Πριν από λίγους μήνες, δεν έφταναν τα τραπέζια και οι καρέκλες, οι υπομονετικοί έπιναν ρετσίνες στα πεζούλια μέχρι να έρθει η σειρά τους να καθίσουν για μεζέ, οι τουρίστες σηκώνονταν από το ένα μαγαζί για να κάτσουν στο δίπλα ώστε να είναι βέβαιοι ότι δοκίμασαν όλες τις σπεσιαλιτέ, ενώ αρκετοί ήταν εκείνοι που έβγαζαν τη νύχτα όρθιοι κρατώντας το ποτό τους δίπλα στις θερμάστρες.
Κείμενο/Φωτογραφίες: Θεοδώρα Απότα
Τα μεσημέρια, οι σερβιτόροι έφερναν τη μία πιατέλα μετά την άλλη, «φέρε άλλη μία από τα ίδια» ήταν η πιο συνήθης απάντηση που λάμβαναν, οι ψησταριές έπαιρναν «φωτιά» και τα «μπραντσάδικα» ξεκινούσαν τη λάντζα νωρίς το μεσημέρι για να μη ξεμείνουν από φλιτζάνια τη λάθος στιγμή. Και τώρα;
Τώρα, εν μέσω των συνθηκών που δημιούργησε η πανδημία, οι πλατείες είναι άδειες. Δεν ακούς φωνές, μουσική ή τσουγκρίσματα. Στα Λαδάδικα το πρωί συναντήσαμε δύο νεαρούς που έπιναν καφέ «στο πόδι» και δυο-τρεις βιαστικούς περαστικούς.
Το τοπίο ήταν κάπως μελαγχολικό: Χωρίς καρέκλες, χωρίς κόσμο, χωρίς ζωή … μέχρι νεωτέρας.
