Πόσο πραγματική είναι η ανεργία που καταγράφεται πανελλαδικά; Ο νομός Έβρου είναι τυπικό δείγμα του τι συμβαίνει στην αγορά εργασίας και με τις ελλείψεις προσωπικού σε βασικούς κλάδους της οικονομίας.
Ο δημοσιογράφος της ΕΡΤ Δημήτρης Σταματάκης, ανιχνεύει ένα πρόβλημα που είναι ενδημικό στην κοινωνία. Άνεργους πτυχιούχους, χωρίς άμεση ανάγκη ευρέσεως εργασίας και επιδοματούχους.
Ο Στάθης Ασπιώτης, Πρόεδρος του Εργατικού Κέντρου μιλά για αποκλιμάκωση της ανεργίας το τελευταίο διάστημα, αλλά και τις παράλληλες ελλείψεις εργαζομένων σε διάφορους κλάδους.
Πολλοί νέοι ασχολούνται με τα τουριστικά επαγγέλματα, αλλά ως περιστασιακή λύση και περιμένουν να βρούν εργασία στο αντικείμενο των σπουδών τους. για αυτό λείπουν εργάτες, τεχνίτες, ειδικά στα βόρεια του νομού που είναι κυρίως αγροτική περιοχή, λέει ο κ. Ασπιώτης. Με την κρίση και την πανδημία οι εργάτες γης από άλλες χώρες μετακινήθηκαν προς την κεντρική Ευρώπη.
Το ερώτημα δεν είναι ρητορικό, αλλά πρακτικό: Γιατί οι Έλληνες δεν επιλέγουν να εργαστούν αντί να κάθονται και να περιμένουν πότε θα βρούν την ιδανική κατ’ αυτούς εργασία;
Όσοι είχαν κάποια χρήματα τα επένδυσαν σε παλιά ακίνητα, τα οποία τα νοικιάζουν μέσω AirBnb, καθώς ο νομός εξελίσσεται πλέον τουριστικά και υπάρχει ανάγκη καταλυμάτων. Εάν έχουν ανάγκη μπορεί να δουλέψουν για λίγο στην εστίαση, αλλά οι περισσότεροι προσδοκούν σε μια εργασία ανάλογη του πτυχίου τους.
Υπέρ των επιδομάτων εργασίας και όχι των επιδομάτων ανεργίας δηλώνει ο κ. Ασπιώτης και τονίζει: «Δεν μπορεί να γίνονται όλοι γιατροί και δικηγόροι, χρειάζονται και τεχνίτες». Θέτει επίσης μετ’ επιτάσεως το θέμα του επαγγελματικού προσανατολισμού.
Σχολές χωρίς επαγγελματικό αντίκρισμα με βαρύγδουπους τίτλους, προσφέρουν πτυχία για να στολίζουν κάποιον τοίχο, αλλά οι περισσότεροι γονείς και υποψήφιοι τις επιλέγουν με το σκεπτικό ενός ΑΣΕΠ, μέσω του οποίου συχνά προσλαμβάνονται όποιοι απλώς διαθέτουν έναν πανεπιστημιακό τίτλο. Μήπως η ευμάρεια των τελευταίων ετών οδηγεί σε υπερφίαλες συμπεριφορές, και κάποιοι στρεβλά τοποθετούν εαυτούς ψηλότερα από τους άλλους στην φαντασιακή τους εργασιακή πυραμίδα;
Έτσι, αυξάνεται ο αριθμός των εχόντων στο βιογραφικό τους “πτυχία”, τα οποία προβάλουν ως προσόν για να αρνούνται να εργαστούν σε κλάδους με ζήτηση εργασίας και για να διεκδικούν επιδόματα. Χωρίς να λαμβάνεται υπ’ όψιν το ετήσιο ατομικό εισόδημα, για την καταβολή του επιδόματος ανεργίας, δηλαδή έσοδα π.χ. από ενοίκια το βασικό μηνιαίο επίδομα ανέρχεται στα 438 ευρώ τον μήνα, ενώ για κάθε εξαρτώμενο μέλος της οικογένειας προσαυξανόμενο κατά 10%, φτάνει στα 520 €/μηνιαίως. Επιπλέον, μόνο εάν το ετήσιο ατομικό εισόδημα υπερβαίνει τα 10.000 ευρώ, ο δικαιούχος φορολογείται. Αυτό σημαίνει πως πολλοί επιλέγουν έναν επιδοματικό από έναν εργασιακό βίο. Το θέμα είναι πως σύμφωνα με την νομοθεσία το επίδομα δίνεται σε εκείνους που είναι διατεθειμένοι και ικανοί να εργαστούν, αλλά τι γίνεται όταν ισχύει το δεύτερο και όχι το πρώτο; Πόσο αντιληπτό είναι πως τα επιδόματα ανεργίας προέρχονται από την φορολόγηση των άλλων εργαζομένων;
ΕΡΤ
