων αποφάσισαν να “πάρουν το νόμο στα χέρια τους” και να συνδράμουν στην εθνική, δολοφονική ομοψυχία.
Τα γεγονότα
Στα τέλη Φεβρουαρίου-αρχές Μαρτίου του 2020, πολλοί/ες μετανάστ(ρι)ες έφτασαν στα ελληνοτουρκικά σύνορα, ως αποτέλεσμα της απόφασης της Τουρκίας να μη μπλοκάρει την κίνηση των μεταναστών που θέλουν να έρθουν προς την Ευρώπη και της απόφασης της Ελλάδας να απωθήσει βίαια τους μετανάστες. Για πολλές μέρες, ολόκληρη η επικράτεια από τον Έβρο μέχρι το Καστελόριζο είχε μετατραπεί σε ένα πραγματικό “πεδίο βολής”. Ο ελληνικός στρατός, η αστυνομία, οι παραστρατιωτικές οργανώσεις επιχείρησαν να καταστείλλουν όσους/ες περνούσαν τα σύνορα πετώντας δακρυγόνα, χτυπώντας και δολοφονώντας. Την 1η Μαρτίου, με επίσημη ανακοίνωση, ο στρατός γνωστοποίησε ότι “θα εκτελούνται βολές ευθυτενούς τροχιάς με πολυβόλα, τυφέκια και πιστόλια με πραγματικά πυρά, σε όλη την παρέβρια περιοχή”. Στις Καστανιές του Έβρου, ο ελληνικός στρατός και κομμάτια της τοπικής κοινωνίας βρίσκονταν σε άριστη συνεργασία: το πρωί οι ντόπιοι καθοδηγούσαν τις δυνάμεις ασφαλείας καθώς γνώριζαν την περιοχή, και το βράδυ κυνηγοί με τις προσωπικές τους καραμπίνες φυλούσαν σκοπιά, πυροβολώντας εν ψυχρώ μετανάστες. Στις 29 Φλεβάρη η Nadera Almonla από τη Συρία χάθηκε στα νερά του Έβρου (και θεωρείται νεκρή) όταν έλληνες στρατιώτες πυροβόλησαν προς το μέρος της καθώς διέσχιζε το ποτάμι μαζί με την οικογένειά της, στις 2 Μάρτη δολοφονήθηκε ενώ βρισκόταν σε ελληνικό έδαφος ο Muhammad al-Arab από τη Συρία, στις 4 Μάρτη δολοφονήθηκε από σφαίρες στρατιωτικού όπλου ο Muhammad Gulzari από το Πακιστάν, γεγονότα τα οποία έχουν τεκμηριωθεί από διεθνείς οργανώσεις (πχ Foresnic Architecture) και τη Διεθνή Αμνηστία. Στα νησιά, ομάδες ντόπιων εμπόδιζαν τις βάρκες να φτάσουν στα λιμάνια και στη Λέσβο εμπόδιζαν τους μετανάστες που διέμεναν στη Μόρια να φτάσουν στην πόλη της Μυτιλήνης. Πολλές επιθέσεις σε μετανάστ(ρι)ες και σε εργαζόμενους/ες σε ΜΚΟ είχαν καταγγελθεί δημοσίως. Όσοι/ες μεταναστ(ρι)ες εισήλθαν στη χώρα μετά τη 1η Μαρτίου εγκαταστάθηκαν σε κλειστές δομές, αρχικά χωρίς δυνατότητα υποβολής αίτησης ασύλου, και για μεγάλο χρονικό διάστημα εγκλεστοι/ες, σε καθεστώς εξαίρεσης υπό άγνωστο νομικό καθεστώς.
Ο διακρατικός ανταγωνισμός πάνω στα σώματα των μεταναστ(ρι)ων
Από την αρχή των γεγονότων μέχρι και σήμερα, ενορχηστρώνεται μία συστηματική προπαγάνδα, σύμφωνα με την οποία οι μεταναστ(ρι)ες που ήθελαν να διασχίσουν τα σύνορα εργαλοιοποιήθηκαν από τον “άθλιο Ερντογάν” για να διαπραγματευτεί με την ΕΕ, αφήγημα που μετατρέπει τους μετανάστες ταυτόχρονα σε “υποχείρια” και “εισβολείς” που απειλούν την εθνική κυριαρχία και ομοιογένεια. Η θέση αυτή, όταν αναπαράγεται τόσο εντατικά στην Ελλάδα, δεν έχει άλλο σκοπό εκτός από το να συσκοτίσει την τρόπο με τον οποίο η ίδια εμπλέκεται στον αντιμεταναστευτικό πόλεμο. Τον τρόπο με τον οποίο το ελληνικό κράτος “εργαλειοποιεί” τους μετανάστες αντιμετωπίζοντάς τους ως «εισβολείς» και «ασύμμετρη απειλή», εντείνοντας την ξενοφοβική και ακροδεξιά ρητορική. Καθώς επίσης και τον τρόπο με τον οποίο η μεταχείριση των μεταναστ(ρι)ών στα σύνορα, απέδωσε άμεσα κέρδος για το ελληνικό κράτος: ένα έκτακτο κονδύλι 700 εκατομμυρίων.
Τα περυσινά γεγονότα δεν είναι παρά το αποτέσμα μιας συνεχιζόμενης κρατικής αντιμεταναστευτικής επίθεσης. Ο θεσμικός και κοινωνικός ρατσισμός, τα δόγματα του ελληνικού στρατού που τυποποιούν τη “λαθρομετανάστευση” (sic) ως υβριδική απειλή ήδη από το 2001, η στρατιωτικοποίηση του συνοριακού καθεστώτος, το σύστημα hotspot-στρατοπέδων συγκέντρωσης/εκτοπισμού, ο φασισμός που συνεργάζεται ή/και ενσωματώνεται στη “δημοκρατική” διαχείριση των πλεοναζόντων πληθυσμών: όλα αυτά συναντήθηκαν και συνέθεσαν τη μεγάλη εικόνα των περυσινών γεγονότων.
Τα περυσινά γεγονότα ως αρχή μιας αναδιάρθρωσης ενάντια στους/ις μετανάστ(ρι)ες
Αμέσως έπειτα από τα γεγονότα στον Έβρο και τα νησιά και τα ρατσιστικά αντανακλαστικά που αυτά πυροδότησαν, το ελληνικό κράτος φρόντισε να αναβαθμίσει το θεσμικό και στρατιωτικό-αστυνομικό οπλοστάσιο ενάντια στους/ις μεταναστ(ρι)ες. Οι “εισβολείς” έγιναν υγειονομική βόμβα που κλείστηκε σε υποχρεωτικό lockdown στις πιο ακατάλληλες συνθήκες, που διαρκεί ουσιαστικά μέχρι τώρα. Η συνθήκη του lockdown και το καθεστώς αορατότητας επέτεινε και μαζικοποίησε τα παράνομα pushbacks προς την Τουρκία. Το νέο “μεταναστευτικό” νομοσχέδιο που ψηφίστηκε την περασμένη άνοιξη αυστηροποιεί τις διαδικασίες χορήγησης ασύλου (βλ. πχ κατάργηση του ασύλου για ανθρωπιστικούς λόγους, απόρριψη ασύλου για “μη συνεργάσιμους” με τις αρχές κτλ). Τα καμπ γίνονται όλο και πιο κλειστά, και με πρόσχημα την πανδημία παύει οποιαδήποτε εκπαιδευτική, σχολική δραστηριότητα και εντείνεται ο ήδη υπαρκτός ρατσιστικός αποκλεισμός των μεταναστ(ρι)ών από την εκπαίδευση. Η «λύση» που πλασάρει το ελληνικό κράτος κατευθύνεται στην γκετοποίηση των μαθητών, καθηλώνοντάς τους εντός των-ολοένα και πιο απομονωμένων-δομών και περιορίζοντας δραστικά την κοινωνικοποίησή τους. . Το διάστημα που πέρασε είδαμε τα ΜΜΕ να χρησιμοποιούν τα περυσινά γεγονότα ως δικαιολογία πρόσληψης συνοριοφυλάκων, αστυνομικών, αγοράς νέων τεχνολογιών επιτήρησης και ελέγχου των συνόρων (θερμικές κάμερες, “μη-φονικά” όπλα ήχου), του χτισίματος “νέου φράχτη στον Έβρο”. Είδαμε τους κυβερνητικούς αξιωματούχους να συγχαίρουν το στρατό και το ναυτικό για την αντιμετώπιση των “ροών”, εξαγγέλωντας τη νέα επάνδρωσή τους, με στόχο (και) την αναβάθμιση αυτού τους του ρόλου.
Κοινοί αγώνες ντόπιων-μεταναστ(ρι)ών
Πέρυσι, στο θέαμα των πολεμικών επιχειρήσεων και στο ασφυκτικό κλίμα εθνικής ενότητας, υπήρχαν κάποιοι/ες ντόπιοι/ες που δε νιώθαμε τόσο Έλληνες/ίδες. Υπάρχουν κάποιοι/ες ντόπιοι/ες που μισούμε τον ελληνικό εθνικισμό και την ελληνική αστυνομία γιατί και οι δύο καταστέλλουν τους αγώνες μας, που νιώθουμε ότι με τους/ις μετανάστ(ρι)ες μοιραζόμαστε έναν κοινό κόσμο. Ο κόσμος που θέλουμε δεν ξέρει από σύνορα, ρατσισμό, camps και εγκλεισμό. Ο κόσμος που θέλουμε δεν περιλαμβάνει την εργασιακή εκμετάλλευση ντόπιων και μη, πλεοναζόντων πληθυσμών.
-Χαρτιά για όλους/ες, ελευθερία μετακίνησης, ανοιχτά σύνορα
-Να κλείσουν οι χώροι εγκλεισμού/αποκλεισμού μεταναστ(ρι)ών
-Αξιοπρεπής πρόσβαση σε υγεία, στέγαση, παιδεία για όλες/ους. Ίσα εργασιακά δικαιώματα.
Να τελειώσουμε για πάντα με τους εθνικισμούς.
