Μία ολόκληρη πολυκατοικία κάποτε εξαρτιόταν από αυτόν, με τον ίδιο σε διαρκή εγρήγορση, τα προβλήματα να αναζητούν λύσεις και αν δεν τις βρίσκει, να τις δημιουργεί. Οι νεότεροι ξέρουν το επάγγελμα μόνο από τον «Παπατρέχα» αφού μπαινοβγαίνοντας πια στις πολυκατοικίες της Θεσσαλονίκης συναντάς θυρωρούς σπάνια έως ποτέ. Βλέπεις μόνο ό,τι έμεινε πίσω… ειδικά διαμορφωμένα γραφεία με διαχωριστικό τζάμι, χωρίς χαρτούρα, χωρίς τηλέφωνα, χωρίς… ζωντάνια.
Ρεπορτάζ: Θεοδώρα Απότα
Στη Θεσσαλονίκη το επάγγελμα οδεύει προς εξαφάνιση. Η πόλη μετρούσε κάποτε εκατοντάδες θυρωρούς και σήμερα ανέρχονται σε μόλις 160!
Το «πόστο» όλων είναι στο κέντρο της Θεσσαλονίκης, κυρίως σε επαγγελματικά γραφεία, με ελάχιστες εξαιρέσεις που αφορούν κατοικίες στην παραλιακή.
Ένα επάγγελμα που άλλοτε άκμαζε και τώρα δεν…ανανεώνεται. Μετά την απόλυση ή την συνταξιοδότηση ενός θυρωρού, δεν γίνεται αντικατάσταση της θέσης του. «Εάν το 51% της οικοδομής αποφασίσει να φύγει, τότε απολύεται. Θεωρείται από κάποιους περιττό έξοδο, όμως δεν γίνονται αντιληπτές οι συνέπειες αυτής της επιλογής» δηλώνει στο seleo.gr ο πρόεδρος της Ένωσης Θυρωρών Θεσσαλονίκης, Γιάννης Χολίδης.
«Δεν εκτιμούν τι προσφέρει ο θυρωρός στη λειτουργία της οικοδομής και έπειτα είναι δυσαρεστημένοι που δημιουργούνται προβλήματα και δεν γίνεται γρήγορα η δουλειά τους», προσθέτει.
«Ο θυρωρός είναι ένας άνθρωπος της προσφοράς» λέει χαρακτηριστικά σημειώνοντας ότι «είναι σπάνιο να βρεις δύστροπο ή οκνηρό υπάλληλο». Όσον αφορά την εργοδοσία σημειώνει ότι ο μισθός βγαίνει από όλους ποσοστιαία, ανάλογα με τον αριθμό των ενοίκων ενώ το ωράριό τους είναι κατά βάση «σπαστό», ωστόσο διαμορφώνεται ανάλογα και με τις ανάγκες της εκάστοτε πολυκατοικίας.
Οι αρμοδιότητες του θυρωρού
«Ελέγχουμε την λειτουργική κατάσταση της οικοδομής. Για ό,τι χαλάσει, καλούμε το αρμόδιο συνεργείο ώστε να διορθωθεί γρήγορα η βλάβη. Αρκετοί παρέχουμε τις όποιες τεχνικές μας γνώσεις και μέσα σε σπίτια ή γραφεία για να «γλιτώσουν» έξοδα και οι εργοδότες μας. Κατά τα άλλα, μοιράζουμε την αλληλογραφία, φροντίζουμε να είναι καθαροί οι χώροι και έχουμε το νου μας για ενδεχόμενες παραβατικές συμπεριφορές» εξηγεί ο Γ. Χολίδης.
«Πρέπει πάντοτε να είμαστε υποψιασμένοι ως προς το ποιος μπαίνει μέσα» υπογραμμίζει τονίζοντας ότι «επιτήδειοι μπαίνουν στις πολυκατοικίες προσποιούμενοι ότι πουλάνε διάφορα, με σκοπό να κλέψουν ό,τι μπορέσουν στα γρήγορα». «Έχουν προσποιηθεί μέχρι και τους πιτσαδόρους, με κουτιά τοποθετημένα κάθετα στις σακούλες…».
«Προσπαθούμε», αναφέρει, «να αποτρέψουμε αυτούς που θέλουν να δημιουργήσουν προβλήματα. Παίρνουμε ρίσκο καμιά φορά».
Οι γκρίνιες και οι… αφ’ υψηλού
Οι θυρωροί ακούνε πολλά. Μεταξύ αυτών και… γκρίνιες. Καθημερινά εκτυλίσσονται προσωπικά και μη «δράματα» μπροστά τους. Μπορεί τα… απέναντι γραφεία να χαμογελούν όταν συναντιούνται στο ασανσέρ αλλά η κόντρα τους είναι γνωστή. «Κουτσομπολιά, κατηγορίες, ακούμε απ’ όλα. Κανείς μας, όμως, δεν κάνει τον μεσάζοντα για κανέναν» λέει ο Γ. Χολίδης.
Τονίζει, πάντως, ότι το πιο θλιβερό που βιώνουν οι θυρωροί είναι η «απαξίωση απέναντι στο πρόσωπό μας».
«Είναι αρκετοί αυτοί που μας θεωρούν ένα κατώτερο είδος επαγγέλματος. Είναι καθημερινό φαινόμενο το να λέμε καλημέρα και να μην μας απαντούν. Ψάχνουν να βρουν το τάδε γραφείο, τους βοηθάμε και ούτε ένα ευχαριστώ. Λειτουργούν απαξιωτικά» αναφέρει.
Τέλος, σημειώνει ότι υπάρχουν περιπτώσεις όπου ένοικοι έχουν εξαπατήσει αλλοδαπούς θυρωρούς που αναζητούσαν εργασία, δίνοντάς τους προς υπογραφή εξευτελιστικές συμβάσεις, εκμεταλλευόμενοι τις ελλιπείς γνώσεις τους.
