Ήταν 17 Δεκεμβρίου του 1997, όπου ένα ουκρανικό επιβατικό αεροπλάνο προερχόμενο από το Κίεβο κατέπεσε στην ευρύτερη περιοχή της Θεσσαλονίκης, με αποτέλεσμα να χάσουν τη ζωή τους όλοι οι επιβαίνοντες.
Ρεπορτάζ: Κωστής Ουζούνογλου
Το περιστατικό με τη μοιραία κατάληξη άρχισε να ξετυλίγεται το μεσημέρι της 17ης Δεκεμβρίου 1997, όταν από το αεροδρόμιο Μπόρισπιλ του Κιέβου απογειώθηκε ένα Μπόινγκ 737 της ουκρανικής αεροπορικής εταιρείας «Αεροσβίτ» με προορισμό τη Θεσσαλονίκη και ενδιάμεσο σταθμό την Οδησσό.
Όμως, κατά τη διάρκεια του πρώτου σκέλους της πτήσης 241, το αεροπλάνο παρουσίασε μηχανικό πρόβλημα και στην Οδησσό αντικαταστάθηκε από ένα άλλο αεροπλάνο τύπου Γιάκοβλεφ (Yak-42), ρωσικής κατασκευής. Το αεροπλάνο απογειώθηκε αργά το απόγευμα με 62 επιβάτες (34 Έλληνες, 24 Ουκρανούς, 2 Πολωνούς κι ένα Γερμανό) και οκταμελές πλήρωμα. Οι έλληνες επιβάτες ήταν εργαζόμενοι σε ελληνική τεχνική εταιρεία, που είχε αναλάβει έργα στην Ουκρανία κι επέστρεφαν στην πατρίδα για τις εορτές των Χριστουγέννων.
Το «Γιάκοβλεφ» προσέγγισε το αεροδρόμιο της Θεσσαλονίκης γύρω στις 9 το βράδυ, με σχετικά καλό καιρό για την εποχή. Υπήρχε πυκνή νέφωση, αλλά η ορατότητα ήταν καλή κάτω από τα σύννεφα. Αν και έμπειροι, ο πιλότοι του αεροσκάφους δεν κατόρθωσαν να τo προσγειώσουν. Με εντολή του πύργου ελέγχου κατευθύνθηκαν βόρεια για να επιχειρήσουν νέα προσγείωση, αλλά για αδιευκρίνιστους λόγους το αεροσκάφος κινήθηκε δυτικά-νοτιοδυτικά και χάθηκε από τα ραντάρ.
Ο Ζαφείρης Τρόμπακας, διευθυντής εκπαίδευσης της ΕΟΔ, που συμμετείχε στην επιχείρηση διάσωσης το 1997 μιλάει στο Seleo.gr και θυμάται όλο το χρονικό.
«Στις 17 Δεκεμβρίου του 1997 και ενώ τρώγαμε σε μία ταβέρνα θυμάμαι, παίρνουμε την πληροφορία για την πτώση και φύγαμε κατευθείαν στα γραφεία για να φορτώσουμε υλικά. Στην πρώτη ώρα οι πληροφορίες που είχαμε ανέφεραν ότι το αεροσκάφος έχει πέσει στο Θερμαϊκό. Μάλιστα είχαμε φορτώσει μπουκάλες και θα πηγαίναμε στο λιμενικό για να κινηθούμε όπως θα μας υποδείκνυε. Όσο περνούσε η ώρα έρχονταν πληροφορίες πως η πτώση έγινε στα ορεινά της Πιερίας. Ήδη εκείνο το βράδυ φύγαμε για τα ορεινά Πιερίας. Γενικά η ευρύτερη έρευνα επικεντρώθηκε πάνω από το χωριό Φωτεινά. Την επόμενη μέρα το πρωί στήθηκε στο Μοσχοχώρι Πιερίας το συντονιστικό κέντρο που το διοικούσε κάποιος ταξίαρχος του Στρατού. Οι περιοχές ήταν δύσβατες, ορεινές. Κάναμε ομάδες πεζοπόρων που θα έμπαιναν σε κάποιες χαραδρώσεις του βουνού των Πιερίων» σημειώνει ο κ. Τρόμπακας.
«Από ότι θυμάμαι και έχω γράψει και στο ημερολόγιο μου, είχαμε ομίχλη, είχαμε χιονοπτώσεις. Γενικά υπήρχε άσχημος καιρός γι’ αυτό και καθυστέρησε ο εντοπισμός του αεροπλάνου. Το αεροπλάνο βρέθηκε από ένα ελικόπτερο σε μία περιοχή πάνω από τα Φωτεινά μετά από 3 μέρες, στις 20 Δεκεμβρίου. Κατευθυνθήκαμε πεζοπορικά προς τα εκεί μέσα από χωματόδρομους χιονισμένους και δύσβατους γιατί δεν έφτανε το αμάξι. Βρήκαμε το σημείο της πτώσης του αεροσκάφους σε μία χαράδρωση σε υψόμετρο περίπου στα 1200 μέτρα με αρκετό χιόνι. Εντοπίσαμε άμεσα το μαύρο κουτί, είχαν έρθει και κάποιοι Ρώσοι εμπειρογνώμονες της εταιρίας του αεροσκάφους, και το λυπηρό ήταν πως εντοπίσαμε σωρούς διαμελισμένων ανθρώπων χωρίς ίχνος ένδειξης ζωής μετά τη σφοδρότατη σύγκρουση. Όλα αυτά τα ατυχήματα στα βουνά της Ελλάδος εμείς σαν ΕΟΔ τα καταγράφουμε, τα στατιστικοποιούμε, βλέπουμε τις αιτίες και τα προβλήματα που εμφανίζονται όταν ξεκινάει μία έρευνα και είναι άσχημες οι καιρικές συνθήκες» καταλήγει ο κ. Τρόμπακας.
Φωτογραφίες: Facebook ΕΟΔ
