Η δημοσιογράφος Δώρα Τσαμπάζη μίλησε σήμερα (8/3) στην εκπομπή «Fay’s Time» του ΣΚΑΪ και αναφέρθηκε, μεταξύ άλλων, στην Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας και στην απώλεια του συζύγου της, Αλέξανδρου Νικολαΐδη.
«Είναι δύσκολο να είσαι γυναίκα, μεγαλώνουμε σε ένα πατριαρχικό περιβάλλον, όπου η μία πρέπει να ανταγωνίζεται την άλλη κι έτσι, μας έχουν μάθει από μικρές» είπε αρχικά η Δώρα Τσαμπάζη για την Ημέρα της Γυναίκας.
Μιλώντας για τον Αλέξανδρο Νικολαΐδη και πώς κατάφερε να διαχειριστεί τον θρήνο, διευκρίνισε πως «ποτέ δεν είσαι έτοιμος για την απώλεια. Προτιμώ που είχα χρόνο να το διαχειριστώ. Στα παιδιά μου λέω την αλήθεια πάντα».
Δώρα Τσαμπάζη: Όλα όσα ανέφερε για τον Αλέξανδρο Νικολαΐδη
«Έχει αλλάξει η ζωή μου, μετά την απώλεια του συζύγου μου, λυπάμαι που έπρεπε να συμβεί κάτι τόσο συγκλονιστικό για να αλλάξω κάποια πράγματα. Ήμουν πιο γκρινιάρα, έβαζα εμπόδια στον εαυτό μου. Για εμένα πλέον, κάθε μέρα που ξυπνάω και ανοίγω τα μάτια είναι άλλη μια μέρα κοντά στα παιδιά μου» υπογράμμισε αρχικά.
«Τα μαύρα ρούχα καταπιέζουν περισσότερο τις γυναίκες και δεν ήθελα να γίνω γρανάζι σε ένα σύστημα καταπίεσης για τη γυναίκα. Έτσι, έσπασα τα στερεότυπα με τα μαύρα ρούχα. Αποφάσισα πλέον, να πορευτώ με χρώματα» συνέχισε, εξηγώντας τον λόγο που δεν φόρεσε μαύρα ρούχα μετά την απώλειά της.
Για τον θάνατο του άντρα της κι Ολυμπιονίκη, Αλέξανδρου Νικολαΐδη, δήλωσε ακόμη: «Όταν φεύγει κάποιος, το “γιατί σε εμένα;”, από πόνος γίνεται δύναμη. Έπειτα πας στην ερώτηση “τώρα τι κάνω;”. Στην αρχή της ασθένειας του συζύγου μου, έκανα ψυχοθεραπεία. Ποτέ δεν είσαι έτοιμος για την απώλεια. Προτιμώ που είχα χρόνο να το διαχειριστώ. Στα παιδιά μου λέω την αλήθεια πάντα. Όταν θέλουν να μιλήσουν για τον πατέρα τους, δεν αλλάζω κουβέντα, επειδή με στενοχωρεί. Είναι ο τρόπος του παιδιού να εκφραστεί».
«Κάνω δύο δουλειές αυτή τη στιγμή, θα κάνω τη νύχτα μέρα για να αντεπεξέλθω στην καθημερινότητα. Με ενοχλεί όταν μου λένε να ξαναφτιάξω τη ζωή μου. Εννοούν ότι πρέπει να γνωρίσω κάποιον ή να παντρευτώ ξανά. Αυτό είναι στερεότυπο. Δεν θα επιτρέψω να με λυπηθεί κανείς και πρώτα στον εαυτό μου. Είμαι κοντά σε οικογένειες καρκινοπαθών» συμπλήρωσε για το πώς διαχειρίζεται την –τόσο– δύσκολη καθημερινότητά της.
Τέλος, δήλωσε: «Με την ψυχοθεραπεία πρόλαβα την κατάθλιψη και δεν με άφησαν και τα παιδιά μου να φτάσω εκεί. Η απόφαση για τη δημοπράτηση των μεταλλίων ήταν του συζύγου μου. Μετά την απώλεια του συζύγου μου, έπαθα νοσοφοβία. Στα παιδιά μου είμαι ψύχραιμη, για εμένα έχω τον φόβο για να μην πάθω κάτι για εκείνα».
