Ο Γιάννης Ζουγανέλης δεν χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις. Μουσικός, κωμικός, ηθοποιός, παρουσιαστής, συγγραφέας, δάσκαλος, βρίσκεται στο προσκήνιο μισό αιώνα έχοντας γράψει ιστορία στα ελληνικά δρώμενα. Τις προηγούμενες μέρες βρέθηκε στη Λάρισα και συγκεκριμένα χθες, Τσικνοπέμπτη, ήταν ο μεγάλος πρωταγωνιστής στο γλέντι που στήθηκε στην Κεντρική Πλατεία. Τραγούδησε, μίλησε με τον κόσμο, όπως μόνο εκείνος ξέρει να κάνει, με το χιούμορ του και την καλή του διάθεση, παρέα με τους μουσικούς του. «Τη Λάρισα την αγαπώ πολύ», μας λέει και «είναι μια πόλη με σημαντικούς ανθρώπους». Μια συζήτηση μαζί του δεν την βαριέσαι ποτέ και η αλήθεια είναι ότι έχεις πάντα πολλά να μάθεις από εκείνον. Μιλήσαμε λοιπόν για την πόλη μας, για το χιούμορ που έχουμε χάσει τελευταία ως λαός, για την πολιτική ορθότητα, για την ταινία «Ας περιμένουν οι γυναίκες» που η χάρη της έφτασε έως την… Αγγλία, αλλά και για το τελευταίο άλμπουμ του με τίτλο «Μαύρος Μαρκαδόρος».
Αναλυτικά η συνέντευξη έχει ως εξής:
Kε Ζουγανέλη ξεκινώντας από τις καραντίνες και όλα τα παρελκόμενα της πανδημίας και φτάνοντας έως την τραγωδία των Τεμπών, έχω την αίσθηση ότι ο κόσμος αφενός έχει ανάγκη το ξέσπασμα, τη διασκέδαση, αφετέρου νιώθω ότι διασκεδάζει με ενοχές σήμερα. Ποια είναι η γνώμη σας;
Στη ζωή συνυπάρχουν όλα. Ένας άνθρωπος που έχει μνήμη και συγκεκριμένη ιδεολογία δεν ξεχνάει εύκολα. Όταν αυτό που νιώθει έχει ρίζες στην ίδια τη ζωή και στη διεκδίκησή της δεν γίνεται να ξεχάσει. Τα σημάδια λοιπόν αυτού του αποτρόπαιου εγκλήματος στα Τέμπη μένουν ανεξίτηλα. Από την άλλη πλευρά, η ψυχαγωγία που είναι η αγωγή της ψυχής, με αφορά περισσότερο από τη διασκέδαση και να ξέρετε ότι χρειάζεται να μπορείς να θυμάσαι αλλά ταυτόχρονα να ψυχαγωγείσαι. Συνυπάρχουν η χαρά με τον πόνο και για να μπορέσει η ψυχή να θυμάται χρειάζεται και τη χαρά. Τα υπόλοιπα περί καραντινών με αφήνουν αδιάφορο τώρα. Εργάστηκα δημιουργικά με πολλή προσοχή και φορώντας μάσκα όπου ήταν απαραίτητο αλλά έχει τελειώσει η καραντίνα και ας μην την αναφέρουμε πια γιατί νομίζω ότι οπισθοδρομούμε. Το θέμα είναι να φύγουμε από αυτή την περίοδο της κακής επικοινωνίας της καθημερινότητάς μας. Οι άνθρωποι είμαστε γεννημένοι για να πετάμε και εμείς πάμε και μπαίνουμε σε ένα κλουβί στο οποίο δεν μπορούν να λειτουργήσουν τα φτερά μας. Οι Απόκριες είναι γιορτές και παραμένουν στην Ελλάδα από τον Διόνυσο ακόμη, από τις διονυσιακές γιορτές. Έχουμε ήθη και έθιμα και διασκεδάζουμε, συνυπάρχουμε σ’ αυτές τις γιορτές, ταυτόχρονα όμως δεν ξεχνάμε.
Πιστεύετε ότι έχουμε χάσει το χιούμορ μας ως λαός τελευταία;
Ως λαός έχουμε ένα μεγάλο πολιτιστικό, ιστορικό και επιστημονικό εκτόπισμα. Είμαστε από τις ελάχιστες χώρες στον κόσμο που δεν έχουμε Ακαδημία Τεχνών, Πανεπιστήμιο Τεχνών. Αυτό είναι μια απόδειξη της έλλειψης ενδιαφέροντος των εξουσιαζόντων, με την εξουσία συχνά να αναμασά τα λόγια της και να αντιπαρατίθεται συνεχώς με το συμφέρον. Όλα αυτά συνυπάρχουν. Ανέκαθεν ίσχυαν αλλά νομίζω ότι τα τελευταία χρόνια έχει ανέβει το εγώ μας, με την κακή έννοια, το εγώ της αντιπαράθεσης, της ψευτομαγκιάς και η ζωή δεν προχωρά με αυτά. Θα προχωρήσει με τους άλλους ανθρώπους. Με τους ανθρώπους που σκέφτονται, που εργάζονται, που κάνουν πλάκα και δεν μπαίνουν στη λογική του ωχαδερφισμού. Αλλά θέλει προσοχή. Δεν πρέπει να είμαστε του χάι χούι αλλά της συνύπαρξης.
Με την πολιτική ορθότητα τι γίνεται;
Η πολιτική ορθότητα έχει και καλά και κακά στοιχεία. Τα καλά είναι σίγουρα ότι πρέπει να σεβόμαστε πραγματικά τον άλλον και πως ακριβώς θα τον χαρακτηρίσουμε. Από την άλλη πλευρά όμως κι ένας λόγος που δεν κάνω σατιρική εκπομπή που μου πρότειναν είναι ότι πρέπει να σκεφτώ πως θα προσεγγίσω τα θέματα γιατί έχει αλλάξει πολύ η ζωή. Προέρχομαι από ένα περιβάλλον στο οποίο ήταν και οι δυο γονείς μου κωφοί. Έζησα μαζί τους εξαιρετικά χρόνια, με καλλιέργεια, με αγάπη, με ύλη, δεν μου έλειψε τίποτα σε όλα τα επίπεδα. Υπήρξα κοντά και στην Ένωση Κωφών. Κάποια στιγμή έρχονταν άνθρωποι κωφοί στο θέατρο να με δουν, είχαμε καλές σχέσεις, όποτε μπορούσα έβαζα και έναν άνθρωπό μου να μεταφράζει. Ένας από αυτούς τους θεατές μια μέρα με είχε ρωτήσει γιατί ενώ σατιρίζω όλο τον κόσμο δεν το κάνω με τους ίδιους. Και άρχισα λοιπόν να σατιρίζω και κωφούς ανθρώπους. Για σκεφτείτε σήμερα αν το έκανα τι θα ακουγόταν. Με αφορμή την ορθότητα να πούμε και κάτι άλλο σημαντικό. Μέσα στην ορθότητα δεν περιλαμβάνεται μόνο το κακό αλλά και το καλό το οποίο βλέπω να μην επικοινωνείται με τον ίδιο τρόπο. Αν πω εγώ για παράδειγμα ότι εσείς είστε ένας καλός δημοσιογράφος με στοχευμένες ερωτήσεις θα μείνει εδώ μεταξύ μας. Αν πω όμως ότι είστε ένας κλέφτης και απατεώνας θα το μάθουν όλοι. Η Ελλάδα είναι κάτι άλλο, πολύ μεγαλύτερο και σπουδαιότερο από την εικόνα που δείχνουν τα κανάλια τελευταία. Δεν υπάρχουν μόνο εγκληματίες, δολοφόνοι, βιαστές και απατεώνες εδώ.
Έχετε σημαντικές επιτυχίες εκτός των άλλων και στον κινηματογράφο. Μια τεράστια επιτυχία 25 χρόνια σχεδόν μετά σημειώνει η ταινία «Ας περιμένουν οι γυναίκες» του Σταύρου Τσιώλη, στην οποία πρωταγωνιστείτε. Που οφείλεται αυτή η επιτυχία;
O Σταύρος Τσιώλης ήταν μια ιδιαίτερη περίπτωση στην ελληνική κουλτούρα. Ήταν ένας άνθρωπος κατ’ αρχάς που είχε μέσα του πολλή αγάπη και συνδύαζε διαφορετικά πράγματα. Αγαπούσε τα τραγούδια που έλεγαν στα μπουζούκια, στα σκυλάδικα, ταυτόχρονα ήταν ένας άνθρωπος που λάτρευε τον Χατζηδάκη και τον Θεοδωράκη και ήταν κι ένας εξαιρετικός θεατρικός συγγραφέας, έγραψε μερικά σπουδαία έργα. Στην ταινία αυτή που λέτε εμπεριέχεται μεγάλη αλήθεια αλλά και κωμικότητα. Το λέω κάθε φορά. Η κωμικότητα πρέπει να είναι το μέτρο της εξέλιξής μας, μέσα στις σχέσεις μας αν δεν υπάρχει χιούμορ πρέπει να βρούμε άλλους ανθρώπους να προχωρήσουμε. Είχα βρεθεί στην Αγγλία πριν μερικά χρόνια με τον μακαρίτη τον φίλο μου τον Λαυρέντη Μαχαιρίτσα για μια συναυλία και έγινε ένα απίστευτο περιστατικό. Είχαν έρθει Άγγλοι με μπλουζάκια «Ας περιμένουν οι γυναίκες», νόμιζα στην αρχή ότι ήταν Έλληνες, αλλά μιλήσαμε και κατάλαβα μετά ότι είναι Άγγλοι. Για σκεφτείτε το! Θα μπορούσα ώρες να μιλάω για αυτή τη μορφή του ελληνικού κινηματογράφου. Στη Θεσσαλονίκη πήγα πρόσφατα σ’ ένα αφιέρωμα στον Τσιώλη. Ήταν ένα κατάμεστο σινεμά στο οποίο όχι μόνο έλεγαν τις ατάκες όλοι απ’ έξω, αλλά τραγούδαγαν και τα τραγούδια της ταινίας. Ήταν κάτι μοναδικό και συγκινητικό.
Πάμε και στο τελευταίο σας άλμπουμ. Γιατί «Μαύρος Mαρκαδόρος»;
Είναι μια σύνθεση διαφορετικών τραγουδιών σε στίχους του κατά τη γνώμη μου μεγάλου ποιητή και διανοούμενου, Ισαάκ Σούση. Έχει γράψει εξαιρετικά τραγούδια. Ο Μάνος Ελευθερίου είναι η αιτία που ολοκλήρωσα αυτό τον δίσκο, μου είχε πει θυμάμαι «Γιάννη, σε παρακαλώ, να το εκδώσεις αυτό». Τα τραγούδια τα γράφαμε πολλά χρόνια. Ο δίσκος είναι πολυσυμμετοχικός. Τραγουδάει ο Κώστας Μακεδόνας, η συμβία μου η Ισιδώρα Σιδέρη, ο Γεράσιμος Ανδρεάτος, τα Κίτρινα Ποδήλατα, ο Αλέξανδρος Χατζής, ο Γιώργος Δημητριάδης, η Λαμπρινή Καρακώστα. Η τέχνη είναι η αντανάκλαση της κοινωνίας και είμαι πολύ χαρούμενος για τον «Μαύρο Μαρκαδόρο».
Ποια η σχέση σας με τη Λάρισα;
Τη Λάρισα την αγαπώ πολύ. Για αυτό χάρηκα ιδιαίτερα που προσκλήθηκα από τον Δήμο Λαρισαίων. Αγαπώ τους ανθρώπους αυτής της πόλης. Η πόλη αυτή έχει το Θεσσαλικό Θέατρο, ένα σημαντικό Θέατρο ομολογουμένως, έχει τον Κώστα Τσιάνο, την Άννα Βαγενά, τον Λάκη Λαζόπουλο, σημαντικές προσωπικότητες. Δεν μπορώ όμως να μην αναφερθώ και σε έναν ακόμη, νεότερο και υπερβολικά ταλαντούχο άνθρωπο και μουσικό, Λαρισαίο που δεν του έχει δοθεί η ευκαιρία να εκφραστεί έτσι όπως θα έπρεπε. Αυτός είναι ο Ευριπίδης Μπέκος, αυτό το παιδί θα με θυμηθείτε ότι θα φτάσει πολύ ψηλά. Η Λάρισα λοιπόν όπως και κάθε πόλη είναι οι άνθρωποί της. Πρέπει η κάθε αρχή παντού να μας υπολογίζει σωστά, να μπορούμε να εμφανιζόμαστε ευπρεπώς, με την έννοια της συνεργασίας και της ανταμοιβής. Γιατί δεν είναι μόνο ένας καλλιτέχνης ο οποίος απλά εμφανίζεται, από πίσω υπάρχουν και άλλοι άνθρωποι που δεν φαίνονται, μια σειρά συνεργατών δηλαδή. Με την ευκαιρία λοιπόν θέλω να ευχαριστήσω τον Δήμο Λαρισαίων για την πρόσκληση και για τη συνεργασία.
Πηγή:larissanet.gr
