Ενα συγκινητικό κείμενο, μια συγκλονιστική επιστολή για το ρόλο του σχολείου και για όλα εκείνα που ομόρφυναν τη ζωή της καθημερινά, έγραψε μια μαθήτρια από τη Λάρισα. Και αξίζει κάποιος να διαβάσει πώς σκέφτεται ένα παιδί του Λυκείου για το οποίο τα όμορφα, ανέμελα χρόνια στα θρανία τελειώνουν και η ζωή ξεκινά σε άλλο επίπεδο.
Αγαπημένο μου σχολείο,
κι όταν γράφω, αλλά και σκέφτομαι, σχολείο δεν εννοώ τους τοίχους που οριοθετούν την ύπαρξή του, αλλά όλους εσάς τους ανθρώπους – τις καθαρίστριες, την κυρία στο κυλικείο, τη γραμματέα, τους καθηγητές, τον διευθυντή – που εργάζεστε καθημερινά με υπομονή, επιμονή, αγάπη και μεράκι, για να «σπάσετε» τα όρια που δημιουργούν τα κάγκελα και να ελευθερώσετε τον νου μας.
Γιατί σε έναν κόσμο στον οποίο κυριαρχεί ο φόβος και το σκοτάδι (σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο) ήσασταν εκεί για να μας βοηθήσετε, για να μας δείξετε ένα πιο φωτεινό μονοπάτι.
Γιατί ειλικρινά αυτά τα τρία χρόνια του Λυκείου ήταν για τη γενιά μου δύσκολα. Πρώτα η πανδημία, μετά ο σεισμός, τώρα ο πόλεμος. Με μια οικονομική κρίση να υφέρπει και ταυτόχρονα να κυριαρχεί, προκαλώντας μας αβεβαιότητα, διαλύοντας τα όνειρά μας. Είναι πολλά αυτά για να τα διαχειριστεί ένας έφηβος. Έτσι δεν είναι;
Ομως, το σχολείο παρά τις ανεπάρκειες, τα λάθη, τις συγκρούσεις, που προέρχονταν και από τις δύο πλευρές, ήταν καταφύγιο. Στο σεισμό στάθηκε κυριολεκτικά όρθιο, για να μας προστατέψει. Αλλά και γενικότερα, μια δύσκολη μέρα γινόταν ομορφότερη ύστερα από την επαφή με συμμαθητές και καθηγητές. Αστεία, πειράγματα, φωνές.
Όλα ήταν στο ημερήσιο πρόγραμμα. Μια όμορφη ρουτίνα που θα έχει μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά όλων μας. Για πάντα, όσο μεγάλο κι αν ακούγεται αυτό. Γιατί το «πάντα» είναι κάθε μέρα. Κάθε μέρα είναι μια μικρή αιωνιότητα. Η ευκαιρία που μας δίνεται να ομορφύνουμε, να σκορπίσουμε αγάπη, έμπνευση, δημιουργικότητα, θάρρος. Να σκορπίσουμε τη νεραϊδόσκονη που θα απαλύνει τον πόνο, θα σκουπίσει τα δάκρυα, θα δημιουργήσει νέα όνειρα.
Αυτό το γράμμα δεν είναι επίσημη επιστολή. Είναι μια εξομολόγηση. Λίγες λέξεις με τις οποίες προσπαθώ να εκφράσω την ευγνωμοσύνη μου για όλα αυτά που περάσαμε. Κι όσο οξύμωρο κι αν φαίνεται, θα ήθελα να σας αναθέσω μια εργασία. Αντιστροφή ρόλων λοιπόν. Όπως και με μένα και τους υπόλοιπους συμμαθητές μου, θα ήθελα να συνεχίσετε να φροντίζετε όλους εκείνους που έρχονται. Διδάξτε τους. Δώστε τους λίγη από την ψυχή σας.
Ξέρω ότι ο Δάσκαλος έχει μπόλικη ψυχή, για να τη μοιράζει στους μαθητές του. Ή καλύτερα, στα παιδιά του.
Σχολείο, «έχε τον νου σου στο παιδί. Γιατί αν γλιτώσει το παιδί υπάρχει Ελπίδα».
