Tην αντίδραση της Άννας Φόνσου προκάλεσε η συνέντευξη του ηθοποιού Γιώργου Λαμπάτου, ο οποίος τα τελευταία χρόνια ζει σε ένα υπόγειο 15 τ.μ., λαμβάνοντας 220 ευρώ τον μήνα.
Όπως έγινε γνωστό μέσω δημοσιεύματος της εφημερίδας «Espresso», ο ηθοποιός τα τελευταία χρόνια έχει έρθει αντιμέτωπος με εξαιρετικά δύσκολες καταστάσεις, οι οποίες τον οδήγησαν στο σημείο να σκεφτεί ακόμη και να δώσει τέλος στη ζωή του.
O ηθοποιός, μεταξύ άλλων, ανέφερε ότι έχει φτάσει στο σημείο να μαζεύει αποτσίγαρα από τον δρόμο να καπνίσει, ενώ εξήγησε ότι οι συνθήκες ακραίας φτώχειας, υπό τις οποίες ζει, τον έχουν οδηγήσει στην απομόνωση.
Άννα Φόνσου: Δεν είναι πολύ ωραίο να βγαίνουν και να λένε ότι πεινάνε και δεν έχουν να φάνε
Ωστόσο, η Άννα Φόνσου, μετά την αποκάλυψη της ιστορίας του Γιώργου Λαμπάτου, μίλησε στο «Πρωινό», λέγοντας, μεταξύ άλλων, ότι «δεν είναι πολύ ωραίο να βγαίνουν και να λένε ότι πεινάνε και δεν έχουν να φάνε. Δεν είναι καθόλου καλό, από τη στιγμή που υπάρχει το Σπίτι του Ηθοποιού, υπάρχει το Ταμείο Αλληλοβοήθειας των Ελλήνων Ηθοποιών».
Συγκεκριμένα, η Άννα Φόνσου είπε:
«Δεν ξέρω προσωπικά τον Λαμπάτο, ξέρω ότι είναι ένας πολύ καλός ηθοποιός. Αυτό που θέλω να πω και στον Λαμπάτο και στους άλλους ηθοποιούς είναι ότι το Σπίτι του Ηθοποιού είναι πάντα κοντά τους για να τους βοηθήσει. Αυτό που μου είπαν, ότι λέει ότι δεν έχει να φάει, μπορεί να έρχεται εδώ, να τρώει μεσημέρι, βράδυ, παρέα με τους ηθοποιούς. Να κάθεται, αν κάνουμε κάτι σε παραστάσεις να συμμετέχει. Αυτή τη στιγμή δεν έχω δωμάτιο να τον βάλω να καθίσει. Αργότερα μπορεί κάτι να αδειάσει, κάνουμε και το δίπλα κτίριο, θα έχει και εκεί δωμάτια, μπορεί να καθίσει σε εμάς» ανέφερε αρχικά η Άννα Φόνσου, μιλώντας στο «Πρωινό».
«Δεν είναι πολύ ωραίο να βγαίνουν και να λένε ότι πεινάνε και δεν έχουν να φάνε. Δεν είναι καθόλου καλό, από τη στιγμή που υπάρχει το Σπίτι του Ηθοποιού, υπάρχει το Ταμείο Αλληλοβοήθειας των Ελλήνων Ηθοποιών. Είμαστε όλοι πρόθυμοι να τους βοηθήσουμε. Εγώ κάθε απόγευμα με ένα συνεργάτη μου τρέχουμε σε ηθοποιούς που δεν μπορούν να σηκωθούν από το κρεβάτι τους, να τους πηγαίνουμε φαγητά, τους περιποιούμεθα υγιεινά, να τους φτιάχνουμε τα σπίτια τους. Δεν είναι ωραίο να βγαίνουν και να ακούει ο κόσμος ότι αυτοί οι ιδιαίτεροι άνθρωποι δεν έχουν να φάνε, δεν ισχύει αυτό. Λοιπόν, εγώ λέω στον κύριο Λαμπάτο, όποτε θέλει να έρθει σε επικοινωνία μαζί μου, να βρούμε μια λύση για να καλυτερεύσει η ζωή του. Να ζητήσει βοήθεια από το Σπίτι του Ηθοποιού τον συμβουλεύουμε. Βέβαια να έρθει να με βρει», πρόσθεσε η ίδια.
Η εξομολόγηση του Γιώργου Λαμπάτου
«Πέρασε από το μυαλό μου ακόμα και να αυτοκτονήσω… Ξέρεις τι είναι να καπνίζω ακόμα και αποτσίγαρα που βρίσκω στον δρόμο; Να μην έχω πολλές φορές ένα κομμάτι ψωμί; Μου είχαν κόψει το ρεύμα για ενάμιση χρόνο! Δεν είπα σε κανέναν τίποτα, από αξιοπρέπεια. Επαιρνα την κιθάρα μου και με ένα κεράκι μέσα στο δωμάτιο τραγουδούσα παρέα με το σκυλάκι μου. Τι να πρωτοπληρώσεις με τα 220 ευρώ που παίρνω ως επίδομα; Τώρα είναι έτοιμοι να μου κόψουν ξανά το ρεύμα» είπε, μεταξύ άλλων, ο ηθοποιός στην «Espresso».
«Δουλειά ζητάω. Οχι ελεημοσύνη. Οταν δεν έχεις δουλειά, είσαι σαν ζωντανός νεκρός. Ζόμπι. Εναν χρόνο ταλαιπωρούμαι με το ισχίο και σε λίγες μέρες θα μπω στο χειρουργείο», ήταν τα πρώτα του λόγια στον δημοσιογράφο Νίκο Νικόλιζα.
«Τώρα πια επιβιώνω με το ΚΕΑ των 150 ευρώ τον μήνα συν το επίδομα ενοικίου, που είναι 70 ευρώ. Πέθαναν και οι γονείς μου και, δυστυχώς, τα πράγματα για μένα είναι πολύ πολύ δύσκολα. Καμιά φορά με παίρνουν και σε παιδικές παραστάσεις, επειδή τραγουδάω κιόλας, ενώ έχω γράψει αρκετά παιδικά έργα», εξομολογείται.
Στην ερώτηση αν έχει ενδιαφερθεί κάποιο από τα σωματεία των ηθοποιών, απάντησε: «Δεν έχω χτυπήσει καμία πόρτα. Ντρέπομαι και δεν αισθάνομαι καλά να μιλήσω για όλα όσα βιώνω. Το επόμενο όμως βήμα είναι είτε να ζητήσω βοήθεια από το Σπίτι του Ηθοποιού είτε να μείνω στον δρόμο. Η οικονομική ανέχεια με έχει φτάσει πριν από λίγους μήνες να μην έχω ρεύμα για ενάμιση χρόνο στο σπίτι. Και τότε δεν είπα απολύτως τίποτα σε κανέναν. Γιατί, όπως κατάλαβα, η αξιοπρέπεια σήμερα μετριέται με το χρήμα. Και, δυστυχώς, έφτασα στο σημείο να χάσω την αξιοπρέπειά μου και να πέσω πολύ χαμηλά. Πέρασε από το μυαλό μου να δώσω τέλος στη ζωή μου, γιατί βλέπω την αδικία και βρίσκω συνεχώς μπροστά μου τοίχο. Σκεφτείτε ούτε στον Σπύρο Μπιμπίλα, που τον έχω σαν αδερφό μου, δεν είπα τίποτα αυτά τα χρόνια».
