Στη Θεσσαλονίκη ήδη έχουν ανοίξει από τα μέσα περίπου Μαΐου αρκετά θερινά σινεμά και οι υπεύθυνοι αυτών των όμορφων χώρων, μιλούν στην ΕΡΤ για το πώς έχουν αλλάξει τα τελευταία χρόνια τα θερινά και για τις ταινίες που περιμένουμε να δούμε στους όμορφους καλοκαιρινούς χώρους τους.
Ο θερινός κινηματογράφος «Ελληνίς», στη Λεωφόρο Στρατού 11 στο κέντρο της Θεσσαλονίκης άνοιξε το 1986, κάτω από τον πύργο του ΟΤΕ. Ο ιδιοκτήτης του Γιάννης Ζαφειρίου μιλά για τη ελευθερία που δίνει το θερινό σινεμά, αλλά και τη νεολαία που το έχει αγκαλιάσει θερμά τα τελευταία χρόνια.
«Ο κινηματογράφος ξεκίνησε από το 1986. Από το 1987 ανέλαβα εγώ. Είναι μια πολύ όμορφη δουλειά, πολύ ευχάριστη. Έχει αρκετή δουλειά μεν, γιατί είναι αρκετά δύσκολο να συντηρήσεις το σινεμά κάθε χρόνο. Για να ανοίξει ξανά χρειάζεται ένα με δύο μήνες δουλειάς. Όλος ο χώρος είναι εξωτερικός, οπότε ο ήλιος, η βροχή και όλα τα καιρικά φαινόμενα δημιουργούν θέματα. Έχει αρκετή ευθύνη, όπως και τα φυτά του, που χρειάζονται συντήρηση όλο το χειμώνα, γιατί βασιζόμαστε στο να έχουμε ένα ωραίο κήπο στο θερινό σινεμά, είναι κάτι που και ο κόσμος προσέχει.
Μετά το ‘85-‘90 το θερινό πέρασε μία κρίση, είχε μείνει λίγο στον κλασσικισμό του. Τότε περίπου το βλέπαμε με τη λογική «γιασεμί, αστέρια κτλ». Τώρα έχει αλλάξει στη συνείδηση του κόσμου, θεωρείται μια ολοκληρωμένη καλοκαιρινή έξοδος. Ο κόσμος το βλέπει ότι θα πάει, θα πιει τη μπύρα του, θα έχει το τραπεζάκι του , θα φάει χοτ ντογκ. Σαν μια έξοδος, όχι όπως παλιά. Το κοινό θέλει πάντα τα καλοκαίρια κάτι πιο ανάλαφρο. Έχουμε αρκετές ταινίες από την Ευρώπη, κυρίως κωμωδίες, ισπανικές ταινίες, κάποια αστυνομικά θρίλερ. Τα τελευταία χρόνια, μετά την πανδημία, είχαμε αρκετά εισιτήρια το καλοκαίρι και πλέον κάποιες μεγάλες εταιρείες βγάζουν και μπλοκμπάστερ ταινίες. Φέτος θα κυκλοφορήσει η «Barbie», ο «Ιντιάνα Τζόουνς», το «Mission impossible», το The son, κωμωδίες, το asteroid city. Θα έχουμε ωραίες ταινίες φέτος, όπως επίσης του Κρίστοφερ Νόλαν του Γούντι Άλεν, το the elements και άλλες που άλλες φορές τις κρατούσαν για το χειμώνα.
«Για ένα διάστημα είχαν μείνει κλειστά και τα multiplex και υπήρξε πολύ νεολαία στα θερινά, είχαμε αντιστροφή στο κοινό μας, καθώς δεν τα ήξερε η νεολαία μέχρι τότε τα θερινά. Μετά τους άρεσε και τα ενέταξαν στη διασκέδασή τους. Από εκεί που είχαμε ηλικίες 35+ τώρα έχουμε από 18 ετών που τους αρέσει πολύ ως τρόπος διασκέδασης», όπως μας λέει. Τι το ξεχωριστό όμως έχει ο θερινός κινηματογράφος;
«Η ελευθερία του, είναι ένας χώρος πραγματικής ελευθερίας , ο κόσμος εκεί δε νιώθε στους τέσσερις τοίχους. Επίσης ταιριάζει με την ελληνική ιδιοσυγκρασία, τα καλοκαίρια μας θέλουμε να είμαστε ελεύθεροι , αυτό το θερινό το αντιπροσωπεύει, είσαι ελεύθερος ακόμη και να καπνίσεις, να πιεις τη μπύρα σου και από πάνω τον ουρανό με τα άστρα, σε έναν υπέροχο κήπο παρακολουθώντας μια ταινία».
Ο Χρήστος Λιόδης, πρόεδρος της Κινηματογραφικής Ένωσης Βορείου Ελλάδας και διαχειριστής των δύο κινηματογράφων cine Πανόραμα και cine Πυλαία τονίζει ότι τα τελευταία χρόνια έχει αλλάξει αρκετά ο θερινός κινηματογράφος και στέκεται σε αυτό που τον κάνει να ξεχωρίζει.
«Το Σινέ Πανόραμα ξεκίνησε το 1999 και το σινέ Πυλαία το 2013. Γενικά ο κινηματογράφος σαν χώρος προσέλευσης κοινού και σαν επιχείρηση είχε να αντιμετωπίσει τα τελευταία χρόνια τη λαίλαπα του κορωνοϊού, που άλλαξε τα δεδομένα παντού, και στους κινηματογράφους. Θεωρούνταν όμως ασφαλές, το να πηγαίνεις θερινό, μας το έχουν πει κι από το κράτος, ότι δεν αναφέρθηκε καμία εξάπλωση από επίσκεψη. Το 2019 είχαμε την καλύτερη μας χρονιά».
«Αυτό που άλλαξε είναι ότι τα παλαιότερα χρόνια οι θερινοί έπαιζαν ταινίες που έβγαιναν τη χειμερινή σεζόν, σε επανάληψη. Άρχισαν σιγά σιγά οι εταιρείες που φέρνουν ταινίες στην Ελλάδα να κάνουν την πρώτη προβολή σε θερινά και τώρα στις μεγάλες πόλεις τουλάχιστον, οι θερινοί παίζουν μόνο ταινίες πρώτης προβολής. Δηλαδή πλέον μία ταινία κάνει πρεμιέρα και σε θερινό σινεμά και κάνει επιτυχία.
Ελπίζω ότι θα πάμε καλά και φέτος. Βγαίνει ο καινούριος «Ιντιάνα Τζόουνς», το νέο «mission Impossible» η ταινία του Κρίστοφερ Νόλαν, η νέα ταινία του Γούντι Άλεν και αρκετές ακόμη από αμερικανικό και ευρωπαϊκό κινηματογράφο.
Καταρχάς ο κόσμος θέλει να βλέπει ταινίες μυθοπλασίας και να βυθίζεται δύο ώρες στον κόσμο μιας ταινίας και να βγαίνει από την καθημερινότητά του. Μπορεί το χειμώνα να έχουμε συνηθίσει να το κάνουμε αυτό και στο σπίτι μας, αλλά το καλοκαίρι δεν υπάρχει τίποτα πιο ευχάριστο από το να βλέπεις μια ταινία σε ένα όμορφο περιβάλλον, γι’ αυτό και οι θερινοί κινηματογράφοι έχουν την επιτυχία που έχουν».
Το σινεμά «Ναταλί» επί τις λεωφόρου Μεγάλου Αλεξάνδρου (αρ.3) έχει περάσει στη δεύτερη γενιά της οικογένειας Ράππου, στη Νατάσα Ράππου. Λειτουργεί από το 1970 σε μια τοποθεσία η οποία έχει χαρακτηριστεί η χρήση της αποκλειστικά για θερινό, ενώ το όνομά του το οφείλει στην Αλίκη Βουγιουκλάκη.
«Το όνομα του το έχει πάρει από μία παράσταση που ήταν τότε με την Αλίκη Βουγιουκλάκη. Τότε παιζόταν στην Αθήνα κι έτσι πήρε το όνομά του», όπως μας λέει η κ.Ράππου και μιλά για το πώς έζησε ως παιδί το θερινό σινεμά, τότε που ακόμη το λειτουργούσε ο πατέρας της Λάκης Ράππος, για την ταινία του Τσελεντάνο που είχε σπάσει ταμεία, αλλά και τους τουρίστες που θέλουν να δουν από κοντά πώς είναι το θερινό!
«Έχουν αλλάξει πάρα πολλά… θυμάμαι ότι τότε τον κόσμο δεν τον ενδιέφερε ακόμη και που θα κάτσει, κάθονταν στα χαλίκια και έβλεπαν ταινίες, φανταστείτε… τώρα δεν υπάρχει περίπτωση. Ήταν διασκέδαση. Έχουμε πολύ νέο κόσμο, που την προηγούμενη δεκαετία για παράδειγμα δεν υπήρχε αυτό οι ηλικίες ήταν άνω των 30, 40 ετών. Τώρα έρχονται και παιδιά 15 χρονών και είναι το πρώτο τους σινεμά, όχι απλά θερινό. Φέτος αυτό που έχω παρατηρήσει αυτές τις τρεις εβδομάδες που έχουμε ανοίξει είναι ότι έχουμε πολύ ξένο κόσμο. Το 50% της προσέλευσης είναι τουρίστες, δεν το είχαμε αυτό. Έρχονται να το δουν, καθώς ίσως δεν το έχουνε στις χώρες τους.
Ήταν η πανδημία, το ότι ο κόσμος δεν ήθελε να κλειστεί σε κλειστούς χώρους και μετά είχαμε μεγάλη προσέλευση. Αυτό έχω καταλάβει, οι νέοι έρχονταν μετά την πανδημία και έλεγαν ότι δεν είχαν ξαναπάει σε θερινό, δεν φαντάζονταν σινεμά χωρίς οροφή. Έγινε πια συνήθεια.
Τα τελευταία χρόνια έχουμε πια ταινίες που πιστεύουν πολύ και τις προβάλλουν το καλοκαίρι. Ο κόσμος έχει φύγει λίγο από το χειμερινό, το θερινό είναι κάτι άλλο, είναι σαν μια έξοδος διαφορετική. Θα πιει κανείς τη μπύρα του, το κοκτέιλ του, θέλουν επίσης και ταινίες που παίζονταν το χειμώνα να τις δουν το καλοκαίρι.
Σαν παιδί θυμάμαι ότι είχε μεγάλη προσέλευση σε όλες τις ταινίες του Αντριάνο Τσελεντάνο, όπως το «Σεισμός στο κρεβάτι μου», νομίζω ότι με την προσέλευση δεν είχε ξαναγίνει αυτό. Παιζόταν 8-10 βδομάδες όλο το καλοκαίρι και ήταν γεμάτες όλες οι προβολές. Τα τελευταία δύο χρόνια ατό που είδα και δεν μπορώ να το ξεχάσω ήταν με την ταινία «Ο Άνθρωπος του Θεού», όλες οι προβολές ήταν γεμάτες. Για μένα το θερινό είναι το σπίτι μου. Όταν ξεκίνησα έλεγα δεν ξέρω αν θα μπορέσω, γιατί είναι δέσμευση, καθώς έχω και άλλη δουλειά το πρωί, αλλά αφού το έχω ζήσει αυτά τα χρόνια, είναι έρωτας, δεν φεύγεις από εκεί , δεν ξεκολλάς…».
Ο κινηματογράφος Άλεξ λειτουργεί από το 1968. Αρχικά τα ηνία τα είχε ο πατέρας της κ.Κωνσταντίνας Σιδέρη και πλέον η ίδια. Εκεί κοντά στη διασταύρωση των οδών Ιασωνίδου με Ολύμπου, βρίσκει κανείς έναν όμορφο χώρο. Όπως αναφέρει η κ.Σιδέρη για την ίδια, έχοντας ζήσει και ως παιδί το χώρο του θερινού σινεμά, αποτελεί μία οπτασία.
«Είναι ένας πολύ ωραίος χώρος είναι από τότε…ιδέα του πατέρα μου, κόλλησε το «μικρόβιο» από ένα φίλο του και είπε εδώ θα ανοίξουμε ένα θερινό.
Πάντα ήταν οικογενειακός χώρος, πάντα μας αγαπούσαν. Τα παλιά χρόνια είχε πάρα πολύ κόσμο όπως και τώρα, τότε. Θυμάμαι κάθε μέρα κόβαμε 700 εισιτήρια, ανέβαιναν κι επάνω στον εξώστη. Είχε συγκεντρώσει πιο παλιά, πολύ κόσμο τότε με τον σεισμό, σε μια ταινία του Φράνκο Νέρο, το «Ήταν ζόρικος και τον έλεγαν κρεμμυδά».
Σταμάτησε ίσως λίγο να έρχεται η πιο μεγάλη ηλικία, ίσως γιατί μεγάλωσαν και προσέχουν και περισσότερο, έχω όμως και πελάτες που έρχονται ακόμη και σε πιο μεγάλη ηλικία.
Το θερινό για μένα είναι μια οπτασία, με τα λουλούδια και τα άστρα του, δεν είναι κλειστή αίθουσα που. Έχει άλλη χάρη, θα πιεις το ποτό σου, θα φας χοτ ντογκ, ή μια βάφλα, θα καπνίσεις ελεύθερα. Αυτό το ότι είναι ανοιχτό.
Φέτος θα έχουμε ως επί το πλείστον κωμωδίες και περιπέτειες. Μας τα χαλάει λίγο ο καιρός και δεν μας αφήνει να δουλέψουμε, σίγουρα είναι ένα άγχος για εμάς. Έχουμε ένα μικρό υπόστεγο, αλλά αν βρέξει δεν τον κάνει τον άλλο να έρθει στο θερινό».
Λίγο πιο πάνω από την παραλία, στη οδό Σαρανταπόρου 4, μας περιμένει το Σινεμά «Απόλλων». Με ένα καταπράσινο κήπο, με γιασεμιά και λουλούδια, κεράκι στα τραπέζια και με ταινίες πρώτης προβολής. Παράλληλα εκεί μπορεί κανείς να δει επανεκδόσεις ταινιών και αφιερώματα σε ιστορικές ταινίες του κινηματογράφου.
Θερινό σινεμά διαθέτει και η Καλαμαριά στη Θεσσαλονίκη. Εκεί που σκάει το κύμα στην πλαζ Αρετσούς (Νικολάου Πλαστήρα 3), βρίσκουμε τον κινηματογράφο «Αύρα». Προσεχώς θα ανοίξει τις πόρτες του για όλους τους σινεφίλ.
Τέλος για ακόμη μία χρονιά διοργανώνεται το «Σινεμά με θέα», σε συνεργασία του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης με το Μέγαρο Μουσικής, σε ένα ειδυλλιακό τοπίο με θέα στο Θερμαϊκό κόλπο, στην οροφή του κτιρίου Μ2 του Μεγάρου.
