Σε πολλές περιοχές στην Ελλάδα υπάρχουν σπίτια, κτίρια και τοποθεσίες που κουβαλούν ιστορίες για πνεύματα, περίεργους θορύβους και ακαταλαβίστικες φωνές .
Επιμέλεια: Κωστής Ουζούνογλου
Η Θεσσαλονίκη είναι μια πόλη που βρίθει από αυτές τις ιστορίες. Στα 500 χρόνια της νεότερης ιστορίας της, αναδείχθηκε πρώτα ως οθωμανική και αργότερα ως ελληνική μητρόπολη. Η ατμόσφαιρα της πόλης είναι ακόμα στοιχειωμένη από τα φαντάσματα των μεγάλων ιστορικών κοινοτήτων που τη μοιράστηκαν, από τις περιπέτειες των λαών και των ανθρώπων που συναντήθηκαν στην πολυτάραχη ιστορία της.
Στη Θεσσαλονίκη υπάρχουν πολλά νεοκλασικά, παλαιά αρχοντικά κτίρια, το καθένα με τη δική του ιδιαίτερη αίγλη και ιστορία.
Το “στοιχειωμένο” σπίτι στη Β. Όλγας
Ένα απ’ αυτά, σε κακή κατάσταση -μισογκρεμισμένο!- βρίσκεται στην γωνία της οδού Β. Όλγας και Μ. Ψελλού.
Η ιστορία αυτού του σπιτιού δεν αφορά την αρχιτεκτονική του, ούτε αυτούς που το έχτισαν ή το κατοίκησαν, γιατί μάλλον δεν υπάρχουν οι σχετικές πληροφορίες. Η ιστορία του γνωστού ως “στοιχειωμένο σπίτι” είναι οι διαφορετικές και μάλλον αρκετές δοξασίες περί θορύβων και κραυγών των φυλακισμένων πνευμάτων που ακούγονται τα βράδια, περί της κακής κατάληξης όσων θέλησαν είτε να το κατεδαφίσουν, είτε να το κατοικήσουν, είτε να το φωτογραφίσουν…
Η ιστορία του κτιρίου ξεκινά το 1919 όταν και κτίστηκε. Από την αρχή, η όλη υπόθεση ήταν προβληματική, αφού ο δεύτερος όροφος του σπιτιού κατέρρευσε δυο φορές το 1919, πριν ολοκληρωθεί το χτίσιμο και οι μελέτες έδειξαν ότι ήταν «κομμένο το μπετόν». Σαν σύμπτωση θα έλεγε κανείς, σήμερα, ο δεύτερος όροφος είναι γκρεμισμένος ακριβώς στα ίδια σημεία που γκρεμιζόταν και τότε! Αναφορές λένε ότι αρχικά ήταν ένα καζίνο το οποίο επισκεπτόντουσαν πολλοί Εβραίοι. Έπειτα όμως από κάποια χρόνια, την εποχή της κατοχής, φημίζεται πως έγινε κέντρο βασανιστηρίων για πολλούς Εβραίους με αποτέλεσμα το σπίτι να έχει θεωρηθεί από πολλούς μέρος με αρνητική ενέργεια.
Το σπίτι αυτό το συνοδεύει μια μεγάλη παλιά κατάρα, και όποιος προσπαθήσει να το γκρεμίσει κινδυνεύει να πεθάνει.
Ερχόμενοι στην δεκαετία του ’80 η ιστορία θέλει δύο εργολάβους να αναλαμβάνουν την κατεδάφισή του. Όμως την ημέρα που υπέγραψαν τα συμβόλαια για το ξεκίνημα της εργολαβίας, ο ένας πέθανε από την καρδιά του και ο άλλος σκοτώθηκε σε τροχαίο ταξιδεύοντας για Αθήνα, κάνοντας πολλούς να πιστέψουν πως το σπίτι είναι στοιχειωμένο από όσους χάθηκαν σε αυτό βρίσκοντας τραγικό θάνατο. Πνεύματα νεκρών που βρίσκονται εγκλωβισμένα στη διάσταση μας, προσπαθώντας να αποκαταστήσουν τον άδικο τρόπο που πέθαναν.
Μία άλλη ιστορία θέλει μια οικογένεια τσιγγάνων να είχε νοικιάσει τον πρώτο όροφο ως κατάλυμα για να μείνει κάποιες μέρες. Το ίδιο βράδυ όμως, έφυγαν χωρίς να πουν τίποτα σε κανέναν. Ειπώθηκε πως άκουγαν τρομερούς θορύβους και ουρλιαχτά να έρχονται από τα δωμάτια και από το ανεξερεύνητο υπόγειο.
Μυστηριώδης παραμένει η ιστορία ενός φωτογράφου Θεσσαλονικιού, ο οποίος πήγε να φωτογραφίσει το οίκημα. Δεν μπόρεσε όμως διότι ένιωσε σύρματα να πιέζουν το στομάχι του και η φωτογραφική του μηχανή έπεσε κι έσπασε. Τότε αποφάσισε να ηχογραφήσει ήχους με ένα μαγνητοφωνάκι που πάντα κουβαλούσε μαζί του. Αργότερα, έβαλε να ακούσει και πάλι την κασέτα. Ανάμεσα στη βουή από τα αμάξια της Βασιλίσσης Όλγας και τα γαβγίσματα ενός σκύλου, υπήρχε ένα «κενό» 7 δευτερολέπτων. Ξανάβαλε την κασέτα να ακούσει πιο προσεχτικά και άκουσε κάτι σαν βαριά βήματα να σέρνονται και να πλησιάζουν αλλά και κάτι ψιθύρους που δεν καταλάβαινε τι έλεγαν…
Κατά καιρούς ακόμη, είχε ειπωθεί πως τα βράδια ακούγονται περίεργοι θόρυβοι, κραυγές που στοιχειώνουν την σκέψη των γύρω κατοίκων, κρύσταλλα που σπάνε, καθώς και φώτα που αναβόσβηναν μόνα τους, ρίχνοντας περισσότερο σκοτάδι στην όλη υπόθεση.
Η οδός Μαύρης Πέτρας στην Άνω Πόλη
Κατηφορίζοντας την οδό Ακροπόλεως στην άνω πόλη, συναντάει κανείς ένα μικρό στενό πλακόστρωτο δρομάκι, την περιβόητη οδό Μαύρης Πέτρας, που αν το περπατήσεις νομίζεις πως τα σπίτια γέρνουν από πάνω σου καθώς περνάς, παρακολουθώντας το κάθε σου βήμα. Συνεχίζοντας φτάνεις σε ένα αδιέξοδο, όπου ο θρύλος λέει πως κάθε τρεις μέρες, στις 12 το βράδυ εμφανίζεται ένας χαμένος δρόμος που κανείς δεν ξέρει που οδηγεί.
Η ιστορία της οδού της Μαύρης Πέτρας χάνεται στα γραφόμενα διαφόρων ανθρώπων, στον έντυπο τύπο, σε βιβλία αλλά ακόμη και σε ξένα κείμενα! Η Οδός είναι πολύ εύκολη να βρεθεί. Οδικώς ή με τα πόδια, είναι περίπου η ίδια η διαδρομή.
Αν π.χ. είναι κάποιος στην Καμάρα και θέλει να πάει προς τα εκεί, απλά ανεβαίνει τέρμα πάνω την Εθνική Αμύνης, συνεχίζει προς τον Άγ. Δημήτριο (νοσοκομείο) και στην συνέχεια, στρίβει δεξιά στην Ακροπόλεως. Εκεί, μετά από 200 μέτρα περίπου, ο δρόμος χωρίζει (πάνω και κάτω). Πηγαίνει προς τα πάνω και στα 20 μέτρα υπάρχει μία στάση λεωφορείου όπου ακριβώς από πίσω της είναι το στενάκι της οδού Μαύρης Πέτρας (να σημειωθεί εδώ ότι παλαιότερα δεν υπήρχε εκεί η στάση του λεωφορείου…).
Είναι πλακόστρωτο με πολύ στενά περάσματα που με το ζόρι φτάνει τα 2,5-3 μέτρα άνοιγμα. Αριστερά και δεξιά υπάρχουν κανονικά σπίτια, παράθυρα και είσοδοι των σπιτιών. Το στενάκι δεν πρέπει να ξεπερνάει τα 50 μέτρα συνολικού μήκους (συνυπολογίζοντας τα μικρά στενάκια που σχηματίζει στο πέρας του). Στα θετικά είναι η υπέροχη θέα που έχει κανείς καθώς από μερικά συγκεκριμένα σημεία του, απλώνεται στα πόδια του όλη η πόλη…
Σύμφωνα με το θρύλο εμφανίζεται μία “πύλη” που οδηγεί προς άγνωστη κατεύθυνση. Η Πύλη αυτή εμφανίζεται ανά τρεις μέρες από τις 00:00 έως τις 00:15 και μετά εξαφανίζεται.
Το σπίτι της Ν. Κρήνης
Βρίσκετε στο τέλος της Αρετσούς (στην Κρήνη) κοντά στο εστιατόριο Remvi. Στις πόρτες και στα παράθυρα υπάρχουν εικόνες της Παναγίας, λουλούδια και σκόρδα. Επίσης είναι και κλειδαμπαρωμένο. Θεωρείτε από πολλούς ότι είναι στοιχειωμένο… Αρκετός κόσμος, που το είχε φωτογραφήσει, πρόσεξε μια “μορφή” στις φωτογραφίες του.
Η «μυστική» πλατεία Τερψιθέας
Στην άνω πόλη ξεχωρίζει η «μυστική» πλατεία Τερψιθέας, όπου βρίσκεται ο τουρμπές (μαυσωλείο) του Μουσά Μπαμπα. Κυκλοφορεί η φήμη ότι είναι στοιχειωμένος από το φάντασμα του δερβίση φύλακα του τεκέ. Είναι πάντως ένα μέρος με ισχυρή σούφικη ενέργεια, κάτι που διαισθάνεται όποιος έχει ανοικτές τις «κεραίες» του.
Το κόκκινο σπίτι στην Αγίας Σοφίας
Το αρχοντικό οίκημα που δεσπόζει στην Αγίας Σοφίας για χρόνια είχε υιοθετήσει την εικόνα της εγκατάλειψης με τις ιστορίες περί παραφυσικών φαινομένων να “οργιάζουν”. Το διατηρητέο κόκκινο σπίτι ή Μέγαρο Λόγγου, χτίστηκε το 1926 από τον αρχιτέκτονα Λεονάρντο Τζεννάρι για την εύπορη οικογένεια Λόγγου. Οι φήμες για τα πνεύματα ξεκίνησαν όταν η εταιρεία που ανέλαβε την ανέγερση του χρεοκόπησε και το εργοστάσιο του Λόγγου στη Νάουσα κάηκε σε πυρκαγιά.
Εδώ ο θρύλος λέει ότι δεν κατοικούν φαντάσματα, αλλά βρικόλακες ή “πρόσγειοι” όπως τους λέγανε κάποτε στη Θεσσαλονίκη. Έχει παράξενα σύμβολα σκαλισμένα, ενώ σήμερα -παρόλο που βρίσκεται σε πολύ καλή κατάσταση- κανένας όροφός του δεν κατοικείται.
Αυτή είναι, λοιπόν, η Θεσσαλονίκη όπως τη βλέπουμε κάτω από το πρίσμα των τρομακτικών θρύλων και παραδόσεων. Την επόμενη φορά που θα επισκεφτείτε κάποιο από τα παραπάνω μέρη κανονίστε να το κάνετε κατά προτίμηση στο φως της ημέρας, διότι ποτέ δεν μπορεί να είναι σίγουρος κανείς…
