Ιστορία, Αίγλη και πολυτέλεια μιας άλλης εποχής, όλα αυτά εμπλέκονται μεταξύ τους μέσα από αναμνήσεις θρυλικών Αρχοντικών της χώρας μας που δυστυχώς όταν τέτοια κτίρια αφήνονται στην μοίρα τους, γίνονται θύματα λεηλασίας και βανδαλισμών και υποβαθμίζονται ακόμα περισσότερο από το Ανθρώπινο χέρι παρά από τον καιρό.
Πολλές είναι οι αναμνήσεις κυρίως μέσα από Ταινίες που έλαβαν χώρα σε αυτές τις πολυτελείς κατοικίες. Η πιο χαρακτηριστική κατοικία είναι η Βίλα Λεβίδη (Λόφος Λεβίδη) που αν και στις μέρες μας ερειπωμένη και εξαθλιωμένη, η επιβλητική και εντυπωσιακή της όψη τις δεκαετίες 1960-1980 που την γνωρίσαμε και απολαύσαμε μέσα από τις πολλές Ελληνικές Ταινίες, χαράσσεται ανεξίτηλη στη μνήμη μας.
Το εντυπωσιακό αυτό κτίσμα μεταβιβάζεται, υπό άγνωστες συνθήκες, από τον Βασιλιά Παύλο, στον Δημήτρη Λεβίδη.
Ο Λεβίδης, ήταν αυλάρχης στα ανάκτορα του Τατοΐου, απόστρατος αντισυνταγματάρχης και για κάποιο χρονικό διάστημα υπήρξε πρόεδρος της Ελληνικής βουλής. Η σύζυγος του Λεβίδη, Τούλα Μπότση, γνωστή κοσμική Αθηναία, που είχε κερδίσει και τον τίτλο της Σταρ Ελλάς Ο θάνατος του Λεβίδη το 1963 είχε σοβαρό αντίκτυπο στην οικονομική κατάσταση της οικογένειας.
Προκειμένου να καλύπτει η οικογένεια τις βασικές της ανάγκες, η Τούλα Μπότση αναγκάζεται να μισθώνει τον χώρο της βίλας σε εταιρείες παραγωγής κινηματογραφικών ταινιών ως στούντιο γυρισμάτων.
Έτσι, η αξεπέραστη ομορφιά της βίλας αποτυπώθηκε για πάντα στο φιλμ και στη μνήμη των θεατών, χάρη σε μεγάλες κινηματογραφικές επιτυχίες. Για όποιον λοιπόν έχει νοσταλγία και αναζητά να αναβιώσει τις ένδοξες μέρες ενός αρχιτεκτονικού διαμαντιού, υπάρχει μια γκάμα κλασσικών ταινιών της Finos Film (αλλά και μεταγενέστερων βίντεο ταινιών, της δεκαετίας του΄80) στις οποίες μπορεί να καταφύγει.
Μερικές εξ αυτών: Η Αρχόντισσα κι ο Αλήτης (1968), Το Λεβεντόπαιδο (1969), Μια Ιταλίδα από την Κυψέλη (1967), Δικτάτωρ Καλεί Θανάση (1973), Ο Τρομοκράτης (1975), Ο Μάγκας με το Τρίκυκλο (1972), Το Παίζω και Πολύ Άντρας (1983), Οι Εραστές του Ονείρου (1974), Πονηρό Θηλυκό, Κατεργάρα Γυναίκα (1980), Όμορφες Μέρες (1970), Ψηλός, Λιγνός και Ψεύταρος (1985), Το Φρικιό (1985), Λαλάκης ο Εισαγόμενος (1984), Είναι Γάτα ο Γιατρός (1986), Ένας πιλότος για πέταμα (1987), Ο ΠαπαΡάμπο (1988), Ο Προφήτης με την πυρηνική κεφαλή (1985), Ο Τσιτσιολίνος (1987), Ο Αγκαλίτσας (1985) και πολλές ακόμα.
Η Αρχιτεκτονική της κατατομή, ήταν ο βασικός λόγος επιλογής της Βίλας από την Κινηματογραφική Βιομηχανία. Η πισίνα, η μικρές καμάρες, η κεραμιδί, περιστροφική σκάλα, τα μικρά μονοπάτια ανάμεσα στα πεύκα και τα κυπαρίσσια, αποθανατίστηκαν με κάθε ευκαιρία και μέχρι εξάντλησης από τον κινηματογραφικό φακό. Βέβαια, στις μεταγενέστερες ταινίες που η βίλα χρησιμοποιήθηκε ως στούντιο, κομμάτι της αίγλης της έχει χαθεί και ήδη φαίνεται παραμελημένη.
Το 1990 πεθαίνει η Τούλα Μπότση και ο λόφος περνάει στον γιό και μοναδικό της κληρονόμο, Γιώργο Λεβίδη. Ο Γιώργος Λεβίδης, αποφασίζει να πουλήσει το λόφο. Το 1991, την παραμονή της υπογραφής των συμβολαίων, το μεγαλύτερο τμήμα της βίλας καίγεται από άγνωστη αιτία. Μετά την πώληση, ο λόφος εγκαταλείφθηκε.
Η βίλα καταστράφηκε και κανένας δεν έδειξε ενδιαφέρον για τη διατήρηση και την προστασία της. Η σημερινή εικόνα είναι τουλάχιστον θλιβερή και σίγουρα ντροπιαστική.
