Τα λεωφορεία στην παλιά Θεσσαλονίκη δεν είχαν σχέση με τα σημερινά.
Επιμέλεια: Κωστής Ουζούνογλου
Είχαν το δικό τους εισπράκτορα και εισιτήριο το οποίο ανέρχονταν στη 1 δραχμή αρχικά.
Αρκετά αργότερα, η τιμή του εισιτηρίου άλλαξε και έγινε 30 έως 50 δραχμές. Μετέπειτα, υπήρχε ένας πορτοκαλί κουμπαράς με σχισμή, ο οποίος ήταν κλειδωμένος δίπλα από τον οδηγό.
Τα παλιά λεωφορεία της Θεσσαλονίκης ήταν γεμάτα με συζητήσεις. Ο κόσμος μιλούσε μεταξύ του, ακόμη και αν ήταν άγνωστοι. Μετά, ο εισπράκτορας θα ζητούσε απλά να ελέγξει τα εισιτήρια.
Ο εισπράκτορας καθόταν σε μια ειδική θέση κοντά στην πίσω πόρτα του λεωφορείου, και μπροστά του είχε κάτι που μοιάζει με εκδοτήριο εισιτηρίων σε σινεμά ή στα ΚΤΕΛ.
Τα εισιτήρια ηταν μικρά χαρτάκια σε διάφορα χρώματα, ανάλογα με την αξία τους. Παράδειγμα, για να κοπει εισιτήριο αξιας 35 δραχμών κόβονταν 3 ροζ χαρτάκια των 10 δραχμών και ενα πράσινο των 5 δραχμών.
Χρησιμοποιούνται ακόμα τέτοια εισιτήρια σε αστικά τοπικών δρομολογίων ή νησιων , όπου κόβεται το εισιτήριο μέσα στο λεωφορείο.
Ο εισπράκτορας είχε ενα μικροφωνάκι μπροστά του, έκανε αναγγελία των στάσεων (όχι απαραίτητα σε κάθε στάση). Οταν είχαν επιβιβαστει όλοι από την στάση , έλεγε από το μικρόφωνο στον οδηγό “φύγε” για να μην κλείσει καποιον στην πόρτα – οι καθρέφτες του οδηγού δύσκολα μπορούσαν να δουν τις πίσω πόρτες. Μάλιστα είχε και ο εισπράκτορας κουμπάκια για τις πόρτες σε περίπτωση ανάγκης.
Η τεχνολογία νίκησε τον εισπράκτορα και εδώ και αρκετά χρόνια δεν υπάρχει η “θέση” του σε κανένα λεωφορείο του ΟΑΣΘ.
Κεντρική φωτογραφία: FB “Παλιές φωτογραφίες της Θεσσαλονίκης”
