Με τον κορονοϊό να εξακολουθεί να μας απασχολεί, τα περιστατικά της παρατεταμένης COVID 19 (long covid), παραμένουν αρκετά.
Τι ονομάζουμε LONG COVID;
Με τον ορισμό αυτό, αναφερόμαστε στην επιμονή των συμπτωμάτων ή στην εμφάνιση νέων συμπτωμάτων μετά την οξεία λοίμωξη από τον ιό SARS-CoV-2. Τα συμπτώματα αυτά που διαρκούν περισσότερο από τις ημέρες της καραντίνας ή μπορεί να εμφανίζονται εκ νέου μετά από αυτές μπορεί να είναι ποικίλα, μπορεί να εμφανίζονται ακόμα και μετά από ήπια νόσηση, και φαίνεται ότι αφορούν όλα τα συστήματα του οργανισμού. Δεν έχει προς το παρόν συνδεθεί απόλυτη συσχέτιση πως αυτό το σύνδρομο το εμφανίζουν μόνο όσοι νοσηλεύονται σε Μονάδες Εντατικής Θεραπείας, αλλά ίσα ίσα έχει παρατηρηθεί ακόμη και σε αυτούς που νόσησαν ήπια.
Γιατί όμως άραγε καθυστερεί η ανάρρωση σε κάποιους ασθενείς, ενώ άλλοι επανέρχονται πιο γρήγορα;
Οι παρακάτω καταστάσεις είναι κάποιες από τις πιθανές απαντήσεις στο ερώτημα αυτό και είναι ορισμένοι από τους λόγους που κάποιοι ασθενείς εκδηλώνουν το σύνδρομο σε σχέση με άλλους.
Η επίμονη παρουσία του ιού στο αίμα, λόγω αδυναμίας του οργανισμού να παράξει αντισώματα.
Η υποτροπή της νόσου ή η επαναλοίμωξη,
Η φλεγμονώδης απάντηση ή ανοσολογική αντίδραση του οργανισμού, καθώς και ψυχολογικοί παράγοντες όπως το μετατραυματικό στρες.
Μακροπρόθεσμες επιπλοκές από το αναπνευστικό, το μυοσκελετικό και νευροψυχιατρικά συμπτώματα έχουν περιγραφεί μετά και από νόσηση και από άλλους κορονοιούς (SARS και MERS) και πιθανώς να υπάρχει αναλογία ως προς τους υποκείμενους μηχανισμούς.
Σε τι ποσοστό μπορεί να υπάρχουν συμπτώματα LONG-COVID που επιμένουν;
Μια πρόσφατη μελέτη από τις Ηνωμένες Πολιτείες έδειξε ότι το 35% των ασθενών αναφέρει επιμονή των συμπτωμάτων πέραν των τριών εβδομάδων. Σε μελέτες που έγιναν σε νοσηλευόμενους ασθενείς το ποσοστό επίμονων συμπτωμάτων μετά την έξοδο από το νοσοκομείο φαίνεται να είναι μεγαλύτερο και κυμαίνεται έως και 80%.
Με χρόνια κόπωση οι μισοί.. Ποια είναι τα βασικά συμπτώματα;
Το συχνότερο σύμπτωμα που επιμένει είναι το αίσθημα κόπωσης, η κακουχία και η κούραση. Επίσης, έχουν αναφερθεί έντονα η κατάθλιψη, άλλες αγχώδεις διαταραχές καθώς και διαταραχές ύπνου σε ποσοστό περίπου ένας στους τρεις. Από το αναπνευστικό σύστημα, η δύσπνοια και ο βήχας αναφέρονται σε ποσοστό περίπου 40%, ενώ διαταραχές στις απεικονιστικές εξετάσεις (στοιχεία ίνωσης στον πνεύμονα) μπορεί να ανευρίσκονται ακόμα και τρεις μήνες μετά την οξεία φάση της νόσου. Ένας ασθενής στους πέντε ίσως αναφέρει συμπτώματα από το καρδιαγγειακό σύστημα όπως θωρακικό άλγος, αίσθημα παλμών, ταχυκαρδία, ορθοστατική υπόταση, ενώ σε ένα μικρό ποσοστό μπορεί όψιμα να εμφανιστούν πιο σοβαρές επιπλοκές όπως μυοκαρδίτιδα και θρομβώσεις. Συχνές είναι οι διαταραχές μνήμης και συγκέντρωσης περίπου στο 30% των ασθενών, ενώ αναφέρονται κεφαλαλγίες και ίλιγγος. Η ανοσμία και η αγευσία, συχνά συμπτώματα στην οξεία φάση της νόσου, μπορεί να επιμένουν σε ένα 10% για παρατεταμένο διάστημα πέραν των τριών εβδομάδων.
Θεραπευτικά απαιτείται ολοκληρωμένη προσέγγιση
Θα είχε σίγουρα νόημα η ολοκληρωμένη φροντίδα ασθενών με κορονοϊό και η τακτική παρακολούθησή του ασθενή ακόμη και μετά την ίαση για κάποιο χρονικό διάστημα έως την πλήρη ίαση. Και ο ιδανικότερος τρόπος για αυτή την ολιστική, όπως λέγεται, αντιμετώπιση είναι η δημιουργία post-covid ιατρείων, που θα μπορούν να προσφέρουν μια ολοκληρωμένη φροντίδα σε όσους προσβλήθηκαν από τη νόσο COVID-19.
Ο εργαστηριακός έλεγχος και η θεραπευτική προσέγγιση θα πρέπει να είναι εξατομικευμένα, ανάλογα με τη συμπτωματολογία και τα κλινικά ευρήματα στον κάθε ασθενή. Ας μην ξεχνάμε και την ψυχική υποστήριξη των ασθενών αυτών, ιδιαίτερα μετά την απομόνωση και καραντίνα, η οποία συνήθως απαιτεί μακροχρόνια παρακολούθηση και θεραπεία.
Ποιες ειδικότητες απαιτούνται για την αποκατάσταση
Σύμφωνα με τα έως τώρα δεδομένα και πιο συγκεκριμένα σύμφωνα με τη Βρετανική Εταιρεία Νοσημάτων Θώρακος (British Thoracic Society) οι ασθενείς με σοβαρά συμπτώματα από το αναπνευστικό χρειάζονται επανέλεγχο με ακτινογραφία ή αξονική θώρακος μετά από 12 εβδομάδες, ενώ όσοι παρουσιάζουν εμμένοντα συμπτώματα, θα πρέπει να παραπέμπονται σε πνευμονολόγο και ειδικά κέντρα αναπνευστικής αποκατάστασης.
Όμως, σίγουρα θα απαιτηθούν διαφορετικές ιατρικές ειδικότητες (όπως λοιμωξιολόγοι, παθολόγοι, πνευμονολόγοι, καρδιολόγοι, ψυχίατροι, νευρολόγοι, φυσίατροι, ρευματολόγοι, αιματολόγοι, ενδοκρινολόγοι, δερματολόγοι και άλλοι) αλλά και λοιποί επαγγελματίες υγείας με κομβικό ρόλο στην αποκατάσταση (ψυχολόγοι, φυσικοθεραπευτές, νευροψυχολόγοι, εργοθεραπευτές, λογοθεραπευτές, διατολόγοι κλπ.) θα πρέπει να αλληλεπιδράσουν με κοινό τρόπο, με συνέπεια και σεβασμό στον κάθε ένα ξεχωριστά για αυτή την ολιστική αντιμετώπιση. Φυσικά όλα εξαρτώνται από την βαρύτητα της κατάστασης και πόσο έχει επηρεαστεί το σύνολο της υγείας του πάσχοντα (σωματικής, ψυχικής και κοινωνικής υγείας).
Πηγή: Shape.gr
