Στις 24 Αυγούστου του 79 μ.Χ., ο Βεζούβιος εξερράγη, εκτοξεύοντας πάνω από 3 κυβικά μίλια συντριμμιών έως και 20 μίλια (32,1 χιλιόμετρα) στον αέρα. Η στάχτη και οι βράχοι που έπεσαν στη Γη, έθαψαν τις αρχαίες πόλεις της Πομπηίας και του Herculaneum.
Σύμφωνα με τις περισσότερες μαρτυρίες, η ιστορία τελειώνει λίγο πολύ εκεί: και οι δύο πόλεις εξαφανίστηκαν και οι άνθρωποί τους παγώνουν στο χρόνο. Ξεκινά μόνο με την εκ νέου ανακάλυψη των πόλεων και τις ανασκαφές που ξεκίνησαν σοβαρά τη δεκαετία του 1740.
Όμως, η πρόσφατη έρευνα έχει αλλάξει την παραπάνω αφήγηση. Η ιστορία της έκρηξης του Βεζούβιου δεν είναι πλέον μια ιστορία αφανισμού. Περιλαμβάνει επίσης τις ιστορίες εκείνων που επέζησαν της έκρηξης και συνέχισαν να ξαναφτιάχνουν τη ζωή τους.
Η ίδια η έκρηξη συνεχίστηκε για πάνω από 18 ώρες. Τα ανθρώπινα λείψανα που βρέθηκαν αντιπροσωπεύουν μόνο ένα κλάσμα του πληθυσμού της πόλης, ενώ πολλά αντικείμενα που θα νόμιζε κανείς ότι διατηρήθηκαν στη στάχτη, εν τέλει λείπουν. Κάρα και άλογα έχουν φύγει από τους στάβλους, τα πλοία λείπουν από τις αποβάθρες και τα χρηματοκιβώτια και τα σεντούκια έχουν αδειάσει από χρήματα και κοσμήματα.
