Έχουν περάσει 24 χρόνια, ήταν το μακρινό 1997, αλλά η συναυλία των U2 στο λιμάνι της Θεσσαλονίκης, η πρώτη τους στην Ελλάδα, σίγουρα δεν ξεχνιέται εύκολα. Όχι μόνο από τους τυχερούς που βρέθηκαν εκεί, αλλά και από όλους όσους έζησαν την τρέλα εκείνων των ημερών.
Επιμέλεια: Κωστής Ουζούνογλου
Ως πολιτιστική πρωτεύουσα της Ευρώπης το 1997 η Θεσσαλονίκη είχε ντυθεί από καιρό με τα καλά της.
Η συναυλία έγινε στις 26 Σεπτεμβρίου 1997 και θεωρήθηκε μια από τις πολυπληθέστερες που έγιναν ποτέ στη χώρα. Στο πλαίσιο των εκδηλώσεων που είχαν διοργανωθεί τότε, ήρθαν και οι U2. Γι’ αυτό και η τιμή του εισιτηρίου ανερχόταν στις 4.000 δρχ, δηλαδή περίπου 12 ευρώ. Για τα δεδομένα της εποχής και της μπαντας ήταν ένα ιδιαίτερα προσιτό εισιτήριο.
Φανατικοί θαυμαστές από κάθε γωνία της Ελλάδας, αλλά και από το εξωτερικό είχαν φτάσει στη Θεσσαλονίκη. Δωμάτιο στα ξενοδοχεία δεν υπήρχε ούτε για δείγμα.Αλλά αυτό λίγο τους ένοιαζε…Το μόνο που ήθελαν ήταν να ακούσουν από κοντά το θρυλικό συγκρότημα της ροκ από την Ιρλανδία, έστω και αν χρειαζόταν να πάνε αυθημερόν ή να κοιμηθούν στο πεζοδρόμιο.
Κάποιοι όμως, δεν στάθηκαν τυχεροί. Λίγες ώρες πριν από τη συναυλία, ξέσπασε απεργία των τελωνειακών. Οι νταλίκες με τον εξοπλισμό της συναυλίας από το Σαράγεβο, που ήταν ο προηγούμενος σταθμός του συγκροτήματος, είχαν κολλήσει στα σύνορα.
Ύστερα από επτάωρες διαπραγματεύσεις πέρασαν οι νταλίκες, όχι όμως και οι εκατοντάδες φίλοι των U2 από τη Βουλγαρία, τη ΠΓΔΜ και άλλες βαλκανικές χώρες, που έμειναν με τα εισιτήρια στο χέρι…
Οι U2 εμφανίστηκαν στις 21.20 μέσα από τον κόσμο, διασχίζοντας έναν στενό διάδρομο ανάμεσα σε κάγκελα.Ο Μπόνο βγήκε στη σκηνή με την στολή μποξέρ. Πίσω του ακολούθησαν τα υπόλοιπα μέλη του συγκροτήματος με επίσης φανταχτερές και κιτς στολές. Ήθελαν με αυτή τη συναυλία, όπως και με όλη την παγκόσμια περιοδεία τους που είχαν ονομάσει Popmart, να χλευάσουν την pop art αισθητική, τον υπερκαταναλωτισμό, την σπατάλη και τη χλιδή….
Όταν φωτίστηκε η τεράστια οθόνη, η μεγαλύτερη που είχε χρησιμοποιηθεί μέχρι τότε σε συναυλία, ξεκίνησε ένα multimedia υπερθέαμα, με τραγούδια από το 1980 (το «I Will Follow» από το πρώτο άλμπουμ των U2, «Boy») μέχρι το 1997 («Mofo», «Discotheque» και άλλα από το τελευταίο τους, το «Pop») να δένουν άψογα με εικαστικές δημιουργίες θρύλων της pop art όπως ο Άντι Γουόρχολ, ο Ρόι Λίχτενσταϊν ή ο Κιθ Χάρινγκ.
Έμειναν πάνω στην σκηνή δυο ώρες, όσο προβλεπόταν στο συμβόλαιο που τους εξασφάλισε 650 εκατομμύρια δραχμές. Μετά τη συναυλία, οι U2 αναχώρησαν για την Κρήτη, όπου έκαναν για λίγες μέρες διακοπές. Καθώς έφευγαν ο Μπόνο μίλησε στην ελληνική τηλεόραση για την καλύτερη βραδιά της ζωής του, αλλά και για την αγάπη του για το κοινό.
«Ήταν ένα μεγάλο δώρο για μας. Όσο πιο πολλά δίναμε, τόσο περισσότερα παίρναμε πίσω. Ήταν η καλύτερη στιγμή της ζωής μου. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί δεν είχαμε έρθει νωρίτερα εδώ, γιατί δεν είχαμε παίξει νωρίτερα. Το κοινό ήταν φανταστικό. Πολύ έξυπνο και γενναιόδωρο.» Όταν τους ρώτησαν γιατί επέλεξαν την Ελλάδα για συναυλία, o ντράμερ Λάρι Μάλεν Τζούνιορ με το χαρακτηριστικό του χιούμορ απάντησε ότι ήρθαν «για τον ήλιο και τα όμορφα κορίτσια».
Οι φωτογραφίες και βίντεο που χρησιμοποιήθηκαν είναι από το αρχείο του ελληνικού U2 Fan Club Desire
