Αντιμέτωποι με τον κίνδυνο ακρωτηριασμού είναι περίπου 50.000 ασθενείς με διαβήτη στη χώρα μας, οι οποίοι έχουν εμφανίσει έλκη στα κάτω άκρα.
Όπως δήλωσε στο Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων ο παθολόγος με εξειδίκευση στον σακχαρώδη διαβήτη και πρόεδρος της Εταιρείας Μελέτης Παθήσεων Διαβητικού Ποδιού (ΕΜΕΔΙΠ ) Χρήστος Μανές, τα συγκεκριμένα άτομα αν δεν τύχουν έγκαιρης και έγκυρης θεραπευτικής αντιμετώπισης, ενδέχεται να χάσουν τo δάχτυλό τους ή τμήμα του ποδιού τους.
«Στην Ελλάδα έχουμε περίπου 1.200.000 διαβητικούς. Εκείνο που πρέπει να δούμε είναι πώς μπορούμε να αποτρέψουμε αυτή τη μάστιγα του ακρωτηριασμού. Σύμφωνα με στοιχεία που έχουμε, παλαιότερα γίνονταν 3000 ακρωτηριασμοί ετησίως στην Ελλάδα, δηλαδή 3000 διαβητικοί χάνανε το πόδι τους.
Με τη λειτουργία των Ιατρείων Διαβητικού Ποδιού στα δημόσια νοσοκομεία ο αριθμός αυτός άρχισε να μικραίνει. Όταν ιδρύθηκε η ΕΜΕΔΙΠ, το 2006, είχαμε μόνο δύο Ιατρεία Διαβητικού Ποδιού σε όλη την Ελλάδα και αυτά στη συνέχεια έγιναν 16 και δημιουργήθηκαν από συναδέλφους που είχαν ειδική εκπαίδευση στο διαβητικό πόδι» επισήμανε ο κ. Μανές.
Παράλληλα υπογράμμισε ότι στην Ελλάδα υπάρχουν περίπου 300.000 διαβητικοί οι οποίοι έχουν μια επιπλοκή του διαβήτη, τη διαβητική νευροπάθεια, δηλαδή έχουν χάσει την προστατευτική αίσθηση του πόνου.
Το γεγονός αυτό, όπως εξηγεί ο κ. Μανές, είναι ιδιαίτερα επικίνδυνο καθώς μπορεί να πατήσουν μια καρφίτσα ή ένα καρφί, να μην το καταλάβουν επειδή δεν πόνεσαν, να δημιουργηθεί μια πληγή που γίνεται πύλη εισόδου μικροβίων και να πάθουν λοιμώξεις.
Τι να κάνουν όσοι έχουν διαβητικό έλκος
Όσον αφορά την αντιμετώπιση του διαβητικού έλκους, ο κ. Μανές, ανέφερε ότι υπάρχουν ουσίες οι οποίες βοηθάνε την επούλωση, όπως η θειϊκή ηπαράνη , οι οποίες πρέπει να εφαρμόζονται από ιατρό πάνω σε καθαρό έλκος.
«Είναι ένα σπρέι το οποίο κατά κάποιο τρόπο δημιουργεί ένα δίκτυο πάνω στο οποίο ο οργανισμός εφαρμόζει τα νέα στοιχεία και δημιουργείται δέρμα, επιδερμίδα κλπ και κλείνει η πληγή.
Επίσης βοηθάνε πολύ τα ειδικά υποδήματα των διαβητικών από τα οποία αφαιρείται το πρόσθιο μέρος και μπορούμε κάνουμε μία οπή εκεί, όπου υπάρχει μια πληγή, η οποία δεν πρέπει να πιέζεται . Όπου υπάρχει πληγή και πιέζεται δεν μπορεί να κλείσει. Δημιουργεί δηλαδή έναν κάλο ο οποίος αποτρέπει την επούλωσή της» επισήμανε ο κ. Μανές.
