Μόλις 5 χιλιόμετρα δυτικά της Θεσσαλονίκης, στις εκβολές του Αξιού, κυριαρχούν πλούσιοι ψαρότοποι και εγκαταστάσεις µυδιοκαλλιέργειας. Αποµακρυσµένες µάλιστα από τα µάτια των περίεργων, έξω από το Καλοχώρι, βρίσκονταν και οι λεγόµενες παραθαλάσσιες ταβέρνες, γνωστές και ως «Μπαγκλαντές».
Οι ταβέρνες της περιοχής του Καλοχωρίου. Οι γνωστές ταβέρνες παράγκες, ακριβώς επάνω στο φράγμα, στις εκβολές του ποταμού (Ίμια, Το νησί της Αφροδίτης, Λιμανάκι, Μπαγκλαντές κλπ) μπορεί να έκλεισαν αλλά κάποιες από αυτές μεταφέρθηκαν εντός του οικισμού και εξακολουθούν να σερβίρουν εκλεκτά θαλασσινά.
Η πρόσβαση δύσκολη τον χειμώνα, η λάσπη παντού και μεγάλες λακκούβες που πολλές φόρες η βυθομέτρηση ήταν απαραίτητη για ασφαλή διέλευση, μα η αγάπη των ανθρώπων όχι μονάχα δεν έλεγε να σταματήσει αλλά δυνάμωνε και δεν ήταν λίγοι εκείνοι που απογοητευμένοι δεν κατάφεραν να βρουν θέση και να απολαύσουν τα ηλιοβασιλέματα στην κατά τα άλλα τόσο υποβαθμισμένη αυτή περιοχή του Θερμαϊκού κολπου.
Η κακή κατάσταση του δρόμου καθιστούσε την κυκλοφορία κάτι παραπάνω από αργή κι έτσι μπορούσες ν’ απολαύσεις όλα τα ταξιδιάρικα πουλιά σε απόλυτη ηρεμία χωρίς να φοβούνται καθόλου και κυρίως τους πανέμορφους ερωδιούς κατά χιλιάδες να αναζητούν σε τούτο τον βιότοπο την τροφή τους ατάραχοι.
Τα εδέσματα πάντα φρέσκα και πολύ καλής ποιότητας, καλομαγειρεμένα, καθαρά, καθαρά και τα ποτά, κι αυτό μπορώ με σιγουριά να πω αφορούσε όλα τα ταβερνάκια του Καλοχωνέψου. Και οι τιμές πραγματικά χαμηλές αν και τα τελευταία χρόνια είχαν τσιμπηθεί κάπως προς τα πάνω για να αντέξουν τα επανωτά χτυπήματα των με υπερβάλλοντα ζήλο μα και δεδομένη την διωκτική ευχέρεια συχνών έλεγχων.
Κάποιες παράγκες πρόσφεραν φιλοξενία σε κάνα δυο πάγκους με ετοιμόρροπα τραπεζάκια και σε τιμές κάτω του κόστους, μπορούσες, αν ήσουν τυχερός, να απολαύσεις φρέσκα ψάρια και θαλασσινά που συνοδεύονταν από σαλάτα του διπλανού μικρού μπαχτσέ και σπιτικό τσιπουράκι. Δέσποζαν τα φρέσκα λαυράκια και τα εξαιρετικά μύδια, στο ραδιόφωνο παλιά λαϊκά και ρεμπέτικα, το θηρίο – η πόλη – πιο κάτω χαμένη στη ζέστη του μεσημεριού, σε άλλους ρυθμούς. Οι παρέες συνήθως έφταναν εκεί με αυτοκίνητα ταλαιπωρημένα από τη λάσπη και τις λακκούβες. Απίστευτα πράγματα σε μια εποχή που έκανε αγώνα μάλιστα για να τα ξεχάσει…
Οσοι επισκέφθηκαν το ουζερί του νησιού της Αφροδίτης, το επίσημο όνομα του μικρού νησιού είναι “Καβούρα” τότε σίγουρα σήκωσαν τα μπατζάκια τους, βγάλαν παπούτσια και κάλτσες, για να ξεχαστούν για ώρες εκεί κοιτώντας τη θάλασσα και τον Βεσπασιανό, τον όμορφο και τραγουδισμένο φάρο του Αγγελοχωρίου, απέναντι. Φυσικά το “Μπαγκλαντές”, φτιαγμένο πάνω σε πασσάλους, ο “Τάκος” που αργότερα μεταφέρθηκε με το όνομα “τα …Ίμια” πιο κοντά στο χωριό ήταν από τα κουτουκάκια που αγαπήθηκαν πάρα πολύ.
«Το νησί της Αφροδίτης»
Ψαροταβέρνα δίπλα στο Δέλτα Αξιού. Δύσκολη πρόσβαση από Θεσσαλονίκη μέσω χωματόδρομων από το Καλοχώρι ή από την έξοδο της Χαλάστρας στην εθνική οδό για Αθήνα (περίπου 45 λεπτά). Πάντως άξιζε να το επισκεφθείς γιατί το τοπίο ξεφεύγει και προσφέρει πανοραμική θέα της πόλης. Το μαγαζί ήταν κυριολεκτικά σαν ένα νησάκι.
Ιδιοκτήτης ο Κώστας. Αρχικοί ιδιοκτήτες οι γονείς του, ενώ το μαγαζί πήρε το όνομά του από την μητέρα του την Αφροδίτη.
Πολύ κοντά στην πόλη της Θεσσαλονίκης βρισκόταν το πλέον εξωτικό μέρος της Μακεδονίας.
Είναι οι εκβολές του Αξιού ποταμού. Εκεί όπου σχηματίζεται το μεγάλο δέλτα με τα πολλαπλά κανάλια και τις φημισμένες μυδοκαλλιέργειες της Χαλάστρας, υπάρχει ένας μοναδικός υδροβιότοπος με μεγάλο αριθμό σπανίων πουλιών.
Ο τυχερός και επίμων επισκέπτης απολάμβάνε εικόνες που μόνον σε ειδικά ντοκιμαντέρ μπορεί να αντικρίσει.
Στο πλέον απομακρυσμένο σημείο του δέλτα κοντά στον ραδιοφάρο, βρισκόταν ένα καταπληκτικό μοναδικό στο είδος του ταβερνάκι. «Το νησί της Αφροδίτης», εκεί που όταν είχε φουσκοθαλασσιά, το κύμα έσκαγε πάνω στο τοιχάκι, δίνοντας την αίσθηση της βάρκας….
Πολλά τα εξαιρετικά πιάτα που σερβίρονταν, κυρίως θαλασσινά, το χαρακτηριστικό όμως ήταν τα ολόφρεσκα γλωσσάκια, που ψάρευαν οι τοπικοί ψαράδες στις ξέρες των εκβολών.
Οι τηγανητές γλώσσες (ίσως επειδή ήταν και κομμάτι “dirty”) στο νησί της Αφροδίτης, ήταν άλλο πράγμα.
Έκλεισε τον Ιούλιο του 2007. Άνοιξε για λίγο ακόμη προς τα Χριστούγεννα του 2007, αλλά έπειτα ξαναέκλεισε οριστικά.
« Μπαγκλαντές”
Κάποτε έτρωγε ο κόσμος φρέσκο ψάρι και απολάμβανε το τσιπουράκι του με θέα από τη λιμνοθάλασσα προς την Θεσσαλονίκη. Τώρα η δημοτική αρχή της περιοχής με απόφασή της έχει κλείσει όλες τις ταβέρνες που βρίσκονται στην περιοχή της λιμνοθάλασσας, με αποτέλεσμα σκόρπια λεηλατημένα κτίσματα που βρίσκουν καταφύγιο διάφοροι περιθωριακοί τύποι και όχι τα πουλιά και το ανθρώπινο στοιχείο να παραμένει μες στην πόλη εγκλωβισμένο ως συνήθως.
Ξεκίνησε το 1978 και έκλεισε τον Ιούλιο του 2007 με εισαγγελική παρέμβαση (όπως και όλα τα υπόλοιπα της περιοχής). Μεταφέρθηκε μέσα στο χωριό Καλοχώρι.
Μού έχει μείνει η εικόνα πίνοντας τσιπουράκι στην ξύλινη βεραντούλα του “Μπαγκλαντές”. Στο βάθος από τις καλαμιές των βάλτων του Καλοχωρίου, την ώρα που δύει ο ήλιος …. το ηλιοβασίλεμα να “πυρπολεί” την πόλη με ένα σωρό χρώματα, κι αυτά να τα βλέπεις πίσω από τις καλαμιές …. άλλο να τα γράφω κι άλλο να τα βλέπετε ….
Γλυκιές “παράνομες” αναμνήσεις….”παράνομες” αλλά πανέμορφες, κυριολεκτικά πανέμορφες.
Όλα αλλάζουν, μας το είπε ο Ηράκλειτος πολλά χρονιά πριν ! Μα τυχεροί όσοι τα ζήσαμε και τα θυμόμαστε κι ίσως να είναι τυχεροί κι όσοι ακούν τις διηγήσεις μας γιατί μονάχα έτσι ίσως κάποτε οι πόλεις να ξαναγίνουν ανθρώπινες…
