Την ευθύνη για δύο επιθέσεις σε τράπεζες στη Θεσσαλονίκη, ανέλαβε ομάδα αντιεξουσιαστών με ανάρτηση της σε ιστοσελίδα του αντιεξουσιαστικού χώρου.
Όπως αναφέρουν, ”Στις 28/12 σπάσαμε την πρόσοψη και το ΑΤΜ της τράπεζας Πειραιώς στην οδό Παπάφη στη Τούμπα. Στις 14/01 σπάσαμε την πρόσοψη και το ΑΤΜ της τράπεζας Πειραιώς στην οδό Λαγκαδά στη Σταυρούπολη”.
Ακολουθεί αναλυτικά η ανακοίνωση που δημοσιεύθηκε σε ιστοσελίδα του αντιεξουσιαστικού χώρου.
Θα `ναι φριχτό να φύγουμε έτσι, δίχως μια πίστη, έναν αγώνα, μια κραυγή – άνθρωποι που πεθάναν δίχως μια αμυχή, άνθρωποι που `’ διαλύθηκαν ησύχως…”
Λεοντάρης Βύρωνας
Η πραγματικότητα που η πανδημία του κορονοϊου και η κρατική διαχείρισή της τους τελευταίους μήνες μπορεί να μην έχει φανεί ακόμη πλήρως αλλά τα σημάδια είναι παραπάνω από εμφανή. Δίπλα στους χιλιάδες πλέον νεκρούς από τη διαχείριση που τα αφεντικά επέλεξαν για τον covid-19 βλέπουμε την επίθεση στους από τα κάτω σε όλα τα μέτωπα. Εργασιακά νομοσχέδια που ελαστικοποιούν ακόμα παραπάνω την εργασία, περιβαλλοντικά νομοσχέδια που επεκτείνουν την λεηλασία της φύσης, νομοσχέδια που κάνουν ακόμα πιο δύσκολη τη ζωή των μεταναστών. Το ανταγωνιστικό κίνημα έχει βρεθεί εκ νέου στο στόχαστρο της καταστολής με εμφανώς ρεβανσιστικούς όρους.
Τοποθετώντας ένα συμπλεγματικό άνθρωπο στη θέση του υπουργού προστασίας του πολίτη η κυβέρνηση της ΝΔ προσπαθεί να εξαλείψει κάθε εστία αντίστασης. Η περιστολή του δικαιώματος της απεργίας και της διαδήλωσης, η κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου και η ίδρυση πανεπιστημιακής αστυνομίας, οι εκκενώσεις καταλήψεων πολλές φορές με θεαματικούς όρους, η στοχοποίηση και φυλάκιση αγωνιστών με ανύπαρκτα στοιχεία όπως οι περιπτώσεις του Βαγγέλη Σταθόπουλου και του Πολύκαρπου Γεωργιάδη, η απέλαση του Γάλλου συντρόφου Ερρόλ, οι διωγκομένες υποθέσεις ΄΄σύντροφοι/ισσες΄΄ και πιο πρόσφατα των οκτώ της ΑΣΣΟΕ, η προσπάθεια οικονομικής εξόντωσης δεκάδων αγωνιζόμενων με καταβολή υπέρογκων εγγυήσεων ή προστίμων, η εμμονική εκδικητικότητα απέναντι στον Δημήτρη Κουφοντίνα είναι μερικά μόνο παραδείγματα του πολυδιαφημισμένου δόγματος ΄΄νόμος και τάξη΄΄.
Σε όλα αυτά δεν γίνεται παρά να αναφερθεί η ειρωνεία της θεσπισμένης πλέον αμνήστευσης τραπεζικών στελεχών που διώκονταν για απιστία. Συνοπτικά, τα τραπεζικά στελέχη μπορούν να χαρίσουν τα χρέη των μεγαλοαφεντικών ενώ μπορούν να κατάσχουν τα σπίτια των φτωχώτερων. Την ίδια στιγμή που για τους από τα κάτω βρέχει πρόστιμα για ΄΄να αναθερμανθεί η οικονομία΄΄ όπως ο Κούλης μας ενημέρωσε, ο πολλάκις διασωσμένος από το ελληνικό κράτος τραπεζικός τομέας μπορεί πλέον να χαρίζει νομότυπα τα χρέη της αστικής τάξης. Ας δούμε όμως ποιος είναι ο ρόλος των τραπεζών διαχρονικά.
Τράπεζες και ταξική πάλη
Οι τράπεζες δεν είναι ένας ακόμη απλός κρίκος του καπιταλιστικού κυκλώματος. Οι διάφορες λειτουργίες τους αποτέλεσαν και αποτελούν στυλοβάτη της καπιταλιστικής συσσώρευσης.
Σε οποιαδήποτε στιγμή του κοινωνικού ανταγωνισμού τα αφεντικά δεν μπορούν να υπερκεράσουν την αντίσταση των από τα κάτω για τη διατήρηση της κερδοφορίας τους οι τράπεζες βρίσκονται εκεί παρέχοντας χρήμα. Τα δάνεια των τραπεζών προς τις επιχειρήσεις λειτουργούν ως η υπόσχεση ότι σε κάποια πιο βολική μελλοντική στιγμή τα αφεντικά θα καταφέρουν να αποσπάσουν την απαιτούμενη υπεραξία από το προλεταριάτο και θα αποπληρώσουν τα δάνεια διατηρώντας τα κέρδη τους.
Η άλλη όψη βρίσκεται στα καταναλωτικά δάνεια ή αλλιώς δάνεια προς τους φτωχούς. Σε αυτά ο μισθώτος (ή ακόμα και επισφαλής εργαζόμενος) λαμβάνοντας το δάνειο από την τράπεζα υποθηκεύει τη μελλοντική του εργασία καθώς για την αποπληρωμή του θα πρέπει να δουλέψει στο μέλλον. Προφανώς ένας/μία εργαζόμενος/η που χρωστάει στην τράπεζα πολύ πιο δύσκολα θα αντιπαρατεθεί στην εργοδοσία θα διεκδικήσει καλύτερους όρους εργασίας κτλ. Τελικά, οι τράπεζες μέσω της απειλής του χρέους για τους από τα κάτω λειτουργούν σαν μηχανισμός πειθάρχησης.
Οικονομικές κρίσεις
Ο σταθεροποιητικός ρόλος των τραπεζών δεν ήταν σε πολλές περιπτώσεις αρκετός για την αποφυγή των καπιταλιστικών κρίσεων. Οι τράπεζες μεταφέρουν την καπιταλιστική κρίση στο μέλλον χωρίς να μπορούν να την επιλύσουν. Η πάλη μεταξύ της εργατικής τάξης και του κεφαλαίου με την οποία ο καπιταλισμός είναι συνυφασμένος, σε συγκεκριμένες ιστορικές περιόδους έφτασε σε τέτοια ένταση ώστε να εκφραστεί σε παγκόσμιες οικονομικές κρίσεις. Τα πιο γνωστά παραδείγματα είναι το ‘‘κραχ’’ του 1929, η ‘‘πετρελαϊκή’’ κρίση του 1973 και η από το 2007-8 και έπειτα παρούσα οικονομική κρίση.
Τα χρόνια πριν την τελευταία παγκόσμια οικονομική κρίση οι τράπεζες είχαν τεράστια πλεονάζοντα κεφάλαια τα οποία δεν επενδύονταν στην παραγωγή καθώς η κερδοφορία προβλεπόταν πολύ μικρή , με αποτέλεσμα την προώθηση αυτών των κεφαλαίων σε χρηματοοικονοομικά προϊόντα και σε στεγαστικά δάνεια με χαμηλή πιθανότητα αποπληρωμής. Δε χρειάζεται γνώσεις ειδικού για να γίνει κατανοητό ότι για να σωθεί ο χρηματοπιστωτικός τομέας θα έπρεπε να βρεθούν νέα πεδία κερδοφορίας και να λεηλατηθούν εκ νέου οι ζωές των από τα κάτω.
Από το 2007-8 τα δυτικά κράτη για να προλάβουν την κατάρρευση των τραπεζών και συνεπώς όλης της οικονομίας τις διασώζουν είτε εξαγοράζοντάς τες, είτε δίνοντάς τους τεράστια πακέτα οικονομικής ενίσχυσης. Η συνέχεια γνωστή. Τα δημόσια χρέη εκτινάχθηκαν και ένας νέος γύρος επίθεσης στις εργατικές κατακτήσεις μαζί με πολιτικές δημοσιονομικής λιτότητας ξεκίνησε. Κράτη και κεφάλαιο πέτυχαν την κοινωνικοποίηση των ζημιών και άνοιξαν το δρόμο για την εντονότερη εκμετάλλευση ανθρώπου και φύσης.
Η ελληνική περίπτωση
Οι ελληνικές τράπεζες επανηλειμμένα διασώθηκαν από το ελληνικό κράτος. Από το 2007 μέχρι και σήμερα έχουν λάβει πολλά δις ευρώ για να καλύψουν επισφάλειες για τις οποίες οι ίδιες ευθύνονται. Χρησιμοποιώντας διάφορα τεχνάσματα (χορηγίες, επανακεφαλαιοποιήσεις, εγγυήσεις κτλ) κάθε φορά η κυβέρνηση μαζί με την ευρωπαϊκή ένωση προστάτευσαν τα αφεντικά και τα τραπεζικά στελέχη από τη χρεοκοπία και τις ποινικές ευθύνες. Ταυτόχρονα οι μικροοφειλέτες ζουν μόνιμα με το φόβο των κατασχέσεων των τραπεζικών καταθέσεων και τους εκβιασμούς των ευαγών χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων. Πιο πρόσφατα παραδείγματα κρατικών παρεμβάσεων που θα κληθούμε στο μέλλον να αποπληρώσουμε είναι η εκ νέου κρατικοποίηση της τράπεζας πειραιώς με ζημιά πάνω από δύο δις ευρώ για το δημόσιο, μόνο και μόνο για να μη ζημιωθούν οι μέτοχοί της όπως και το νομοσχέδιο που δίνει νομική ασυλία σε στελέχη τραπεζών που αναδιαρθρώνουν (ουσιαστικά χαρίζουν) δάνεια σε μεγάλες επιχειρήσεις.
Επίσης, ο νεός Πτωχευτικός Κώδικας μας κάνει να αντιληφθούμε τι έπεται τα επόμενα χρόνια. Μαζικοί πληστειριασμοί α΄ κατοικίας για τους φτωχούς μαζί με εκποίηση όλων των περιουσιακών τους στοιχείων και όλων των μελλοντικών εισοδημάτων τους για τρία χρόνια. Η Πειραιώς έχοντας όλα τα προηγούμενα χρόνια τύχει προστασίας από όλες τις κυβερνήσεις, όντας μπλεγμένη μόνιμα σε οικονομικά σκάνδαλα και έχοντας παίξει κεντρικό ρόλο στους πλειστηριασμούς της προηγούμενης περιόδου αποτελεί μια από τις 4 συστημικές τράπεζες.
Στις 28/12 σπάσαμε την πρόσοψη και το ΑΤΜ της τράπεζας Πειραιώς στην οδό Παπάφη στη Τούμπα
Στις 14/01 σπάσαμε την πρόσοψη και το ΑΤΜ της τράπεζας Πειραιώς στην οδό Λαγκαδά στη Σταυρούπολη
Γυρνώντας στο σήμερα
Το καπιταλιστικό σύστημα και οι αντιφάσεις που αυτό γεννάει ευθύνονται αποκλειστικά για τον κόσμο στον οποίο ζούμε. Για τους νεκρούς στα σύνορα του δυτικού κόσμου όπως και στις εμπόλεμες ζώνες μόνοι υπεύθυνοι είναι τα κράτη και τα οικονομικά συμφέρονται που βρίσκονται πίσω τους. Για την αβίωτη ζωή τους υπόλοιπων “τυχερών” που ξοδεύεται ανάμεσα σε εξαντλητικά ωράρια που δίνουν ψίχουλα, σε λίστες αναμονής του ΟΑΕΔ, στα πάντα γεμάτα ΜΜΜ δεν έχουμε παρά να αναζητήσουμε την ευθύνη από όσους επωφελούνται διαχρονικά από την εκμετάλλευσή μας.
Για το φόβο που βιώνουν οι ευάλωτες κοινωνικές ομάδες πως αν αρρωστήσουν απλά θα αφεθούν να πεθάνουν, για τις διαλογές στα νοσοκομεία που πλέον γίνονται πραγματικότητα φταίνε οι διαχρονικές πολιτικές διάλυσης του συστήματος υγείας οι οποίες δεν άλλαξαν ούτε τους τελευταίους μήνες που ο κορονοϊός ήταν δεδομένο ότι θα πίεζε το σύστημα υγείας.
Προτεραιότητά τους ήταν να προσλάβουν μπάτσους και στρατιωτικούς, να δώσουν δις σε εξοπλιστικά, φαρμακευτικές και τράπεζες , να δώσουν εκατομμύρια στα ΜΜΕ για να διασπείρουν τον τρόμο για τον ιό, να περιορίσουν νομικά τις απεργίες και τις διαδηλώσεις, να κάνουν πειράματα κοινωνικού ελέγχου με απαγόρευσεις κυκλοφορίας και sms, να εκκενώσουν καταλήψεις, να καταστείλουν οποιαδήποτε αντίδραση.
Η δική μας απάντηση στη σύγχρονη δυστοπία, περνάει μέσα από τη σύνδεση των διαφορετικών αγώνων. Ο αγώνας μαθητών και εκπαιδευτικών για τις συνθήκες εντός των σχολικών αιθουσών αλλά και ενάντια στην τηλεκπαίδευση, ο αγώνας των υγειονομικών ενάντια στη διάλυση του ΕΣΥ, οι αγώνες των φυλακισμένων, οι εργατικοί αγώνες, οι αγώνες μέσα στα camp, οι αγώνες υπεράσπισης των καταλήψεων, ο πάντα επίκαιρος αγώνας ενάντια στους φασίστες, οι αγώνες ενάντια στον εξευγενισμό και τη μπατσοκρατία όπως στα Εξάρχεια, οι αγώνες ενάντια στη λεηλασία της φύσης όπως για παράδειγμα ο αγώνας ενάντια στα αιολικά, οι αγώνες ενάντια στην έμφυλη βία, κάθε μοριακός καθημερινός αγώνας που πιθανώς δεν μαθαίνουμε καν και κάθε αγώνας που βγαίνει στη δημόσια σφαίρα συνθέτουν το ψηφιδωτό της αντίστασης ενάντια στην αναδιάρθρωση των παραγωγικών σχέσεων και την κατάσταση εξαίρεσης που πλέον γίνεται κανονικότητα.
Για να μην σαρωθούμε ας οργανωθούμε οριζόντια σε αντικαπιταλιστικές και αντικρατικές βάσεις. Με αφετηρία την κοινή επίθεση που δεχόμαστε να κάνουμε την ταξική αλληλεγγύη και την επιίθεση στα αφεντικά και το κράτος, τον ζωντανό εφιάλτη τους. Μεχρι την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου και φύσης, μέχρι το γκρέμισμα φυλακών και συνόρων, μέχρι το τσάκισμα κράτους και κεφαλαίου.
ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ
ΥΓ1) νίκη στην απεργία πείνας του κομμουνιστή πολιτικού κρατούμενου Δημήτρη Κουφοντίνα
ΥΓ2) αυτή η δράση είναι μια ακόμα απάντηση στην απέλαση του αναρχικού συντρόφου Ερρόλ στη Γαλλία.
ΥΓ3) στέλνουμε συντροφικούς χαιρετισμούς στις συντρόφισσες και τους συντρόφους που διώκονται από το ιταλικό κράτος για την ανατρεπτική τους δράση.
