Ειλικρινά, δεν ξέρω τι να σας απαντήσω σε αυτήν την ερώτηση. Ξυπνάνε εφιαλτικές μνήμες από αυτήν την συνεργασία. Τολμώ να πω πως δεν είναι ό,τι χειρότερο έχω ζήσει στο θέατρο αλλά ότι χειρότερο έχω ζήσει στην ζωή μου. Πονάει το στομάχι μου, η ψυχή μου. Ήταν λάθος μου που πίστεψα πως η παραμονή μου στο καλοκαιρινό σχήμα της περιοδείας εκείνης θα βοηθούσε την καταρρακωμένη μου ψυχολογία.
Έπρεπε να είχα σταματήσει και να είχα αποχωρήσει όταν έμαθα για το σοβαρό πρόβλημα υγείας μου με τον καρκίνο και όταν έκανα το πρώτο χειρουργείο κατά την διάρκεια των προβών. Πίστεψα όμως πως η παραμονή μου στις πρόβες θα μου έκανε καλό στην ψυχή. Και έπειτα σκεφτόμουν ως επαγγελματίας ηθοποιός. «Στρατιώτης οφείλω να είμαι στην δουλειά μου, ότι και αν συμβαίνει» είπα. Που να ήξερα όμως αυτό που θα ζούσα, αυτά που θα ζούσαμε εκείνο το φρικτό καλοκαίρι. Ούτε στους χειρότερους εφιάλτες μου δεν πίστευα πως σε μία επαγγελματική συνθήκη θα βιώναμε μια κόλαση εξευτελισμών της ύπαρξης και του επαγγέλματός μας. Ντροπή, πόνος, θλίψη! Μου είναι αδιανόητο ακόμα και σήμερα, που έχουν ακουστεί όλα αυτά, να σκεφτώ πώς ένας άνθρωπος που θέλει να ονομάζεται καλλιτέχνης και μάλιστα θεωρεί τον εαυτό του υπερταλαντούχο ασκεί σε τέτοιο βαθμό τη βία της εξουσίας. Έπαρση, οίηση, αλαζονεία κι ένα εξουσιαστικό «εγώ».
Και να σας πω την αλήθεια δεν με νοιάζει για εμένα, αλλά θεώρησα χρέος μου να μιλήσω για έναν συνάδελφο που πόνεσε τότε πολύ και δεν βρίσκεται πια στην ζωή. Έτσι, εδώ και αρκετό καιρό από τότε που ξέσπασε το #Me Too , έχουμε κάνει μαζικά ορισμένοι συνάδελφοι μια καταγγελία στο ΣΕΗ. Το οφείλουμε στην μνήμη του. Συγχωρέστε με, μα δεν θέλω να σας πω κάτι παραπάνω για αυτό. Έχουμε απευθυνθεί για τα δέοντα στα αρμόδια όργανα και αν ποτέ με καλέσει η Δικαιοσύνη θα καταθέσω. Δεν σας κρύβω πως μιλώντας για όλα αυτά σκέφτομαι και πολύ τον Δημήτρη, τον γιο του Πέτρου Φιλιππίδη.
Στενοχωριέμαι που ακούγονται όλα αυτά για τον πατέρα του και συναισθάνομαι την όποια απόγνωσή του. Ας με συγχωρήσει. Ο ίδιος δεν φταίει σε κάτι.
