Ο Θωμάς Μιχαλόπουλος εργάστηκε στην κατασκευή του μετρό Θεσσαλονίκης για 17 ολόκληρα χρόνια
«Θεωρούμε αυτό το έργο σαν παιδί μας […] Ίσως η πιο ευχάριστη στιγμή όλα αυτά τα χρόνια να είναι η στιγμή που το παραδώσαμε […] Αφήνουμε ένα κομμάτι της ζωής μας πίσω». Με αυτά τα λόγια ο Πρόεδρος Σωματείου Εργαζομένων Μετρό Θεσσαλονίκης, Θωμάς Μιχαλόπουλος, περιγράφει τα συναισθήματά του για τη λειτουργία του μετρό από τις 30 Νοεμβρίου 2024 αλλά και για το μεγάλο κεφάλαιο που κλείνει για εκείνον.
1η Αυγούστου του 2007. Ήταν η μέρα που ο κ. Μιχαλόπουλος ξεκίνησε να εργάζεται στα εργοτάξια του μετρό, κάτι που συνέχισε μέχρι και την τελευταία μέρα πριν τη λειτουργία του. «Η πρώτη μου μέρα στο μετρό ως εργαζόμενος μού έχει μείνει. Κατάγομαι από επαρχία και το να δουλέψω στο κέντρο της Θεσσαλονίκης ήταν το όνειρό μου γι’ αυτό και θυμάμαι ακριβώς τι έκανα. Τότε προσπαθούσαμε να μετατοπίσουμε καλώδια για να γίνουν κάποιες εργασίες, δουλεύαμε δίπλα στα μαγαζιά, δεν είχαν μπει οι λαμαρίνες ακόμη», εξιστορεί ο κ. Θωμάς Μιχαλόπουλος μιλώντας στο Thestival. «Ξεκίνησα να εργάζομαι στο μετρό όταν ήμουν 34 ετών και φεύγω στα 51 μου», προσθέτει.
Ο Θωμάς Μιχαλόπουλος εργάστηκε στην κατασκευή του μετρό Θεσσαλονίκης για 17 ολόκληρα χρόνια
«Θεωρούμε αυτό το έργο σαν παιδί μας […] Ίσως η πιο ευχάριστη στιγμή όλα αυτά τα χρόνια να είναι η στιγμή που το παραδώσαμε […] Αφήνουμε ένα κομμάτι της ζωής μας πίσω». Με αυτά τα λόγια ο Πρόεδρος Σωματείου Εργαζομένων Μετρό Θεσσαλονίκης, Θωμάς Μιχαλόπουλος, περιγράφει τα συναισθήματά του για τη λειτουργία του μετρό από τις 30 Νοεμβρίου 2024 αλλά και για το μεγάλο κεφάλαιο που κλείνει για εκείνον.
1η Αυγούστου του 2007. Ήταν η μέρα που ο κ. Μιχαλόπουλος ξεκίνησε να εργάζεται στα εργοτάξια του μετρό, κάτι που συνέχισε μέχρι και την τελευταία μέρα πριν τη λειτουργία του. «Η πρώτη μου μέρα στο μετρό ως εργαζόμενος μού έχει μείνει. Κατάγομαι από επαρχία και το να δουλέψω στο κέντρο της Θεσσαλονίκης ήταν το όνειρό μου γι’ αυτό και θυμάμαι ακριβώς τι έκανα. Τότε προσπαθούσαμε να μετατοπίσουμε καλώδια για να γίνουν κάποιες εργασίες, δουλεύαμε δίπλα στα μαγαζιά, δεν είχαν μπει οι λαμαρίνες ακόμη», εξιστορεί ο κ. Θωμάς Μιχαλόπουλος μιλώντας στο Thestival. «Ξεκίνησα να εργάζομαι στο μετρό όταν ήμουν 34 ετών και φεύγω στα 51 μου», προσθέτει.
Επί 17 συναπτά έτη ο κ. Μιχαλόπουλος εργαζόταν στην κατασκευή του μετρό Θεσσαλονίκης και πέρασε –όπως λέει- από διάφορα πόστα, είτε στα εργοτάξια, είτε ως βοηθός αποθήκης, είτε ως οδηγός. «Το κάθε ένα από αυτά είχε τη δική του ομορφιά», παραδέχεται και εξομολογείται πως «σίγουρα στα τόσα χρόνια, που είναι μια ζωή, υπήρξαν πολλές καλές και κακές στιγμές».
Οι αδερφικές σχέσεις, οι κουμπαριές αλλά και οι ιστορίες από… ελληνική ταινία
«Υπήρξαν πολλές καλές στιγμές όλα αυτά τα χρόνια», εξομολογείται ο κ. Θωμάς Μιχαλόπουλος. «Σίγουρα η πιο σημαντική ότι μεταξύ μας οι εργαζόμενοι μετά από τόσα χρόνια αναπτύξαμε αδελφικές σχέσεις, ακόμη και κουμπαριές», αναφέρει λέγοντας πως αρκετοί εργαζόμενοι από διαφορετικές περιοχές αλλά και χώρες ήταν για πολλά χρόνια στο έργο και περνούσαν ακόμη και 24ωρα μαζί. «Τρώγαμε στο ίδιο τραπέζι, πολλές φορές και από το ίδιο πιάτο, στα δύσκολα χρόνια. Πιο πολύ ήμασταν μαζί παρά με τις οικογένειές μας» θυμάται και σημειώνει πως ακόμη και όταν πήγαιναν στο σπίτι, το μετρό αποτελούσε αντικείμενο συζήτησης.
«Γι’ αυτό το θεωρούμε παιδί μας το μετρό, θα μας λείψει γιατί αφήνουμε ένα κομμάτι της ζωής μας πίσω», τονίζει.
Μάλιστα, περιγράφει και μερικές ιστορίες «βγαλμένες από παλιές ελληνικές ταινίες», αφού εργαζόμενοι του μετρό παντρεύτηκαν με υπαλλήλους των καταστημάτων πέριξ των εργοταξίων.
Στα θετικά κατατάσσει και τις στιγμές που το έργο της κατασκευής του μετρό ξεκινούσε και πάλι. «Μία πολύ καλή στιγμή ήταν το 2016, όταν το έργο ξεκίνησε και πάλι. Βέβαια συνοδεύτηκε από μια κακή για εμάς εξέλιξη, τη μείωση των αποδοχών μας κατά 40%, αλλά βάλαμε πλάτη και τα καταφέραμε», περιγράφει.
Εν συνεχεία, κάνει αναφορά στην εύρεση των αρχαιοτήτων. «Μας σημάδεψαν γιατί το να βρίσκεις την ιστορία σου εκεί που δουλεύεις, μέσα στα χώματα, είναι κάτι το συναρπαστικό. Βλέπαμε την ιστορία να ξετυλίγεται μπροστά μας», δηλώνει.
Μιλώντας για τα θετικά, αναφέρεται στην ίδρυση του Σωματείου το 2012 το οποίο «συνέβαλε στις διεκδικήσεις των εργαζομένων αλλά και ένα πιο ασφαλές έργο για αυτούς» ενώ τονίζει πως «τελικά η πιο ευχάριστη στιγμή ήταν να παραδώσουμε το έργο» αφού όπως λέει «δείχνουμε τη δουλειά μας».
Τα εργατικά δυστυχήματα και οι φορές που το έργο σταματούσε
«Δυστυχώς υπήρξαν και κακές στιγμές», λέει ο κ. Μιχαλόπουλος και στέκεται στους εργαζομένους που χάθηκαν κατά τη διάρκεια των κατασκευών αλλά και στις περιόδους που το έργο σταματούσε.
«Χάσαμε πέντε συναδέλφους, τρεις σε εργατικά δυστυχήματα και δύο από παθολογικά αίτια εν ώρα εργασίας», λέει και στέκεται στο πρώτο εργατικό δυστύχημα που έγινε τον Φεβρουάριο του 2009, όταν ένας εργαζόμενος είχε χάσει τη ζωή του επειδή καταπλακώθηκε από βραχίονα γερανού κατά τη διαδικασία της αποσυναρμολόγησής του. «Με τον Βλαδίμηρο ήμασταν κάθε μέρα μαζί. Πέρασε μάς χαιρέτησε και μετά από πέντε λεπτά μάθαμε ότι σκοτώθηκε. Δεν μπορούσαμε να το πιστέψουμε», δηλώνει.
Ακόμα μιλά για τις στιγμές που το έργο σταματούσε και τις στιγμές αγωνίας που βίωναν οι εργαζόμενοι. «Το 2011 υπήρχε έντονη ανησυχία μεταξύ των εργαζομένων, λέγαμε πού θα βρούμε δουλειά», περιγράφει ενώ για το 2015 λέει πως «υπήρχε το σενάριο αποχώρησης της κοινοπραξίας από το έργο. Εκεί πιστέψαμε πως το έργο θα σταματήσει, φοβηθήκαμε. Εν τέλει κάτι τέτοιο δεν έγινε και τελικά το έργο παραδόθηκε».
Από τη μνήμη του δεν μπορεί να σβηστεί και το διάστημα 2012-13, όταν το έργο δεν προχωρούσε. Τότε μάλιστα λύγισε αρκετές φορές: «Μας ρωτούσαν ηλικιωμένοι αν θα προλάβουν το μετρό», θυμάται. «Ήταν από τις πιο δύσκολες στιγμές», αναφέρει και παραδέχεται πως: «Προσπαθούσα να αλλάξω την κουβέντα, δεν μπορούσαμε να τους πούμε ότι το έργο σταμάτησε».
Ο δύσκολος αποχωρισμός
Στις 29 Νοεμβρίου ο κ. Μιχαλόπουλος και πολλοί συνάδελφοί του βρέθηκαν για τελευταία φορά ως εργαζόμενοι στο μετρό. «Δεν μπορούσα να φύγω, γύρισα σχεδόν όλους τους σταθμούς», εξομολογείται στο Thestival και προσθέτει πως «ο αποχωρισμός με τους συναδέλφους την τελευταία μέρα ήταν πολύ δύσκολος γιατί ξέραμε ότι θα χάσουμε την καθημερινή επαφή αν και προφανώς θα κρατήσουμε επαφές γιατί έχουμε αδερφικές σχέσεις».
Κλείνοντας την αφήγησή του ζητά να γίνει δεκτό το αίτημα των εργαζομένων να τοποθετηθεί μια πλακέτα σε έναν από τους σταθμούς ως φόρος τιμής για τους συναδέλφους τους που χάθηκαν κατά τις εργασίες ενώ διερωτάται γιατί δεν κλήθηκαν στα εγκαίνια. «Είναι σαν να μην αναγνωρίζεται η προσφορά μας», λέει ο κ. Μιχαλόπουλος.
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην εορταστική έντυπη έκδοση του thestival.gr
