Η πρώτη ατάκα του που με έρχεται στο μυαλό είναι το τετράστιχο που απαγγέλει ως υποτιθέμενος ποιητής Αυγερινός. “Ήσυχο, ήσυχο το ποταμάκι…
αργοκυλάει το γαλάζιο του νεράκι και απαγγέλει την αγάπη την χρυσή τώρα που ήρθες αγαπούλα μου εσύ”. Και η συγκεκριμένη ταινία με τίτλο “Τύφλα να ‘χει ο Μάρλον Μπράντο” δεν είναι καν η αγαπημένη μου. Πάντα τον συμπαθούσα τον Θανάση Βέγγο ποτέ όμως δεν τρελαινόμουν με τις ταινίες του. Τις έβλεπα ευχάριστα και δεν είμαι εγώ αυτός που θα κρίνω την καλλιτεχνική τους αξία βέβαια, αλλά δεν με καθήλωναν, όπως έκανε π.χ. ο Κ.Χατζηχρήστος παριστάνοντας τον “Ζήκο” στην ταινία “Της Κακομοίρας”, ή ο Λ.Κωνσταντάρας σε αρκετές από τις ταινίες του. Μέχρι που είδα την ταινία “Πολυτεχνίτης και ερημοσπίτης”. Όλοι θα την έχετε δει. Είναι εκείνη που ο Θανάσης Βέγγος κατεβαίνει από το χωριό του στην Αθήνα και κάνει διάφορες δουλειές για να ζήσει. Από γκαρσόνι και βοηθός φαρμακοποιού, ως φωτογράφος και διαιτητής πυγμαχικού αγώνα. Εκεί έπαθα πλάκα. Ένας Βέγγος χωρίς να τρέχει με το παραμικρό και με κάθε του ατάκα να σκορπάει αβίαστα γέλιο. Την έχω δει και 20 φορές αυτή την ταινία. Μετά τον θάνατό του έμαθα κι εγώ όπως πολλοί θαυμαστές του φαντάζομαι πως είχε κάνει δική του εταιρία παραγωγής, είχε χρεοκοπήσει και έδινε σκληρή μάχη για να τα βγάλει πέρα. Τον άκουσα σε ένα από τα αφιερώματα που του έκαναν διάφορα μέσα να λέει πως “εγώ αν δεν είχα προσωπικά προβλήματα δεν μπορούσα να παίξω, να κάνω χιούμορ, να γελάσω”. Τώρα που το σκέφτομαι η δεύτερη σκηνή που σκέφτομαι όταν ακούω το όνομά του είναι εκείνη που βουρκωμένος, κλαίγοντας σχεδόν, κατά την διάρκεια βράβευσής του πριν από λίγα χρόνια είχε πει “…στην γαλέρα της ζωής μου τράβηξα άγριο κουπί…”.
Αυτόπτης μάρτυρας
