Παρουσιαζόταν ως φίλος και συνεργάτης του Γιώργου Παπανδρέου, όταν ήταν Πρωθυπουργός και εισέπραττε χρήματα για δήθεν χρηματοδοτούμενα προγράμματα φωτοβολταΐκών πάρκων, όμως αποκαλύφθηκε η απάτη, καταδικάστηκε και τώρα ζήτησε την επιείκεια των αρεοπαγιτών.
Έλεγε τάχαμ τάχαμ ότι γνώριζε τον τότε πρωθυπουργό Γεώργιο Παπανδρέου από τότε που σπούδαζαν στις Η.Π.Α. Μάλιστα, υποστήριζε ψευδώς ότι ο Γεώργιος Παπανδρέου τον είχε προσλάβει ως οικονομικό σύμβουλο στο υπουργείο Ανάπτυξης και ότι ο ίδιος ήταν επίσημος και διαπιστευμένος διαχειριστής του υπουργείου Ανάπτυξης για την υλοποίηση του επιδοτούμενου από την Ευρωπαϊκή Ένωση προγράμματος κατασκευής φωτοβολταΐκών πάρκων.
Στο πλαίσιο του προγράμματος αυτού, όπως έλεγε, διαχειριζόταν έναν αριθμό δημόσιων κτημάτων προς εγκατάσταση σε αυτά από επενδυτές φωτοβολταϊκών σταθμών. Το πρόγραμμα αυτό ήταν επιδοτούμενο από την Ευρωπαϊκή Ένωση σε ποσοστό 100% του κόστους κατασκευής. Μάλιστα, τα κτήματα αυτά θα περιέρχονταν στην κατοχή και στην κυριότητα των επενδυτών, με μόνη την από μέρους τους καταβολή του προβλεπόμενου υπέρ του δημοσίου παραβόλου.
Ακόμη, ανέφερε στον υποψήφιο επενδυτή το συγκεκριμένο δημόσιο κτήμα το οποίο θα του παραχωρείτο για να κάνει την επένδυση του φωτοβολταϊκού σταθμού και παράλληλα θα του χορηγούντο τα δικαιώματα κατοχής και κυριότητας του κτήματος.
Δεν παρέλειπε να πει στον υποψήφιο επενδυτή ότι για να διασφαλιστεί το δικαίωμα της εγκατάστασης φωτοβολταϊκού σταθμού στο κτήμα που ήδη του είχε βρει, θα έπρεπε να καταβάλει συγκεκριμένα ποσά ως παράβολα υπέρ του Δημοσίου.
Για το σκοπό αυτό του έδινε αριθμό τραπεζικού λογαριασμού της Εθνικής Τράπεζας, για να καταθέσει τα ποσά των παραβόλων. Όπως υποστήριζε δικαιούχος του επίμαχου τραπεζικού λογαριασμού ήταν το υπουργείο Ανάπτυξης και συνδιαχειριστής ο ίδιος.
Έτσι, έπεισε τον υποψήφιο επενδυτή να του καταβάλει τμηματικά στον τραπεζικό λογαριασμό που του είχε δώσει το ποσό των 30.939 ευρώ και επιπλέον, του έδωσε στο χέρι 1.500 ευρώ (σύνολο 32.439 ευρώ).
Παρά το γεγονός ότι κάποια στιγμή αποκαλύφθηκε η απάτη τα χρήματα δεν επιστράφηκαν ποτέ στον υποψήφιο επενδυτή. Έτσι, από το Β’ Πενταμελές Εφετείο Κακουργημάτων Αθηνών, καταδικάστηκε σε φυλάκιση 3 ετών για το αδίκημα της απάτης κατ’ εξακολούθηση.
Στη συνέχεια από τις φυλακές Κορυδαλλού κατέθεσε στον Άρειο Πάγο αίτηση με την οποία ζητούσε να αναιρεθεί η καταδικαστική για εκείνων εφετειακή απόφαση και να του αναγνωριστεί το ελαφρυντικό της μεταγενέστερης καλής συμπεριφοράς για μεγάλο χρονικό διάστημα μετά την διάπραξη της πράξης για την οποία καταδικάστηκε. Παράλληλα, για το σκοπό αυτό προσκόμισε δύο έγγραφα των αρμοδίων υπηρεσιών των φυλακών.
Οι αρεοπαγίτες απέρριψαν το αίτημα αναίρεσης της εφετειακής απόφασης με το αιτιολογικό ότι η καταδικαστική απόφαση έχει την ειδική και εμπεριστατωμένη αιτιολογία που απαιτείται από Σύνταγμα και την ποινική νομοθεσία.
Αντίθετα, ο Άρειος Πάγος έκρινε ότι η εφετειακή απόφαση δεν αιτιολογεί σωστά την απόρριψη του αιτήματος της αναγνώρισης του ελαφρυντικού της μεταγενέστερης καλής συμπεριφορά (άρθρο 84 παρ.2 ε’ Ποινικού Κώδικα) και για το λόγο αυτό αναίρεσε την εφετειακή απόφαση ως προς το σκέλος αυτό και ανέπεμψε την υπόθεση σε νέα κρίση στο Εφετείο, μόνο ως το σκέλος του ελαφρυντικού.
Κατά συνέπεια, η ποινή που του έχει επιβληθεί θα μειωθεί κατά κάτι από το Εφετείο.
