Δείχνει ανανεωμένη, της το λένε και οι φίλοι της. Κι αυτό δεν είναι αποτέλεσμα κάποιας επίσκεψης στον πλαστικό χειρουργό αλλά οφείλεται, σύμφωνα με την ίδια, στην αλλαγή του τρόπου ζωής της. Έχει αφαιρέσει το κρέας από τη διατροφή της, έχει δώσει χώρο και χρόνο στον εαυτό της, έχει μάθει να διεκδικεί και όπου πρέπει να κάνει ένα βήμα πίσω. Μπορεί πια να δηλώσει συνειδητά πως «ναι, ζω τη ζωή που πάντα ήθελα!». Η Σοφία Παυλίδου, σε συνέντευξή της στο περιοδικό ΟΚ! και την Φανή Πλατσατούρα, αναφέρεται μεταξύ άλλων και στο περιστατικό που συνέβη με τον Μάνο Παπαγιάννη στο Θέατρο Χυτήριο, αλλά και στον χωρισμό της από τον Χρήστο Φερεντίνο.
Πώς προέκυψε αυτή η αλλαγή;
Από το 2008 άρχισα να ασχολούμαι με πράγματα που βελτιώνουν την ψυχή, τον νου και το σώμα μου. Χωρίς αυτό να έχει να κάνει με τη φιλαρέσκεια, το «θέλω να είμαι ωραία». Άρχισα να κάνω βελονισμό και διάφορες εναλλακτικές μεθόδους, που σε κάποιους μπορεί να ακούγονται περίεργες, εμένα όμως με βοήθησαν ουσιαστικά και μου άνοιξαν νέους δρόμους. Ασχολήθηκα επίσης πολύ με τη διατροφή γιατί πιστεύω ακράδαντα πως αυτό που βάζουμε μέσα μας μας επηρεάζει και στο συναίσθημα και το μυαλό μας. Και συνειδητοποίησα ότι οφείλουμε να δίνουμε προτεραιότητα σε αυτά που θέλει η καρδιά μας.
Άρα διεκδίκησες τη ζωή που ήθελες να ζήσεις;
Άκουσα νωρίς τη συμβουλή «κάνε ό,τι θέλει η καρδιά σου», αλλά μέχρι να φτάσει να γίνει πράξη και συνειδητή επιλογή χρειάστηκε μεγάλη διαδρομή γιατί είμαστε ρυθμισμένοι αλλιώς. Και χρειάζεται αγώνας για να πετάξεις το παλιό λογισμικό. Ακόμη και αυτό που μου συνέβη πριν από τρία χρόνια ήταν ένα γερό χαστούκι για να αναρωτηθώ «Πώς επέτρεψα να βρεθώ με αυτούς τους ανθρώπους και αυτές τις ενέργειες;». Και αναφέρομαι στο σκηνικό επίθεσης που δέχτηκα.
Αναφέρεσαι στον Μάνο Παπαγιάννη και στο σκηνικό επίθεσης που συνέβη πριν από τρία χρόνια στα καμαρίνια του Θεάτρου Χυτήριο.
Ναι. Σκέφτομαι πόσο μη συνειδητή ήμουν τότε. Πόσο πιεσμένη –είχα χωρίσει, είχα ανασφάλεια για τη δουλειά–, ίσως και αφελής. Αν πριν συνεργαστώ μαζί του είχα φροντίσει να ρωτήσω για εκείνον, θα είχα μάθει πως είχε ασκήσει ξανά βία σε συνάδελφο, την Κάτια Νικολαΐδου, και θα είχα προστατευτεί. Δεν ήταν σοκαριστική μόνο η πράξη αλλά και το τι ακολούθησε. Το πώς το αντιμετώπισαν τότε οι δημοσιογράφοι και οι εκπομπές. Ήταν τραγική η αντιμετώπιση, αν το σκεφτείς με τα τωρινά δεδομένα.
Ένιωσες τότε πως δεν σε άκουσε κανείς;
Κανένας. Είχα λάβει κάποια μηνύματα στα social media από ανθρώπους που δέχονταν κακοποίηση στην εργασία τους ή βία στο σπίτι τους αλλά δεν έλειπαν και αυτοί που έγραφαν «Τι έγινε και αν έφαγες μια σφαλιάρα;». Τώρα έγινε η αλλαγή και χαίρομαι πολύ που αυτοί οι άνθρωποι έβγαλαν τόσο πόνο από μέσα τους για να φτάσουν στο φως – και τους το εύχομαι. Αφότου μίλησε η
Ζέτα Δούκα για το δικό της περιστατικό κακοποίησης, μου ήρθαν χιλιάδες μηνύματα στα social media –και το χιλιάδες δεν είναι υπερβολή– που μου έγραφαν «Συγγνώμη, που δεν σε ακούσαμε τότε». Γι’ αυτό και τώρα νιώθω την ανάγκη να βγω να μιλήσω για την ιστορία μου. Γιατί τότε σώπασα. Kαι έμεινε στον κόσμο η αντίληψη ότι κάποιο άδικο έχω για αυτό δεν βγαίνω να μιλήσω. Δεν είχε όμως να κάνει με αυτό. Δεν είχα πού να απευθυνθώ και τι να πω. Δεν είχα χώρο!
Ωστόσο, είχες τη γενναιότητα να το καταγγείλεις και ουσιαστικά να ανοίξεις τον δρόμο για το κίνημα #ΜeΤoo και στην Ελλάδα.
Το ξέρεις ότι τότε με έπιαναν συνάδελφοι και μου έλεγαν «Έλα, μην το τραβήξεις άλλο». Κάποιοι άλλοι έλεγαν πως το κάνω για τη δημοσιότητα. Ποια δημοσιότητα; Ένιωθα μεγάλη ντροπή για αυτό που είχε συμβεί. Ήταν και τα παιδιά μου στην εφηβεία τότε, δύο αγόρια που τους πείραξαν τη μητέρα τους και η πρώτη τους αντίδραση ήταν «Τι κάνουμε τώρα; Πάμε να αντιδράσουμε». Τους έλεγα «Όχι, αγόρια μου. Υπάρχει και ο δρόμος της Δικαιοσύνης». Και πράγματι, προχώρησα σε μήνυση επειδή αισθανόμουν ότι έπρεπε να βρω το δίκιο μου.
Γιατί δεν έχει εκδικαστεί ακόμη η υπόθεση;
Γιατί το δικαστήριο συνέπεσε με την περίοδο του κορονοϊού. Αλλά η δικαστική απόφαση θα με δικαιώσει, δεν έχω καμιά αμφιβολία για αυτό.
Τότε δεν ήταν έτοιμη η κοινωνία να ακούσει;
Καθόλου έτοιμη. Θυμάμαι ότι έβγαινα με χαρτί δικαστή και μάρτυρες και δεν άκουγαν εμένα. Άκουγαν τον θύτη και τον άντρα της Τέτας Καμπουρέλη (σ.σ. Βασίλης Γκουρούσης), που εμφανίστηκε ως συμπαραγωγός της παράστασης. Και μιλούσε δημόσια για το περιστατικό χωρίς να ήταν μπροστά σε ό,τι συνέβη. Και υποστήριζε αυτόν. Την ίδια ώρα, ο θύτης έλεγε «Δεν τη χτύπησα». Είχε φτιάξει τη δική του αλήθεια.
Να σε ρωτήσω κάποια πράγματα και για τον Χρήστο Φερεντίνο…
Αλίμονο! (Γελάει.) Δεν βαριέμαι ποτέ να μιλάω για τον Χρήστο γιατί είναι ένα κεφάλαιο της ζωής μου. Και καταλαβαίνω πως είναι ένας πολύ αγαπητός άνθρωπος, για τον οποίο ο κόσμος θέλει να μάθει πράγματα. Και του αξίζει να μιλάω για εκείνον!
Ακόμη κάνει εντύπωση σε κάποιους πώς έχετε καταφέρει και διατηρείτε τόσο καλή σχέση μετά τον χωρισμό σας.
Οφείλει να προχωρήσει η κοινωνία μας και σε αυτό το κομμάτι κα χι αίρομαι που εγώ με τον Χρήστο δείχνουμε πως δυο άνθρωποι μπορούν να αγαπιούνται και μετά τον χωρισμό. Ο Χρήστος αισθάνομαι ότι είναι οικογένειά μου. Δεν θα πω πως δεν υπήρξε θυμός όταν χωρίσαμε, αλλά έχουμε δυο παιδιά μαζί και είναι μεγάλη βλακεία να μην είναι στη ζωή μου ο άνθρωπος αυτός, με αγάπη. Και όπου υπάρχει αγάπη, υπάρχει και γαλήνη. Είμαι περήφανη για τη σχέση που έχουμε δημιουργήσει με τον Χρήστο.
Ήταν ζητούμενο αυτό; Το προσπαθήσατε πολύ;
Καμία προσπάθεια δεν έγινε. Απλώς δεν μας πέρασε ποτέ από το μυαλό ότι θα είμαστε απέναντι.
Πηγή: Περιοδικό ΟΚ! – Κυκλοφορεί σήμερα με την εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ
