Τα νούμερα μιλούν από μόνα τους. Σε τέταρτο, το δυναμικό κοινό με ποσοστό 75,1% σπάει τα κοντέρ και συνολικά ο μέσος όρος ξεπερνά το 70%, κάτι, που για τις τηλεοπτικές εποχές που διανύουμε, δεν θεωρείται απλό ρεκόρ, αλλά σχεδόν τηλεοπτικό θαύμα. Ακούγεται κλισέ, όμως είναι γεγονός: Ολη η Ελλάδα το βράδυ του Σαββάτου είδε Eurovision.
Με χαμηλότερο ποσοστό το 65,8% σε τέταρτο, κάτι άλλο δεν μπορεί να ειπωθεί. Ηταν μία σαρωτική βραδιά, η οποία χτίστηκε από γεγονότα, σοβαρά και φαιδρά, από μία διαδρομή γεμάτη ανατροπές και επιβεβαιώθηκε ο κανόνας που θέλει την Eurovision να παρελαύνει αγέρωχη και αλώβητη στην κορυφή της τηλεθέασης. Δεν καταρρίπτονται αυτά τα ρεκόρ. Και ακόμη δεν έχουμε στα χέρια μας τα τελικά νούμερα τηλεθέασης, τα οποία θα προκύψουν αργότερα και μάλλον θα είναι ακόμη υψηλότερα με τους σωστούς και τυπικά υπολογισμούς.
Λογικό, καθώς αν φέτος τραβήξεις την κουρτίνα, θα δεις μία Eurovision πολύ διαφορετική σε σχέση με όλες τις προηγούμενες χρονιές. Θα δεις με αφορμή έναν διαγωνισμό τραγουδιού ένα συνονθύλευμα πολλών: οργής, αντίδρασης, διαμαρτυρίας, διαφορετικότητας, νοσταλγίας, σύγχρονης καλλιτεχνικής έκφρασης, γιουχαϊσμάτων, πρωτοπορίας, ευτελούς ψυχαγωγίας, εντυπωσιακών φωνών, συμμαχιών πολιτικών και ό,τι μπορεί να βάλει ο νους.
Φέτος έγιναν πολλά και ευτυχώς όχι περισσότερα κατά την διάρκεια του τελικού όπου ευτυχώς αναδείχθηκε νικητής το Nemo, το οποίο φάνηκε να έχει ισχυρό προβάδισμα από τα πρώτα λεπτά της ψηφοφορίας. Με ένα βιωματικό κομμάτι, το«The Code», το Nemo αφηγήθηκε το μακρύ ταξίδι της συνειδητοποίησης της ταυτότητας τού non binary και της απόρριψης των στερεοτύπων. Όχι εκδικητικά, όχι θυμωμένα. Με ένα καλλιτεχνικό act γεμάτο ταλέντο, τρυφερότητα και μία από τις εντυπωσιακότερες σκηνικές παρουσίες και φωνές.
