Στην 95η απονομή των Όσκαρ υπήρχε διάχυτη η υπερπροσπάθεια επαναφοράς της τελετής στην προ εγκλεισμού εποχή. Με μεγαλύτερη κατάνυξη υποδέχτηκαν τις «ξένες δυνάμεις», τις τηλεοπτικές πλατφόρμες, τον ανεξάρτητο κινηματογράφο. Άψυχη ως προς την παρουσίαση, προτίμησε την πολιτική ορθότητα και την ισορροπία εμποτισμένη με τη λάμψη που ο θεσμός επιβάλει από καταβολής του.
Αν κάτι κρατάμε από τη βραδιά είναι πως το «Τα Πάντα Όλα» έδειξε να επαληθεύει τον τίτλο του. Η Τζέιμι Λη Κέρτις από σκηνής, μπορεί να μην έδωσε τον εξωστρεφή λόγο που περιμέναμε, ήταν όμως 100% αληθινή και φρόντισε να μιλήσει για το νεποτισμό με υπερηφάνεια, όταν αυτός τιμά την κινηματογραφική τέχνη.
Όσο για τον πρωταγωνιστή των Goonies Τζόναθαν Κι Κουάν, μίλησε για το αμερικανικό όνειρο, με ένα τρόπο που κολάκευε τις προσδοκίες και την επανεκκίνηση των Όσκαρ στη μετά εγκλεισμού εποχή. Η Μισέλ Γεό, γράφοντας ιστορία με την βράβευση της ως η πρώτη Μαλαισιανή ηθοποιός -και μάλιστα μεγαλύτερης ηλικίας από αυτό των προσφάτως βραβευμένων- κερδίζει το πολυπόθητο αγαλματίδιο. Οι Ντάνιελς δεν βαρέθηκαν να σηκώνονται από την καρέκλα τους και να παραλαμβάνουν βραβεία. Με ελάχιστη φιλμογραφία αλλά ένα μικρόκοσμο ευρηματικότητας στο καλλιτεχνικό τους οπλοστάσιο, έδωσαν νέα πνοή στον κινηματογράφο που πατάει πάνω σε αρχέτυπα για να μεγιστοποιήσει τα κέρδη του. Ας το θεωρήσουμε ως προπαρασκευή πεδίου δράσης για ισάξια παλαβούς δημιουργικούς οραματιστές. Δεν συνηθίζεται σε ταινία είδους να παίρνει τόσο σημαντικά βραβεία και για αυτό το λόγο χαιρόμαστε διπλά που η ταινία έφυγε με 7 Όσκαρ.
Ο χαμένος της βραδιάς Στίβεν Σπίλμπεργκ όμως δεν έκρυψε τη χαρά του [και ας αγνοήθηκε πλήρως η πιο προσωπική του ταινία, το «The fabelmans»] γιατί λάτρεψε την «ταινία-Θριαμβευτή».
Η Lady Gaga που μέχρι μια μέρα πριν πιστεύαμε ότι δεν θα ανέβαινε στη σκηνή για να ερμηνεύσει το τραγούδι της, τελικά κατέκτησε το ακροατήριο. Λιτά ντυμένη, στα μαύρα, χάρισε μια ερμηνεία που έμοιαζε περισσότερο με πρόβα, αφιερωμένη 100% στον Tony Scott.
Παραπλήσια και η τακτική της επόμενης ερμηνεύτριας καθώς η προπαρασκευή της συγκίνησης έγινε με τον ζεστό λόγο της πρωταγωνίστριας του «Μαύρου Πάνθηρα: Wakalda για πάντα». Η αναφορά στον αδικοχαμένο «Μαύρο Πάνθηρα» Chadwick Boseman ξεσήκωσε το κοινό. Για την ερμηνεία της είχε standing ovation φυσικά. Λίγο νωρίτερα το «Naatu Naatu» ξεσήκωνε και αυτό το κοινό με μια αναπαράσταση που έμοιαζε πολύ με την πραγματική σκηνή της ταινίας. Η νίκη του Ινδικού τραγουδιού ήταν [πως να το πω κομψά] ένα ορθωμένο μεσαίο δάχτυλο στην Ινδία που προτίμησε να στείλει άλλη ταινία να την εκπροσωπήσει στα Όσκαρ. Σε προσωπική συνέντευξη, όπως ανέφερα και στην ανταπόκριση μου, που προβάλλαμε και από την ΕΡΤ, ο Μ. Μ. Κιραβάνι μου είχε πει «Με τη χρυσή σφαίρα στο ένα χέρι, το άλλο μου χέρι αισθάνεται άδειο». Από σήμερα, γέμισε με ένα Όσκαρ. Αξίζει να αναφέρουμε ότι η Lady Gaga σηκώθηκε πρώτη από την καρέκλα της για να επιβραβεύσει με ένα ζεστό χειροκρότημα γεμάτο ενθουσιασμό το νικητή της βραδιάς, τον Μ. Μ. Κιραβάνι που κέρδισε το βραβείο για το τραγούδι της ταινίας RRR.
Ο αριθμητικός θρίαμβος του «Ουδέν νεώτερον από το δυτικό μέτωπο» [4 Όσκαρ], της Γερμανικής ταινίας που δεν αγκαλιάστηκε από την αρχή από τις διεθνείς βραβεύσεις, δείχνει και την υποταγή της ακαδημίας στη νέα κανονικότητα που θέλει τις πλατφόρμες να έχουν σημαντικό λόγο, το ξενόγλωσσο να εντάσσεται στην οσκαρική οικογένεια ισότιμα, τις μεγάλες παραγωγές να κερδίζουν και ας είναι από ανεξάρτητο στούντιο ή φορέα.
Οι φορείς στοιχημάτων δεν τα κατάφεραν καλά στις δύσκολές κατηγορίες καθώς η έλλειψη ομοιομορφίας των θεμάτων των ταινιών, το box office που δεν έδωσε πραγματικό στίγμα, το μεγάλο χρονοδιάστημα -σχεδόν ενός έτους- που οι ταινίες μοιράστηκαν στη διεθνή διανομή, μείωνε την πιθανότητα επιτυχώς προγνωστικών.
Η Μαλάλα, ο Κόλιν Φάρελ και η Τζέσικα Τσαστέιν [που φορούσε μάσκα όλη την ώρα] έπεσαν «θύματα» μιας χαριτωμένης ανάσας από την εξέλιξη της τελετής, με τον Tζίμι Κίμελ να προσπαθήσει να «κεντρίσει» πειράγματα. [Δεν το κατάφερε στο 100% αλλά ήταν έντιμη προσπάθεια].
Ο υποψήφιος για Όσκαρ Τζον Τραβόλτα φανερά συγκινημένος αποχαιρέτησε από σκηνής την συμπρωταγωνίστρια του Ολίβια Νιούτον Τζον. Ο Λένι Κράβιτς στο πιάνο ντύνει μουσικά το αντίο και φόρο τιμής στους μεγάλους της 7ης τέχνης που έφυγαν. Και ήταν πολλοί, ανάμεσα τους η Άντζελα Λάνσμπορυ, η τζίνα Λολομπρίτζιτα, ο Βόλφγκανγκ Πέτερσεν, η Κίρστευ Άλευ. Στα πρώτα ονόματα και η δική μας Ειρήνη Παπά με τον Βαγγέλη Παπαθανασίου να ακολουθεί. Οι δύο τους μάλιστα είχαν συνεργαστεί και σε δύο μοναδικά άλμπουμ, τις «Ραψωδίες» και τις «Ωδές».
Η Ελλάδα όμως έδωσε το παρόν και σε κάτι που δεν πλανάται στον χώρο της ανάμνησης καθώς πέρασε από το μπεζ χαλί και τη σκηνή σε πολλές διαστάσεις. Οι πρωταγωνίστριες του «Glass Onion» που γυρίστηκε στις Σπέτσες Janelle Monáe και Kate Hudson, έδωσαν το βραβείο καλύτερου ήχου, η ελληνικής καταγωγής Μέρι Ζόφρις ήταν υποψήφια για το Babylon, το γυρισμένο κατά το ένα τρίτο στη Χιλιαδού «Τρίγωνο της Θλίψης» κέρδισε 3 υποψηφιότητες…
Αμηχανία επικράτησε όταν η Τζέσικα Τσαστέιν και η Χάλι Μπέρυ έδωσαν τα βραβεία πρώτου ανδρικού και γυναικείου ρόλου καθώς η παράδοση θέλει το νικητή της προηγούμενης χρονιάς να ανακοινώνει το βραβείο στην κατηγορία του αντίθετου φύλου. Στον περσυνό νικητή, το Γουίλ Σμιθ όμως, έχει απαγορευτεί η παρουσία του από τα βραβεία για μια δεκαετία, ελλείψει αμεσότερης και πιο ουσιαστικής απόφασης/τιμωρίας για αυτή την άπρεπη και αδικαιολόγητη πράξη του, να χτυπήσει τον παρουσιαστή Κρις Ροκ, που πλέον έχει γραφτεί στα χρονικά σα μια από τις πιο άβολες και χυδαίες στιγμές που έζησαν οι θεατές του θεσμού.
Ολοκληρώνοντας τις σκέψεις μας μετά από την ολονυκτία για να σας μεταδώσουμε στιγμή προς στιγμή τα αποτελέσματα, δεν έχουμε ακόμα ξεκάθαρα συμπεράσματα, σίγουρα όμως αισθανθήκαμε μια κάποια ανάταση που τα περισσότερα αριθμητικά βραβεία δόθηκαν σε ταινία ανεξάρτητης εταιρίας, σε εκπροσώπους ηλικιακών και φυλετικών ομάδων, σε πρωτότυπη ιδέα, σε πρότζεκτ καρδιάς που πάνω και πέρα από όλα, το άξιζε.
Τις επόμενες μέρες που θα κατασταλάξουν οι σκέψεις, με απόσταση ασφάλειας, θα επανέλθουμε.
Πηγή: ΕΡΤ
