Η βάπτιση για κάθε πιστό σηματοδοτεί την είσοδό του στην Εκκλησία και αποτελεί ένα από τα ιερότερα μυστήρια της Ορθόδοξης πίστης, αφού μεταδίδεται στο βαπτιζόμενο το δώρο του Αγίου Πνεύματος. Έτσι και ο νεοφώτιστος Αλέξανδρος βαπτίστηκε στη Θάλασσα από τον π. Βησσαρίων από τη Στάνο Αιτωλοακαρνανίας.
Μπορεί να πέρασε την μεγαλύτερη στεναχώρια και λύπη, με τον άδικο χαμό της λατρεμένης κόρης του, ο π. Βησσαριων πρωτοπορεί στα ιερατικα του καθήκοντα, κάνοντας βάπτιση,, όπως κάποιοι δεν τολμούν να κάνουν.Η 14χρονη Γωγώ, κόρη του ιερέα έχασε τη ζωή της μετά από χειρουργική επέμβαση που υπεβλήθη για γαστρικό δακτύλιο λόγω παχυσαρκίας σε ιδιωτική κλινική της Θεσσαλονίκης, φέρνοντας στο προσκήνιο εκτός από το θέμα της ιατρικής αμέλειας και αυτό του bullying στην ελληνική κοινωνία, που στιγματίζει ανθρώπους και οδηγεί εφήβους σε μονοπάτια τα οποία πολλές φορές έχουν τραγική κατάληξη.
Παρά λοιπόν την πίκρα και τον πόνο του συνεχίζει το έργο του, γιατί η Εκκλησία που τελευταία ταλανίζεται με προβλήματα κληρικών, τον έχει μεγάλη ανάγκη, αφού πέραν των καθηκόντων του, ο μιλιχειος λόγος του, και το τεράστιο φιλανθρωπικό έργο του, τον καθιστούν ολόφωτο φάρο!
Η πρακτική του βαπτίσματος στη θάλασσα δεν είναι τωρινή. Εάν κάποιος επιχειρήσει μία ιστορική αναδρομή μπορεί εύκολα να δει ότι οι πρώτοι χριστιανοί βαπτίζονταν σε μεγάλη ηλικία. Μάλιστα, οι βαπτίσεις γίνονταν στη φύση και πιο συγκεκριμένα σε μέρη με τρεχούμενο νερό, όπως λίμνες, ποτάμια ή στη θάλασσα. Από τον 3ο αιώνα η τελετή πραγματοποιούνταν σε έναν ξεχωριστό χώρο της εκκλησίας, το βαπτιστήριο, ενώ την εποχή εκείνη καθιερώθηκε και νηπιοβαπτισμός. Από τη Μεσοβυζαντινή περίοδο και μετά (8ος – 12ος αιώνας), σταμάτησε η κατασκευή βαπτιστηρίων και καθιερώθηκε η βάπτιση σε κολυμβήθρες, μεταλλικές ή μαρμάρινες, που βρίσκονται εντός των ναών, κάτι που εφαρμόζεται μέχρι και τις μέρες μας.
