Κάτι τέτοιες στιγμές εθνικής παλιγγενεσίας και ανατάσεως του εθνικού φρονήματος πολύ με λείπεις Γιώργο Φερέτη.
Εγώ με τη φωνή σου μεγάλωσα άλλωστε. Έχω συνδέσει με τη χαρακτηριστική χροιά της όλες τις παρελάσεις της ζωής μου. Έτσι κι αλλιώς άλλοι τηλεοπτικοί σταθμοί δεν υπήρχαν και μόνο την ΕΡΤ βλέπαμε. Αυτή κι αν ήταν εκπαιδευτική τηλεόραση. Τι για άρματα μάχης Leopard μάθαμε, τι για πυραύλους Patriot. Αλλά εκείνο που πάντα με εντυπωσίαζε ήταν «τα στούκας που έσκιζαν τον ουρανό της Θεσσαλονίκης». Όχι ο τρόπος που τον έσκιζαν. Ο τρόπος που το έλεγες. Μετά μάθαμε για τις μίζες. Και τώρα. Μια τέτοια μεγάλη εθνική εορτή εσύ να λείπεις. Δεν το αντέχει αυτό ο ψυχισμός μου. Έτσι με έρχεται να πάω να πληρώσω την εγγύηση τώρα που κουρεύτηκε κιόλας μόνο και μόνο για να μείνεις για πάντα έξω από την φυλακή και να μπορώ να σε απολαμβάνω έστω και μόλις δύο μέρες το χρόνο. Τελικά αυτά τα “στούκας” μεγάλη ζημιά μας έκαναν. Και εμένα και εσένα
