Πάσχα στο χωριό. Ε, και?

Μέρες κρίσης και το Πάσχα πια δεν το απολαμβάνουμε ούτε στο χωριό Το πρώτο πράγμα που παρατήρησα ήταν η έλλειψη κόσμου. Άλλες χρονιές το χωριό μου έμοιαζε με την Μύκονο τον Δεκαπενταύγουστο. Μην μιλήσω για το βράδυ της Ανάστασης. Το προαύλιο της εκκλησίας χειρότερα κι απ’ την Ψαρού και θέση δεν έβρισκες κι ας είχες κολλητό τον παπά-Γιάννη. Φέτος ψόφια πράγματα. Ίσα που γεμίσαμε το προαύλιο. Ακρίβυνε η βενζίνη είπανε. Μετά ήταν τα κατσίκια. Παλιότερα ήταν τόσο μέγαλα που τρώγαμε 2 βδομάδες. Σε κάποιες αυλές μάλιστα νομίζαμε ότι σουβλίζανε βόδια. Τόσο μεγάλα ήτανε. Φέτος ίσα που έφτασε. Για κοκορέτσι. Ούτε λόγος. Είναι κι αυτά τα τριγλυκερίδια. Που τ’ άτιμα ανεβαίνουν όχι όταν τρως το κοκορέτσι αλλά μόλις ακούσεις την τιμή του. Έπειτα τα γλέντια στις αυλές. Πριν από την κρίση έβγαινες μια βόλτα στην γειτονιά και άσε που αντηχούσαν από παντού απο Χριστοδουλόπουλοι, μέχρι Τερλέγκες αλλά χόρταινες από τα κεράσματα. Και να τα τσίπουρα, και να οι μεζέδες και να τα αυγά και τα τσουρέκια. Με το ζόρι σε τάιζαν και σε πότιζαν. Φέτος όχι μόνο οι πόρτες στις αυλές ήταν κλειστές αλλά ακόμη κι όταν έκανες την υπέρβαση και έμπαινες μέσα να ευχηθείς χρόνια πολλά με μια χειραψία, σαν άνθρωπος βρε αδελφέ, όχι μόνο δεν σε κερνούσανε αλλά σε κοιτούσαν με προσοχή μην κι αρπάξεις καμιά πέτσα απ’ το αρνί. Μ’ αυτά και μ’ αυτά πέρασε και το Πάσχα και του Άϊ – Γιώργη και ευελπιστούσαμε ότι αφού γιόρταζε ο ευλογημένος θα έστελνε και καμιά επιφώτηση σ’ αυτόν τον υπουργό Οικονομίας που ‘χει το όνομά του μπας και τελικά το έλλειμμα ήταν μικρότερο από όσο υπολογίζαμε αλλά τελικά μας τελείωσαν και τα θαύματα. Και φύγαμε κι απ’ το χωριό χωρίς ούτε μια προμήθεια. Που άλλες χρονιές που γεμίζαμε το πορτ μπαγάζ. Τώρα είχαμε και χώρο για επιβάτες. Το κατσίκι βλέπεις μικρό, οι κότες δεν γεννάνε, τα λαχανικά δεν μεγάλωσαν ακόμη. Κρίση παντού. Του χρόνου πάντως θα πάμε Μύκονο.